หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1742

“ไอ้หมอนั่น! นี่เขากลั่นแกล้งคุณและปล่อยให้คุณยืนเฝ้าอยู่คนเดียวหรือเปล่า?” เฉินผิงถามขณะเดินไปที่ห้องของหูหม่าซือ

ทันทีที่ไปถึงประตู เขาก็ได้ยินเสียงผู้หญิงดังมาจากในห้อง

เฉินผิงจึงรู้ทันทีว่าทำไมเก๋อหยู่หานถึงหน้าแดง

“ชายแก่ผู้นี้ถูกมารตัณหาสิงสู่หรือยังไง?” เฉินผิงก้าวไปข้างหน้าและเตะประตูให้เปิดออก

"กรี๊ด!" ผู้หญิงคนหนึ่งกรีดร้องและวิ่งออกจากห้องโดยไม่ได้ใส่เสื้อผ้า

หูหม่าซือเห็นเฉินผิงและบ่นว่า “ผมคุ้มกันคุณมาตั้งหลายวันแล้ว ทำไมคุณไม่ปล่อยให้ผมพักผ่อนบ้าง? ทำไมถึงต้องมารบกวนด้วย?”

"หูหม่าซือ ที่ผมทำแบบนี้ก็เพื่อประโยชน์ของตัวคุณเอง จะเป็นยังไงถ้าเกิดว่าคุณหมดเรี่ยวแรงและไม่อาจกลายเป็นเซียนได้ในท้ายที่สุด?” เฉินผิงตอบ

“เซียน? ผมก็แค่ใช้ชีวิตให้เต็มที่เท่านั้นเอง...” หูหม่าซือใส่เสื้อผ้าของเขาและพูดต่อ “ในเมื่อตอนนี้คุณตื่นแล้ว ผมจะกลับไปที่เมืองไป่ไห่ ผมจะปล่อยซากปรักหักพังโบราณของสำนักผนึกสวรรค์เอาไว้โดยไม่มีคนเฝ้าไม่ได้...”

เฉินผิงรู้ว่าที่หูหม่าซืออยากกลับไปที่เมืองไป่ไห่เพราะเขาคิดถึงสาวๆ จากตระกูลเซินใจจะขาด ไม่ได้อยากจะกลับไปปกป้องซากปรักหักพังโบราณของสำนักผนึกสวรรค์อย่างที่พูดแต่อย่างใด

“พาผมไปที่เกาะเผิงไหลก่อน แล้วคุณค่อยกลับไปที่เมืองไป่ไห่...” เฉินผิงพูด

“เกาะเผิงไหล? ไปเพื่ออะไร? วงแหวนอาคมของที่นั่นถูกทำลายไปแล้ว และไม่เหลือพลังวิญญาณอยู่มากนัก ทำไมคุณถึงอยากไปที่นั่น?” หูหม่าซือถาม

“คุณลืมเรื่องรูปปั้นไปแล้วหรือไง? รูปปั้นนั้นมีพลังวิญญาณมหาศาล ช่วยพาผมไปหน่อยได้ไหม?” เฉินผิงถามด้วยน้ำเสียงอ้อนวอนเล็กน้อย

"ลืมไปได้เลย ผมไม่อยากออกเดินทางอีกแล้ว อีกอย่างคุณมีผู้หญิงไปไหนมาไหนด้วยไม่ใช่เหรอ? พวกคุณจะทำอะไรก็ได้ตามต้องการโดยไม่จำเป็นต้องมีชายแก่คนนี้อยู่ด้วย” หูหม่าซือโบกมืออย่างไม่ไยดี

"ผมไม่เหมือนคุณนะ ถ้าคุณไม่ทำตามผม ผมจะไม่ช่วยคุณในเรื่องที่เกี่ยวข้องกับสำนักผนึกสวรรค์อีกต่อไป ยิ่งไปกว่านั้น ผมจะไม่เสี่ยงชีวิตเพื่อสืบทอดเวทย์เครื่องรางเหล่านั้นด้วย”

ว่าแล้วเฉินผิงก็หันหลังกลับเพื่อที่จะออกไป

หูหม่าซือตอบสนองด้วยการเดินตามเฉินผิงไปในทันที “ผมแค่ล้อเล่น! ทำไมคุณถึงคิดว่าผมจริงจังล่ะ? เก็บข้าวของแล้วออกเดินทางกันเถอะ ผมจะถือว่าเป็นการพักร้อนก็แล้วกัน”

เฉินผิงยิ้มเมื่อเขาเห็นว่าหูหม่าซือมีท่าทีอย่างไร

ทั้งสามคนเก็บของและออกเดินทางไปเกาะเผิงไหล