หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1698

ขณะที่ขั้นตอนในการรับสมัครผู้ฝึกยุทธ์กำลังดำเนินการไปอย่างต่อเนื่อง การเปลี่ยนแปลงรูปลักษณ์อย่างเป็นทางการของสำนักมังกรก็ได้ถูกกำหนดให้เกิดขึ้นในอีกสามวันข้างหน้า

ผู้ฝึกยุทธ์ส่วนใหญ่ได้รับการรับเชิญให้มาร่วมงาน

ความจริงที่ว่าเฉินผิงกลายมาเป็นเจ้ายุทธ์ผู้ยิ่งใหญ่ในวัยยี่สิบปีดึงดูดความสนใจของผู้คนมากมายเป็นอย่างมาก

ในขณะที่ผู้คนส่วนใหญ่ชื่นชมทักษะฝีมือของเขา แต่ก็มีคนอื่นที่อิจฉาในความสำเร็จของเขา

โดยธรรมชาติแล้วยังมีผู้คนที่ต้องการจะประจบประแจงเขาอีกด้วยเช่นกัน

ขณะที่สำนักมังกรกลายเป็นที่กล่าวถึงอย่างร้อนแรงในโลกของศิลปะการต่อสู้ของจิงตู แต่กลับไม่ได้รับการต้อนรับที่ดีนักจากสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ สีหน้าของหนิงจื้อบูดบึ้งเมื่อเขาเห็นความสำเร็จของเฉินผิง

เฉินผิงมาไกลขนาดนี้ได้ยังไงกัน? เมื่อปีก่อนเขายังไม่มีตัวตนอยู่เลย! ฉันสามารถบดขยี้เขาได้อย่างง่ายดายด้วยปลายนิ้ว! เป็นไปได้ยังไงที่เขาสามารถเปลี่ยนแปลงไปได้มากขนาดนี้โดยใช้เวลาเพียงแค่หนึ่งปี?

ยิ่งหนิงจื้อเกลียดที่จะยอมรับความจริงในข้อนี้มากสักเท่าไหร่ แต่เขาก็รู้ดีว่าเขาไม่มีทางเลือกอื่น

“ฮึ่ม…หวังว่าความสำเร็จของเฉินผิงจะดึงดูดความสนใจของต้าเหนิง บางทีเขาอาจจะส่งพวกเสื้อคลุมเงินรมดำไล่ล่าเขา…” หนิงจื้อพึมพำกับตัวเอง

ฉันไม่เข้าใจจริงๆ…ฉันทำงานหนักมากแล้วก็เป็นคนฉลาดแต่ทำไมถึงยังสู้เฉินผิงไม่ได้? เขากับฉันต่างก็เป็นคนที่สามารถก้าวขึ้นไปถึงระดับเจ้ายุทธ์ในโลกของผู้ฝึกยุทธ์ของจิงตูเหมือนกัน! อ้อ ยังมีหลงเซียวอีกคนแต่ว่าเขาตายไปนานแล้ว

“เฉินผิงสามารถเอาชนะคุณได้แม้ว่านายจะมีอาวุธศักดิ์สิทธิ์ก็ตาม ดูเหมือนว่าระดับบำเพ็ญฌานของนายคงจะไม่สูงไปกว่านี้” วิญญาณในตัวเขาพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงผิดหวัง

“ผม…ผมมีทางเลือกอย่างอื่นอีกงั้นเหรอ? แม้จะมีอาวุธศักดิ์สิทธิ์ช่วยเหลือผมก็ยังฆ่าเฉินผิงไม่ได้! นังผู้หญิงที่อยู่กับเขาคนนั้นมีพลังมากจนน่าตกใจ! ผมใช้อาวุธศักดิ์สิทธิ์โจมตีเธอแต่ยังทำอะไรเธอไม่ได้เลย!” หนิงจื้ออุทานออกมาอย่างสิ้นหวัง

“ดูเหมือนว่าตำแหน่งของนายในฐานะประธานสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ คงจะขัดขวางการฝึกบำเพ็ญฌานของนาย ฉันคิดว่านายควรจะเลิกเป็นห่วงเรื่องของสมาพันธ์และตั้งใจฝึกบำเพ็ญฌานจะดีกว่านะ” วิญญาณพูด

หนิงจื้อหัวเราะออกมาเบาๆ “คุณคิดว่าผมไม่อยากงั้นหรือ? ผมไม่สามารถรักษาตำแหน่งประธานนี่เอาไว้ได้หากว่าปราศจากพลังอำนาจ!”

เขาเคยคิดที่จะลาออกมานานแล้ว โดยเฉพาะตอนนี้ที่เฉินผิงแข็งแกร่งขึ้นและก่อตั้งสำนักมังกรขึ้นมา

โลกของศิลปะการต่อสู้ในจิงตูส่วนใหญ่ต่างให้ความสนใจสำนักมังกร จนทำให้สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้มีอิทธิพลเพียงเล็กน้อยหรือกระทั่งไม่มีเลยในจิงตู

นั่นเป็นเหตุให้พวกเขาสูญเสียสิทธิ์และอำนาจ

นั่นทำให้อีโก้ของหนิงจื้อระเบิดออกมา

“พิธีเปิดสำนักของเฉินผิงจะมีขึ้นในอีกสามวันงั้นหรือ?” ชายหนุ่มถามขึ้น

“ชะ…ใช่…” หนิงจื้อพยักหน้าด้วยสีหน้ายุ่งยาก

“จัดการเตรียมของขวัญที่มีราคาแพงให้ผมด้วย อีกสามวันผมจะไปเยือนที่สำนักมังกร” ชายหนุ่มออกคำสั่งน้ำเสียงเย็นชา

“แต่เฉินผิง…”

หนิงจื้อถูกตบหน้าขัดจังหวะจนเขาพูดไม่จบประโยค

“คุณไม่ได้ยินที่ผมพูดหรือยังไง?” ชายหนุ่มถามขณะที่จ้องหนิงจื้อด้วยสายตาดุดัน

“ผะ…ผมจะไปจัดการให้เดี๋ยวนี้!” หนิงจื้อพึมพำขณะที่ก้มหน้าลง