หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1727

"ใจเย็น เรามาถูกที่แน่นอน นี่คุณกังขาในความสามารถของผมงั้นเหรอ?” หูหม่าซือ มองเฉินผิง

“มะ-ไม่เลย” สีหน้าของเฉินผิงเผยรอยยิ้มแห้งๆ ก่อนที่พวกเขาจะเข้าไปในป่าด้วยกัน

พวกเขาเดินทางผ่านป่าอีกครึ่งชั่วโมง ก่อนที่เฉินผิงกับหูหม่าซือจะหยุดลง

หูหม่าซือมองไปรอบๆ แล้วถาม "มีอะไรเหรอ?"

เฉินผิงทำท่าบอกให้เขาเงียบและปลดปล่อยปราณสัมผัสออกมา

ในไม่ช้าเขาก็ตระหนักว่ามีคนสองคนอยู่ตรงหน้าเขา พวกเขากลมกลืนเข้ากับป่า ถ้าไม่ใช่เพราะปราณสัมผัสของฉัน คงเป็นเรื่องยากที่ฉันจะมองเห็นพวกเขาได้!

“นินจา?” เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย ฉันไม่คิดว่าจะเจอนินจาสองคนจากต่าวกั๋วที่นี่ ไม่เพียงเท่านั้น ทั้งสองยังมีฝีมือล้ำเลิศอีกด้วย ถ้าฉันไม่พบพวกเขาก่อน ฉันคงถูกวิชาพรางตัวของพวกเขาหลอก

เมื่อมองไปที่หูหม่าซือแล้ว เฉินผิงก็ก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับเพื่อนของเขา จากนั้นก็แสร้งทำเป็นว่าพวกเขาไม่สังเกตเห็นอะไรเลย

พวกนินจาต่างประหลาดใจที่เห็นทั้งคู่ เพราะพวกเขาไม่ค่อยได้เจอใครเลย

หลังจากสบตากัน นินจาก็กระโจนออกจากที่ซ่อนไปยังด้านหลังเฉินผิงและหูหม่าซือ และจ่อดาบที่ข้างคอของทั้งคู่

“แกสองคนเป็นใคร? ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่?" นินจาคนหนึ่งถาม

ทั้งคู่เตรียมพร้อมไว้แล้วว่าจะถูกซุ่มโจมตี เฉินผิงจึงคว้าใบดาบในทันทีและหักมัน

นินจาตกใจ เขาขว้างผงสีขาวหนึ่งกำมือไปทางเฉินผิง

มันเป็นวิชาที่นินจาใช้เมื่อต้องการหลบหนีจากศัตรูที่ทรงพลังกว่าพวกเขา

กระนั้นผงสีขาวต้องมนต์ของนินจาก็ไม่มีผลอะไรต่อเฉินผิง

เฉินผิงก้าวไปข้างหน้าและจับตัวนินจาเอาไว้

“พวกแกเป็นใคร? ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่? แกจับผู้หญิงคนหนึ่งเอาไว้หรือเปล่า?” เฉินผิงซัก

นินจาส่ายหัว “ไม่รู้! เราแค่หลงทางจนมาถึงที่นี่!”

เฉินผิงตบเขา “แกคิดว่าเราโง่หรือไง?”

ฝ่ามือของเขาทำเอานินจาเงียบปาก

“ผมคิดว่าผมน่าจะใช้ยันต์กลืนกระดูกทรมานเขา บางทีเขาอาจจะเต็มใจพูดตอนที่ผมทรมานเสร็จก็ได้” ระหว่างที่หูหม่าซือพูด เขาก็ควักเครื่องรางสีเหลืองออกมาและเขียนบางอย่างลงไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อนินจาเห็นเช่นนั้น เขาก็กัดฟันทันที วินาทีต่อมาดวงตาของเขาก็เบิกกว้าง และเลือดสีดำก็ทะลักออกมาจากปากของเขา

นินจาฆ่าตัวตายด้วยยาพิษ! เฉินผิงขมวดคิ้ว ดูเหมือนคนกลุ่มนี้จะไม่ใช่หมูๆ อย่างที่คิดและมีวินัยสูงมาก เขายอมฆ่าตัวตายดีกว่ายอมเปิดปาก

หลังจากโยนร่างของนินจาทิ้งไปอย่างไร้ความเห็นใจ เขาก็หันไปหาหูหม่าซือ “เราต้องระวังตัวให้มากถ้าเราจะไปกันต่อ หูหม่าซือ”