หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1740

คาซูโอะถูกความโลภบังตา “ไอ้หนู แกมีสมบัติอยู่หลายชิ้นเลยสินะ”

เขากระโจนขึ้นไปบนท้องฟ้า กวัดแกว่งดาบของเขาเพื่อวาดดอกบัวกลางอากาศ

ดอกบัวขยายใหญ่ขึ้นและบดบังเฉินผิงจนมิด

คาซูโอะไม่กล้าสู้กับเฉินผิง เพราะเขากลัวว่าจะไปทำลายกระบี่พิฆาตมังกรของเฉินผิงเข้า

ดาบที่มีวิญญาณสถิตนั้นประเมินค่าไม่ได้อย่างแท้จริง

เฉินผิงรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างพุ่งเข้ามาหา เขาฟาดฝ่ามือตอบโต้ตามสัญชาตญาณ มีแสงส่องออกมาจากกระบี่ของเขา

อย่างไรก็ตาม แสงนั้นเพียงส่องผ่านดอกบัวและไม่ได้สร้างความเสียหายใดๆ

ในไม่ช้าเฉินผิงก็ถูกดอกบัวกลืนจนหมด

“ฮ่า! หนีได้ก็หนีไป” คาซูโอะเยาะเย้ยเมื่อเขารู้ว่าเฉินผิงไม่อาจหลบหนีไปได้

เฉินผิงเพิกเฉยต่อคำเยาะเย้ยของเขาและถือกระบี่พิฆาตมังกรไว้โดยไม่พูดอะไร มีแสงสีเทาส่องออกมาจากกระบี่

เขาวาดกระบี่ไปที่ดอกบัวสุดกำลัง แม้จะเจาะเข้าไปในดอกบัวได้สำเร็จ แต่มันก็ยังไม่เสียหายแต่อย่างใด

เฉินผิงขมวดคิ้ว เขารู้สึกมึนงงกับดอกบัวปริศนาที่ขังเขาเอาไว้ และทำไมกระบี่ของเขาถึงทำอะไรมันไม่ได้

คาซูโอะตะโกนเสียงดัง “ฮ่า! เลิกดิ้นรนเสียเถอะ ดอกบัวนั้นไม่มีอยู่จริง ต่อให้แกแข็งแกร่งแค่ไหนก็ไม่อาจหลุดพ้นจากมันได้”

เขาเดินเข้าไปหาเฉินผิงและจ้องมองอย่างเย็นชา “ถ้าแกมอบแก่นอสูรและกระบี่วิเศษให้ฉัน ฉันอาจจะยอมไว้ชีวิตแกก็ได้”

เฉินผิงจ้องมองที่คาซูโอะเขม็ง “แกพูดจริงหรือเปล่า?”

"แน่นอน ฉันเป็นคนรักษาคำพูด ถ้าให้ของพวกนั้นกับฉันตามที่ขอ ฉันสัญญาว่าจะไว้ชีวิตแก” คาซูโอะรับปาก

“ถ้าอย่างนั้นก็เอาไป” เฉินผิงตอบ

จากนั้นเขาก็โยนกระบี่พิฆาตมังกรไปที่คาซูโอะ

คาซูโอะดีใจสุดขีดและรีบคว้ากระบี่อย่างกระตือรือร้น

เฉินผิงหัวเราะเยาะอย่างเย็นชา “แกคิดว่าฉันจะเอาให้แกจริงๆ เหรอ?”

คาซูโอะคำรามด้วยความโกรธ “แกกล้าดียังไงมาหลอกฉัน?”

คาซูโอะกำลังจะโจมตีเฉินผิง ตอนนั้นเองที่กระบี่พิฆาตมังกรซึ่งวางอยู่บนพื้นก็ลอยขึ้นมาเองและแทงใส่เขาอย่างแรง

เมื่อคาซูโอะรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างแทงมาที่ด้านหลังของเขา เขาก็รีบหันกลับไปแล้วสกัดการโจมตีของกระบี่พิฆาตมังกร

ในเวลาเดียวกัน เฉินผิงก็กำหมัดแน่นพร้อมชกเข้าใส่ดอกบัว

“หมัดเซิ่งกวง!”

ครั้งนี้เฉินผิงไม่ได้ใช้พลังวิญญาณ และใช้พลังของตัวเขาเองเพื่อต่อยดอกบัว

ตูม!

ดอกบัวแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยและอันตรธานไปภายใต้หมัดเซิ่งกวง