หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1717

หมัดของชายทั้งสองปะทะกัน

ทันทีที่กำปั้นของพวกเขาปะทะกัน เฉินผิงก็รู้สึกถึงคลื่นอันทรงพลังที่ถาโถมเข้ามาหาเขา คลื่นพลังงานนั้นดูเหมือนจะไม่ได้มาจากมนุษย์ตรงหน้า แต่มาจากใต้ดิน

เฉินผิงถูกกระแทกไป และร่วงตกลงสู่พื้น ทันใดนั้นก็ปรากฏปล่องภูเขาไฟก่อตัวขึ้นใต้ร่างเขา

ในตอนนั้นฝูงชนล้วนอ้าปากค้าง แม้แต่คุณชี่เองก็ยังหน้าถอดสีไม่มีใครคาดคิดว่าจุนจะใช้คาถาที่มีอานุภาพรุนแรงขนาดนี้ได้ทั้งที่เขาใกล้จะตายอยู่แล้ว

เมื่อสังเกตเห็นสีหน้าอันซีดเซียวของคุณชี่

คาซูโอะก็ยิ้มและพูดว่า “คุณชี่ ไม่มีใครสามารถรอดชีวิตจากผู้สังเวยพระเจ้าได้หรอก นี่เป็นคาถาโบราณที่เก่าแก่ที่สุดของตระกูลวาตานาเบะ ผมเองยังไม่รู้เลยว่าจุนแอบไปฝึกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ในเมื่อคุณเพิ่งพูดไปเองว่านี่คือการแข่งขันและเป็นการประลองจนกว่าจะถึงแก่ชีวิต งั้นถ้าเฉินผิงใกล้จะตาย กรุณาอย่าเข้าไปแทรกแซงล่ะ มิฉะนั้นคุณจะได้เห็นด้านมืดของผมบ้าง”

คาซูโอะกล่าวด้วยดวงตาที่เปล่งประกายด้วยความยินดี

“เร็วเกินไปที่จะบอกว่าใครจะอยู่หรือใครจะตาย เรามารอดูกัน” คุณชี่พึมพำตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

ขณะนั้นเฉินผิงค่อยๆ ลุกขึ้นยืน เมื่อเขาจ้องมองไปที่จุน นัยน์ตาของเขาก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้น

“งั้นวันนี้ขอใช้ร่างแก ปรับสภาพร่างกายก็แล้วกัน!” เมื่อพูดเช่นนั้น เฉินผิงก็พุ่งเข้าหาจุน

จุนไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวต่อคำพูดของเฉินผิงแม้แต่น้อย เขาพุ่งไปปะทะอีกครั้ง ทั้งสองไม่มีการเคลื่อนไหวด้วยกระบวนท่าพิสดารอะไรมาก เพียงแต่สู้กันด้วยหมัดเปล่าๆ ของพวกเขาเอง

เฉินผิงถูกกระแทกจนถอยหลังไปหลายครั้ง แต่ในไม่ช้าเขาก็พุ่งตัวกลับเข้าไปสู้ใหม่ ราวกับว่าเฉินผิงไม่มีวันหมดแรง หลายสิบนาทีต่อมาเฉินผิงก็ยิ่งแข็งแกร่งขึ้นเมื่อการต่อสู้ดำเนินต่อไปเรื่อย ๆ ตรงกันข้ามกับจุนที่เริ่มหมดแรง

ตอนนี้กลายเป็นคาซูโอะที่หน้าเริ่มถอดสี เขาไม่เคยคิดว่าจุนจะล้มเหลวในการสังหารเฉินผิง

ทั้งที่ใช้คาถาโบราณที่เก่าแก่ที่สุดของตระกูลวาตานาเบะแล้วก็ตาม