หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 170

คนที่สามารถจับกระสุนด้วยมือเปล่า จะเป็นแค่คนธรรมดาได้หรือ?

สิงจวินรู้ว่าเฉินผิงต้องมีตัวตนอื่นที่เขาไม่สามารถค้นพบได้!

สิงจวินยังจำฉากในร้านเสียนเฮอได้ เลี่ยวเฟยสยงไม่ได้ทำอะไรเฉินผิง แต่ดุตัวเองเป็นชุด ตอนนี้ดูเหมือนว่าเลี่ยวเฟยสยง จะกลัวตัวตนของเฉินผิงด้วย

ที่แท้ว่าเขาไม่ได้มาจากโลกเดียวกันกับเฉินผิง สิงจวินภูมิใจในตัวเองในฐานะผู้กลับมาเสมอ โดยคิดว่าเขาแข็งแกร่งกว่าเฉินผิงร้อยเท่า แต่ในขณะนั้นเขาก็ตระหนักว่าเขายังแค่ผิวเผิน!

“ได้โปรด อย่าฆ่าผมเลย...”

สิงจวิน หวาดกลัว กลัวจะตายและเขากล้าที่จะฆ่าคน เมื่อกี้เขาแค่เหนี่ยวไกด้วยความตึงเครียด แม้ว่าเขาจะเตรียมรับมือไว้แล้ว เมื่อเขาเผชิญหน้ากับมันจริงๆ สิงจวินก็ยังไม่กล้าเหนี่ยวไกเพื่อฆ่าคน!

เมื่อเห็นสิงจวินเป็นเช่นนั้น เฉินผิงก็หมดความสนใจที่จะฆ่าเขาแล้วโยนกระสุนลงไปที่พื้น และพูดอย่างเย็นชาว่า “ตั้งแต่วันนี้ไป ไสหัวไปจากหงเฉิงซะ อย่าให้ผมเห็นคุณ…”

หลังจากเฉินผิงพูดจบ เขาก็หันหลังกลับและเดินออกจากห้องทำงาน

เมื่อประตูสำนักงานเปิดออก พอเลขาฯเห็นสิงจวินผ่านรอยแยกของประตูที่เปิดออก เขากำลังคุกเข่าอยู่บนพื้น เธอก็ตกตะลึง

เฉินผิงเหลือบมองเลขาฯคนนั้น ทำเธอตกใจ แต่เฉินผิงไม่ได้พูดอะไรและก็ไม่ได้ปิดประตู เขาเลยปล่อยให้เลขาฯมองไปที่สิงจวินที่คุกเข่าอยู่บนพื้น!

“ออกไป ออกไปซะ...”

สิงจวินตวาดใส่เลขาฯ!

เลขาฯตกใจมากจึงรีบวิ่งหนีไป และเธอก็ตื่นตระหนกด้วย เพราะกลัวว่าจะถูกไล่ออก เพราะเห็น ความอัปยศของสิงจวินเข้า!

เลขาฯรยังไม่รู้ แต่ในขณะนี้สิงจวินหยิบปืนและกระสุนขึ้นมาช้าๆ เหลือบมองที่ห้องทำงานของเขา และจากไป!

ตั้งแต่นั้นมาสิงจวินก็ไม่เคยปรากฏตัวในบริษัทหรือในหงเฉิงอีกเลย!

“เฉินผิง ประธานสิงไม่ได้เรียกคุณไปคุยเรื่องค่าคอมมิชชั่นเหรอ คุณคุยกับประธานสิงว่าอย่างไร”

เมื่อเห็นเฉินผิงกลับมาที่แผนกขายชุยจื้อหย่วนก็รีบถามเฉินผิง

“เฉินผิงนี่คือสิ่งที่คุณพูด ทุกคนเคยได้ยินหมดแล้ว คุณไม่ต้องการมันแม้แต่น้อย ถ้าเกิดว่าคุณเกิดเสียดาย...”