หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1739

มังกรทองเคลื่อนตัวด้วยความเร็วสูงไปยังการโจมตีที่กำลังเข้ามา

มันบินโฉบและทลายการโจมตีนั้น แต่ก็ยังมีบางส่วนที่เข้าถึงตัวเฉินผิงได้ แม้จะเจ็บปวดจากแรงกระแทก แต่เขาก็ยังกัดกรามแน่นและยืนหยัด

วินาทีต่อมา เฉินผิงก็มาโผล่ตรงหน้าแก่นอสูรและหยิบมันขึ้นมา

มังกรทองที่อยู่ต่อหน้าเขาอันตรธานไปในทันใด

สีหน้าของคาซูโอะเปลี่ยนไป “แกรู้จักวิชากระบี่เทพเจ้าเก้าเงาของตระกูลวาตานาเบะได้ยังไง?”

“หึ! วิชากระบี่เทพเจ้าเก้าเงาของตระกูลวาตานาเบะยังไม่สมบูรณ์ด้วยซ้ำ แต่ของฉันคือวิชาต้นตำรับ!” เฉินผิงเอ่ยอย่างลำพอง

เขาจะไม่ยั้งมืออีก เพราะตอนนี้เขาครอบครองแก่นอสูรแล้ว

เฉินผิงเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วขณะที่ร่างเงาของเขาเพิ่มจำนวนขึ้นอย่างฉับไว

คาซูโอะแยกแยะความแตกต่างระหว่างร่างเงากับเฉินผิงไม่ออก เนื่องจากแต่ละคนต่างใช้ กระบี่พิฆาตมังกรและเปล่งรัศมีที่ดูคล้ายกัน

“วิชากระบี่เทพเจ้าเก้าเงา ศรทะลวงใจหมื่นดอก!” เฉินผิงคำรามด้วยความโกรธ

ร่างเงาของเขาตวัดกระบี่พร้อมกัน

คาซูโอะต้องเจอกับการระดมยิงลำแสงจากกระบี่ของร่างเงา ขณะที่ร่างเงาทั้งหมดรวมตัวกันก่อแสงสีทองเจิดจรัส แสงส่องลงมาที่เขาและเฉือนเข้าที่อกด้วยพลังรุนแรง

คาซูโอะเหลือบมองบาดแผลของเขา โทสะฉายชัดในดวงตา “แกเป็นคนแรกที่กล้าทำร้ายฉัน!”

เขากระโจนขึ้นไปในอากาศและพึมพำบางอย่างพลางโยนดาบคาตานะขึ้นฟ้า

ในชั่วพริบตานั้น เฉินผิงและร่างเงาของเขาถูกล้อมรอบด้วยทะเลแห่งดาบคาตานะหลายหมื่นเล่มที่ลอยอยู่กลางอากาศ แต่ละเล่มดูไม่ต่างกัน

ดาบคาตานะพุ่งลงมาใส่เฉินผิงราวกับฝนห่าใหญ่

เฉินผิงถูกดาบคาตานะที่อยู่รอบตัวเขากักเอาไว้

แสงอันเจิดจ้าที่เปล่งออกมาจากดาบแต่ละเล่มทำให้ร่างเงาที่เกิดจากวิชากระบี่เทพเจ้าเก้าเงา หายไปในทันที

ภาพของร่างเงาที่หายไปทำเอาคาซูโอะอดยิ้มไม่ได้ เขารู้ว่าไม่มีใครรอดพ้นไปจากการโจมตีของเขาได้

ตูม!