หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1743

เฉินผิงตกตะลึงอย่างมากเมื่อเขามาถึงพื้นที่ต้องห้าม ที่นั่นเขาเห็นรูปปั้นแตกและล้มลงมา มีศพอยู่ข้างในรูปปั้น

ดูจากสภาพของศพ ดูเหมือนว่าบุคคลนั้นเพิ่งเสียชีวิตได้ไม่นาน ศพอยู่ในสภาพดีมากจนแม้แต่ผิวหนังก็ยังอ่อนนุ่มอยู่

แน่นอนว่าเฉินผิงรู้สึกงุนงง ศพมาอยู่ในนี้ได้ยังไง?

ในที่สุดเฉินผิงจึงหันไปหาตู้หนาน ตู้หนานเหงื่อแตกพลั่กเมื่อเขาพูดว่า “คุณเฉิน ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่เคยมีใครมาที่นี่... ผะ-ผมไม่รู้ว่าเป็นศพใคร!"

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น เฉินผิงก็ขมวดคิ้ว ทำไมถึงมีศพที่ตายได้ไม่นานอยู่ที่นี่?

ทันใดนั้น เก๋อหยู่หานซึ่งอยู่ข้างๆ เฉินผิง ก็ดูซีดขาวราวกระดาษเมื่อเธอเห็นศพ “นะ-นั่นมันมารโลหิต...” เธอพูดตะกุกตะกัก

“มารโลหิต?” เฉินผิงมองศพอีกครั้งด้วยความตกตะลึง ชายคนนี้ดูหนุ่ม และเขาดูมีอายุอย่างมากที่สุดตอนตายราวๆ สามสิบ เขามีใบหน้าที่งดงาม และเขาไม่ได้ดูเหมือนมารด้วยซ้ำ! นอกจากนี้ยังเห็นได้ชัดว่าชายคนนี้เพิ่งเสียชีวิต ดูไม่เหมือนมารโลหิตที่ตายไปเมื่อหลายพันปีก่อนเลย

“ว่าแต่ ที่คุณบอกว่ามารโลหิตนี่คือยังไง? คุณรู้จักชายคนนี้เหรอ?” หูหม่าซือถาม เขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับมารโลหิตเลย

เก๋อหยู่หานพยักหน้า “ฉันเคยเห็นมารโลหิต พวกเขาคือผู้ที่ลงมือสังหารหมู่ในพระตำหนักก่วงหานในตอนนั้น”

“ใครจะไปรู้ว่ามารโลหิตตนนี้อายุยังน้อยถึงเพียงนี้? แถมร่างกายยังอยู่ในสภาพดีเช่นนี้ได้ยังไง ทั้งๆ ที่เขาตายไปแล้วนับพันปี?” เฉินผิงรู้สึกงุนงง

"เปล่า เขายังไม่ตาย ฉันยังสัมผัสได้ถึงรัศมีของเขา คนตายจะไม่มีรัศมี” เก๋อหยู่หานกล่าว

เฉินผิงตื่นตัวขึ้นมาเมื่อได้ยินเช่นนั้น ถ้ามารโลหิตยังมีชีวิตอยู่ พวกเราคงจะตายกันหมด! ในเมื่อเขามีอายุหลายพันปี เขาต้องแข็งแกร่งมากแน่ๆ!

เฉินผิงประหลาดใจเมื่อเห็นเช่นนั้น นั่นคืออัคคีแท้ของฉันนะ! มันควรจะเผาได้ทุกสิ่ง! ทำไมมันถึงทำอะไรศพไม่ได้เลย?