หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1729

หูหม่าซือหัวเราะ เขากลับคืนร่างเดิมหลังจากที่ถูกจับได้

เฉินผิงกระโดดลงมาจากต้นไม้และพูดกับหูหม่าซือ “เวทย์แปลงร่างนี่ดีเอาเรื่อง หูหม่าซือ น่าเสียดายที่คุณไม่สามารถเปลี่ยนรัศมีของตัวเองได้ ถ้าคุณทำได้ล่ะก็ จะไม่มีใครแยกความแตกต่างได้เลย!”

หูหม่าซือตอบด้วยรอยยิ้มเยาะ “คุณยังไม่ได้เห็นยันต์ของผมที่ทรงพลังยิ่งกว่านี้”

ซามูไรโกรธมากเมื่อเฉินผิงและหูหม่าซือพูดคุยกันราวกับว่าเขาไม่ได้อยู่ตรงนั้น พอถอดดาบคาตานะออกจากฝัก เขาก็คำรามและเหวี่ยงดาบไปยังทั้งสอง

เฉินผิงคว้าดาบคาตานะแบบสบายๆ แล้วหักครึ่ง

หัวหน้ากลุ่มรู้สึกตะลึงงันกับความแตกต่างระหว่างพลังของศัตรูกับของตัวเขา

เขาพยายามหนีโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง แต่เฉินผิงก็ทุบเขาจนกลายเป็นเศษเนื้อ

“คุณน่าจะทิ้งคนสุดท้ายไว้ให้ผมฆ่า ผมอยากจัดการให้หมดทุกคน” หูหม่าซือคร่ำครวญ

“จะมัวเสียเวลาไม่ได้แล้ว ไปกันเถอะ" เฉินผิงตรงไปยังฐานลับของซามูไรโดยมีหูหม่าซือตามหลังเขา

พวกเขามาถึงเชิงเขาอย่างรวดเร็ว ริมฝีปากของเฉินผิงยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเมื่อเขาสังเกตเห็นยอดเขาที่ยังไม่ถูกแตะต้อง พวกเขาคิดว่าฉันจะหาฐานลับไม่เจอเพียงเพราะพวกเขาอำพรางทางเข้างั้นเหรอ? ฉันระบุตำแหน่งของพวกเขาเอาไว้แล้วในตอนที่ใช้ปราณสัมผัสก่อนหน้านี้!

เมื่อจ้องมองไปยังภูเขา เขาก็ชูกำปั้นขึ้น มันเริ่มเปล่งประกายด้วยแสงสีทองและเขาก็ชกไปข้างหน้า

ตูม!

ภูเขาทั้งลูกสั่นสะเทือนเมื่อทางเข้าถ้ำถูกระเบิดกระจาย

"เกิดอะไรขึ้น?" โอโนะรู้สึกงุนงงในขณะที่เขามองดูถ้ำสั่นสะเทือน