หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1803

"คุณโจเอล เราจะทำยังไงดี เราควรจะเดินอ้อมมันไปมั้ย?” แดนนี่ถาม

“ฉันเกรงว่าเราคงทำแบบนั้นไม่ได้ ส่งคนเข้าไปสำรวจดู แต่อย่าเข้าไปใกล้จนเกินไปนัก” โจเอลตอบ

แดนนี่พยักหน้าและหันกลับไปมองสมาชิกของสำนักเทพอัคคีที่อยู่ข้างหลังเขา

พวกเขาทั้งหมดดูประหม่า ไม่มีใครอยากเป็นคนแรกที่เข้าไปในหมอกที่ดูลึกลับนี้

แดนนี่ชี้ไปที่ศิษย์คนหนึ่งแล้วสั่งว่า “แก เข้าไปดูข้างในสิ”

ใบหน้าของศิษย์ที่ได้รับเลือกซีดเซียวทันทีเมื่อเขาถูกเลือก ร่างกายของเขาเริ่มสั่นสะท้านไปทั้งตัวด้วยความกลัว

ถึงกระนั้นเขาก็ไม่กล้าขัดคำสั่งของแดนนี่

เขาทำได้เพียงเดินโซเซไปทางหมอกอย่างใจจดใจจ่อ

ศิษย์คนนั้นเดินไปข้างหน้าช้าๆ และหยุดเดินเมื่อไปถึงหมอก เขากลัวเกินกว่าจะก้าวไปอีกขั้น

โจเอลไม่พอใจเมื่อเห็นศิษย์คนนั้นหยุดเดิน เขาขมวดคิ้วก่อนจะโบกมือเบาๆ ส่งคลื่นพลังรัศมีผลักศิษย์คนนั้นเข้าไปในหมอกโดยตรง

ทุกคนจับจ้องไปที่หมอกอย่างกระวนกระวายขณะที่พวกเขารออย่างเงียบงัน

ในที่สุด หลังจากผ่านไปกว่าสิบนาที ศิษย์คนนั้นก็ตะโกนออกมาจากภายในหมอก “คุณโจเอลครับ มันไม่เป็นอะไรครับ เข้ามาได้เลยมันปลอดภัย”

ทุกคนถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อได้ยินเสียงของศิษย์จึงเริ่มเดินไปทางตรงเข้าไปในหมอก

อย่างไรก็ตาม ทันทีที่พวกเขามาถึงขอบหมอก ก็ได้ยินเสียงกรีดร้องอย่างกะทันหันจากภายใน

หลังจากนั้นไม่นาน ศิษย์ที่เข้าไปก่อนหน้านี้ก็วิ่งออกมาจากหมอก ร่างกายของเขาปกคลุมไปด้วยไฟ

"เร็วเข้า! ดับไฟเร็ว!" แดนนี่สั่งให้คนไปช่วยลูกศิษย์ทันที แต่มันก็สายเกินไปแล้ว

เวลาแค่เพียงไม่กี่วินาที ศิษย์คนนั้นก็ถูกเผาเป็นเถ้าถ่าน

ทุกคนต่างตกตะลึงกับภาพที่เห็นตรงหน้า สีหน้าของโจเอลเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมอย่างมากในขณะนั้น

หูหม่าซือกัดนิ้วของเขา บีบหยดเลือดลงบนเข็มทิศธรณีและเริ่มสวดคาถา

เข็มบนเข็มทิศธรณี เริ่มหมุนช้าลงเรื่อยๆ จนในที่สุดมันก็หยุดลง

“บ้าเอ้ย! เราเดินมานานแล้วแต่เราก็ไม่ถึงสักทีก็เพราะว่าเราแค่เดินเป็นวงกลม!” หูหม่าซือสบถออกมาด้วยความโกรธ

“ทำไมไม่เอาออกใช้ก่อนหน้านี้เล่า” เฉินผิงบ่น

เราถูกขังอยู่ในหมอกนี้มาตั้งนานแล้ว หูหม่าซือกลับเพิ่งตัดสินใจที่จะเอาสมบัติที่มีประโยชน์นี้ออกมาใช้เอาป่านนี้นะเหรอ?

“คุณกำลังล้อผมเล่นใช่มั้ย? นี่เป็นสมบัติที่ตกทอดมาจากบรรพบุรุษของผม ผมไม่สามารถเอามันออกมาใช้ตามใจได้! ตามผมมา แล้วเราจะออกจากหมอกนี้ได้ในไม่ช้า” หูหม่าซือเก็บเข็มทิศธรณีของเขาลงและเดินไปข้างหน้าต่อ เฉินผิงและคนที่เหลือก็ตามเขาไปติดๆ

พวกเขาเดินไปได้เพียงไม่กี่ก้าว จู่ๆ ก็มีร่างหนึ่งปรากฏขึ้นและพุ่งเข้ามาหาพวกเขา

ร่างคนผู้นั้นถือมีดและกรีดร้องออกมาอย่างบ้าคลั่งราวกับว่าเขาได้รับบาดเจ็บ