หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1740

คาซูโอะถูกความโลภบังตา “ไอ้หนู แกมีสมบัติอยู่หลายชิ้นเลยสินะ”

เขากระโจนขึ้นไปบนท้องฟ้า กวัดแกว่งดาบของเขาเพื่อวาดดอกบัวกลางอากาศ

ดอกบัวขยายใหญ่ขึ้นและบดบังเฉินผิงจนมิด

คาซูโอะไม่กล้าสู้กับเฉินผิง เพราะเขากลัวว่าจะไปทำลายกระบี่พิฆาตมังกรของเฉินผิงเข้า

ดาบที่มีวิญญาณสถิตนั้นประเมินค่าไม่ได้อย่างแท้จริง

เฉินผิงรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างพุ่งเข้ามาหา เขาฟาดฝ่ามือตอบโต้ตามสัญชาตญาณ มีแสงส่องออกมาจากกระบี่ของเขา

อย่างไรก็ตาม แสงนั้นเพียงส่องผ่านดอกบัวและไม่ได้สร้างความเสียหายใดๆ

ในไม่ช้าเฉินผิงก็ถูกดอกบัวกลืนจนหมด

“ฮ่า! หนีได้ก็หนีไป” คาซูโอะเยาะเย้ยเมื่อเขารู้ว่าเฉินผิงไม่อาจหลบหนีไปได้

เฉินผิงเพิกเฉยต่อคำเยาะเย้ยของเขาและถือกระบี่พิฆาตมังกรไว้โดยไม่พูดอะไร มีแสงสีเทาส่องออกมาจากกระบี่

เขาวาดกระบี่ไปที่ดอกบัวสุดกำลัง แม้จะเจาะเข้าไปในดอกบัวได้สำเร็จ แต่มันก็ยังไม่เสียหายแต่อย่างใด

เฉินผิงขมวดคิ้ว เขารู้สึกมึนงงกับดอกบัวปริศนาที่ขังเขาเอาไว้ และทำไมกระบี่ของเขาถึงทำอะไรมันไม่ได้

คาซูโอะตะโกนเสียงดัง “ฮ่า! เลิกดิ้นรนเสียเถอะ ดอกบัวนั้นไม่มีอยู่จริง ต่อให้แกแข็งแกร่งแค่ไหนก็ไม่อาจหลุดพ้นจากมันได้”

เขาเดินเข้าไปหาเฉินผิงและจ้องมองอย่างเย็นชา “ถ้าแกมอบแก่นอสูรและกระบี่วิเศษให้ฉัน ฉันอาจจะยอมไว้ชีวิตแกก็ได้”

เฉินผิงจ้องมองที่คาซูโอะเขม็ง “แกพูดจริงหรือเปล่า?”

"แน่นอน ฉันเป็นคนรักษาคำพูด ถ้าให้ของพวกนั้นกับฉันตามที่ขอ ฉันสัญญาว่าจะไว้ชีวิตแก” คาซูโอะรับปาก

“ถ้าอย่างนั้นก็เอาไป” เฉินผิงตอบ

จากนั้นเขาก็โยนกระบี่พิฆาตมังกรไปที่คาซูโอะ

คาซูโอะดีใจสุดขีดและรีบคว้ากระบี่อย่างกระตือรือร้น