หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1802

อเล็กซ์รู้สึกเบิกบานใจทันทีเมื่อได้ยินเช่นนั้น "อะไร? แกแน่ใจเหรอ? แกเห็นชัดเจนหรือเปล่า?”

“เธออยู่ค่อนข้างไกลแต่ว่าเธอดูคล้ายมาก” ชายในชุดดำไม่กล้ายืนยันในสิ่งที่เขาได้เห็น

“ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าแอนนาอยู่ที่นี่จริงๆ...” แววตาของอเล็กซ์เปลี่ยนเป็นเย็นชา “นำคนจำนวนหนึ่งไปขัดขวางพวกเขาซะ ฉันต้องการจับเป็นเจ้าหญิงแอนนาเท่านั้น แกจะต้องไม่ทำร้ายเธอ ส่วนที่เหลือฆ่าทิ้งได้ทันที!”

“รับทราบครับ” ชายในชุดดำตอบพร้อมกับพยักหน้าก่อนจะจากไป

ใบหน้าของอเล็กซ์เผยรอยยิ้มที่แฝงไว้ด้วยความน่ากลัว แฮโรลด์สั่งให้อเล็กซ์ฆ่าแอนนา แต่อีกฝ่ายกลับต้องการจับเป็นแอนนา ดูเหมือนว่าเขามีแรงจูงใจบางอย่างแอบแฝงอยู่ในการทำเช่นนั้น

ในขณะนั้น เฉินผิงและพรรคพวก ไม่ทราบถึงคำสั่งโจมตีที่กำลังจะมาถึง พวกเขายังคงเดินทางต่อไปยังยอดเขา

มีความเป็นไปได้ที่ทางเข้าสู่ซากปรักหักพังโบราณจะอยู่ที่จุดสูงสุดของภูเขาหิมะ

“เราต้องเดินไปอีกนานแค่ไหนเนี่ย?” แอนนาถามอย่างกระหืดกระหอบขณะที่เธอเงยหน้าขึ้น พยายามมองหายอดเขาที่แทบมองไม่เห็น

เธออ่อนแอที่สุดในบรรดาคนในกลุ่ม ดังนั้น หลังจากปีนเขาติดต่อกันเป็นเวลานานหลายชั่วโมง ประกอบกับสภาพอากาศที่รุนแรง ความแข็งแกร่งของเธอก็หมดลง

“ทำไมคุณไม่พักที่นี่สักพักล่ะ? พวกเราจะกลับมาหาคุณเมื่อเราพบซากปรักหักพังโบราณและราชาสมุนไพร”

เฉินผิงรู้ว่าด้วยความแข็งแกร่งในปัจจุบันของแอนนา การปีนเขาต่อเป็นเรื่องยากสำหรับเธอ ถ้าเธอยิ่งฝืนเดินต่อไปและติดตามพวกเขา ไม่เพียงแต่เธอจะไม่ได้รับความช่วยเหลือใดๆ แต่เธอจะกลายเป็นภาระของพวกเขาด้วย

แอนพยักหน้าเห็นด้วย เธอตระหนักถึงข้อจำกัดของเธอและรู้ว่าเธอคงไม่สามารถจะเรียกพลังเพื่อปีนขึ้นไปได้อีกต่อไป

“คนที่เหลือคงต้องพึ่งพาคุณแล้วล่ะ เฉินผิง” แอนนากล่าว

"ไม่ต้องกังวล แอนดรูว์จะอยู่ที่นี่และคอยดูแลคุณ”

เฉินผิงหยิบข้าวของบางอย่างจากแหวนเก็บของและมอบมันให้กับแอนนาก่อนที่จะแน่ใจว่าเธอจะไม่เป็นอะไร จากนั้น เขาจึงปีนต่อไปพร้อมกับคนอื่นๆ ที่เหลือ

แดนนี่ไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่เขาก็ยังไม่เข้าใจเหตุผลของโจเอลอยู่ดี

หลังจากนั้นไม่นาน หมอกหนาก็ปรากฏขึ้นขวางเส้นทางของพวกเขา

มีบางอย่างผิดปกติเกี่ยวกับหมอก ราวกับว่ามันปรากฏตัวที่นั่นเป็นพิเศษเพื่อขวางทางพวกเขา

"คุณโจเอล ดูนั่นสิ จู่ๆ ก็มีหมอกปรากฏขึ้น” แดนนี่พูดพร้อมมองไปยังหมอกที่อยู่ตรงหน้าพวกเขา

"ฉันรู้!" โจเอลตอบพร้อมกับขมวดคิ้วในขณะที่สั่นกระดิ่งทองสัมฤทธิ์ของเขาเบาๆ

คลื่นเสียงหายไปในพริบตาเมื่อไปถึงหมอก

ช่างเป็นหมกที่แปลกประหลาดเหลือเกิน... โจเอลขมวดคิ้ว