หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1780

“น้องสาวจ๋า ดูเหมือนจะเป็นพรหมลิขิตที่บันดาลให้พวกเราได้มาพบกันที่นี่ พวกเราน่าจะแลกเบอร์กันสักหน่อยดีไหม?”

เมื่อชายหัวโล้นเห็นเสี่ยวหลานมองมาที่ตน เขาก็มั่นใจว่าชั้นเชิงของตัวเองได้ผล

สิ่งที่เขาต้องการก็คืออย่างน้อยก็มีผู้หญิงสักคนติดเบ็ด ดังนั้นชายหัวโล้นจึงมุ่งความสนใจทั้งหมดของตนเองไปที่เสี่ยวหลาน

“ใช่ ฉันก็คิดว่ามันเป็นพรหมลิขิตจริงๆ เลยล่ะ พี่ชาย” เสี่ยวหลานกล่าวพลางมีประกายแสงวูบผ่านดวงตาของเธอไปวูบหนึ่ง

น้ำเสียงที่เธอเรียกขานเขาว่า “พี่ชาย” ทำให้อาการสั่นสะท้านด้วยความยินดีแล่นลงไปตามกระดูกสันหลังของชายหัวโล้น เพียงชั่วขณะหนึ่งก็ทำให้เขารู้สึกราวกับได้ขึ้นสวรรค์อย่างไรอย่างนั้น

เมื่อเห็นสีหน้าของชายหัวโล้น เสี่ยวหลานรู้ว่าได้เวลาแล้ว ดังนั้นเธอจึงพูดต่อไปอีกว่า “ทำไมพี่ชายไม่เต้นรูดเสาสักรอบเพื่อให้พวกเราดีใจสักหน่อยล่ะ?”

“ได้ ได้สิ”

ชายหัวโล้นกำลังจ้องมองมาที่เสี่ยวหลานด้วยความตกตะลึงเสียจนแทบน้ำลายหก เขารู้สึกลุ่มหลงมากเสียจนยอมทำทุกอย่างตามที่เสี่ยวหลายสั่งให้ทำ

ดังนั้นชายหัวโล้นจึงเริ่มโยกลำตัวอ้วนเผละบนเครื่องบิน

ภาพที่เห็นทำให้ผู้คนพากันหัวเราะลั่นด้วยความขบขัน

แต่ชายหัวโล้นไม่สนใจพวกเขาและเอาแต่จับจ้องเสี่ยวหลาน

“ทำไมพี่ชายไม่เต้นระบำเปลื้องผ้าด้วยล่ะ?” เสี่ยวหลานเอ่ยเสนอแนะ

ไม่นานชายหัวโล้นก็เริ่มถอดเสื้อผ้าออก เสี่ยวหลานห้ามเขาไว้เมื่อเขาเหลือแค่กางเกงใน

ขณะที่ชายหัวโล้นยังคงโยกย้ายส่ายสะโพกกันต่อไป ทุกคนก็หัวเราะงอหายมากเสียจนเริ่มน้ำตาเล็ด

“คุกเข่าแล้วตบหน้าตัวเองซะ” เสี่ยวหลานออกคำสั่ง

ชายหัวโล้นคุกเข่าโดยไม่ลังเลตรงหน้าเสี่ยวหลานแล้วเริ่มตบหน้าตัวเอง

ขณะที่เขาออกแรงตบหน้าตัวเอง ใบหน้าของเขาก็บวมเป่งขึ้นมาในไม่ช้า

ในขณะนั้นเอง ผู้ชมดูเหตุการณ์ก็สังเกตเห็นความผิดปกติได้ในที่สุด จากนั้นพวกเขาก็เริ่มมองไปที่ชายหัวโล้นด้วยความสับสน

ทันใดนั้นชายสวมแว่นกันแดดที่มีสีหน้าไร้อารมณ์ก็ถอดแว่นกันแดดออกแล้วมองเสี่ยวหลานด้วยสายตาเย็นชา

เมื่อสัมผัสได้ถึงสายตาของเขา เสี่ยวหลานก็ตวัดสายตาไปทางชายสวมแว่นกันแดด

เมื่อเสี่ยวหลานหันมาทางตนเอง ฝ่ายหลังก็รีบสวมแว่นกันแดดอีกครั้ง

“ได้เลยครับ มีแค่สี่คนใช่ไหมครับ?”

ชายร่างเตี้ยสังเกตเห็นว่ามีสี่คนที่อยู่ตรงหน้าเขา และน่าจะพอดีกับรถคันหนึ่ง

แต่เฉินผิงกลับส่ายหน้าแล้วชี้ไปที่กู่หลิงเอ๋อร์และคนอื่นๆ “พวกเธอก็จะไปพร้อมๆ กับพวกเราด้วย”

เมื่อชายร่างเตี้ยเห็นคนกลุ่มใหญ่ เขาก็ขมวดคิ้วมุ่นอยู่สักครู่

“มีอะไรงั้นเหรอ? พวกเรามีเยอะเกินไปงั้นรึ?” หลังจากพินิจพิเคราะห์สีหน้าของชายร่างเตี้ยแล้ว เฉินผิงก็ถามด้วยความสับสน

“ไม่ ไม่ ไม่ ครับ ผมจะไปเอารถมาเดี๋ยวนี้แหละ”

ชายร่างเตี้ยโบกมือก่อนจะรีบวิ่งออกไป

ในเวลาเพียงไม่กี่นาที ชายร่างเตี้ยก็กลับมาพร้อมชาวต้าซย่าอีกสองคน

มีรถยนต์ทั้งสิ้นสามคันและมันก็เหมาะเจาะกับเฉินผิงและคนอื่นๆ เข้าพอดี

แต่เพียงแค่พวกเขากระโดดขึ้นรถ ก็มีชายร่างกำยำบึกบึนห้าคนเดินเข้ามาหา