หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1887

เมื่อได้ยินคำอธิบายยาวเหยียดเช่นนั้นแล้ว เฉินผิงก็ค่อยๆ หลับตาลงแล้วตั้งใจสัมผัสรับรู้สิ่งรอบข้าง ฉันสามารถรู้สึกถึงหูหม่าซือ โจวเจี๋ยและว่านหง! ฉันสามารถรู้สึกถึงรัศมีของพวกเขาได้ แต่ดูเหมือนว่าจะเป็นทั้งหมดที่ฉันสามารถรู้สึกได้แล้ว

เมื่อนึกได้เช่นนั้น เฉินผิงก็เลยพยายามที่จะขจัดรัศมีเหล่านั้นออกไปอย่างสุดกำลังแล้วแตะมือกับพื้น ในขณะนั้นเอง เขาก็สามารถสัมผัสได้ถึงรัศมีแห่งธรรมชาติ ตอนนี้ฉันสามารถรู้สึกถึงพืชพันธุ์ได้แล้ว!

เฉินผิงค่อยๆ เข้าสู่แดนมหัศจรรย์ที่พืชพันธุ์ทั้งหมดในโลกหล้าสามารถสื่อสารกันได้

อันที่จริงแล้ว เขาถึงกับสามารถรู้สึกถึงมดที่กำลังเดินอยู่บนโลกได้เลย

ในขณะเดียวกัน สิ่งมีชีวิตเหล่านั้นเองก็สัมผัสได้ถึงการมีอยู่ของเฉินผิง พวกมันต่างแผ่รัศมีที่แตกต่างกันออกมา ดูเหมือนว่าพวกมันทุกตนมีเรื่องที่อยากจะคุยกับฉันนะ! ทันทีที่ฉันแตะมือกับพื้น การมีอยู่ของพวกมันกลับกลายเป็นทั้งภาพลวงตาและเสมือนจริงในเวลาเดียวกัน!

นอกเหนือไปจากนั้น เฉินผิงยังสัมผัสได้ถึงรัศมีน่าพรั่นพรึงรุนแรงระลอกหนึ่งจากที่ไหนสักแห่งในละแวกข้างเคียง แหล่งที่มาของรัศมีพยายามที่จะฝ่าทะลวงดินออกมาอย่างสุดกำลัง! ตรงนั้นมีความเป็นไปได้มากที่จะมีสมุนไพรหมื่นปีอยู่

แต่ยามนี้เฉินผิงสามารถสัมผัสรับรู้ได้ในระยะที่จำกัด ที่ไหนก็ตามที่เกินกว่าร้อยเมตรก็จะพร่าเลือนและตรวจหาไม่เจอ

“งั้นนี่ก็คือสิ่งที่เรียกว่ากฎแห่งสวรรค์งั้นเหรอ?” เฉินผิงเอ่ยพึมพำ

“กฎแห่งสวรรค์อะไรกัน? อย่าบอกผมนะว่าคุณเข้าใจกฎแห่งสวรรค์อย่างถ่องแท้ด้วยน่ะ” หูหม่าซือจ้องมองเฉินผิงอย่างไม่อยากเชื่อสายตา แม้แต่ฉันก็ยังไม่เข้าใจกฎแห่งสวรรค์ทั้งหมดเลย อีกอย่างฉันก็แค่อธิบายสิ่งที่ฉันรู้ก็เท่านั้น อย่าบอกฉันนะว่าเฉินผิงเข้าใจกฎแห่งสวรรค์แล้วน่ะ! ตลกน่า!

“เปล่าหรอกครับ ผมก็แค่สงสัยเฉยๆ น่ะ!” เฉินผิงผุดรอยยิ้มจางๆ ส่วนตอนนี้ ฉันยังไม่แน่ใจนัก ฉันถึงกับไม่รู้แล้วว่าสิ่งที่ตนเองสัมผัสได้คือกฎแห่งสวรรค์จริงๆ หรือเปล่า

ในตอนนั้นเอง ว่านหงก็ตั้งวงแหวนอาคมของตัวเองเสร็จแล้ว พื้นเต็มไปด้วยก้อนหินสีดำและพวกมันต่างถูกซ่อนเอาไว้เป็นอย่างดีภายในสุมทุมพุ่มไม้ ต้องสังเกตใกล้ๆ จึงจะมองเห็นก้อนหินได้

“ภายในวงแหวนอาคมนี้ ตอนที่มันปรากฎขึ้นมาก็จะไม่มีใครที่สามารถหยิบฉวยสมุนไพรไปได้ เพราะฉะนั้นมันจะต้องเป็นของฉันทั้งหมด!” ว่านหงยิ้มพลางกวาดสายตามองสิ่งรอบข้างก่อนจะหลบหนีไป

เฉินผิงอดไม่ได้ที่จะนึกถึงอดีตของตัวเองเมื่อเห็นสภาพที่หูหม่าซือเป็นอยู่ ถ้าหากฉันไม่ได้เรียนรู้เรื่องการบำเพ็ญญาณจากตาเฒ่ามังกร ฉันก็คงมีชีวิตที่ต้องแบกรับความอัปยศอดสูอย่างไม่รู้จักจบสิ้นเป็นแน่!

เมื่อตัดสินจากเสียงที่พวกเขาได้ยินแล้ว ฟังดูเหมือนมีผู้คนมากมายกำลังวิ่งมาหาพวกเขา

เฉินผิงและคนอื่นๆ จึงรีบกลับไปยังที่ซ่อน ทันใดนั้นก็มีคนนับร้อยเข้ามารวมกลุ่มกัน

เจิ้งอันกั๋วเป็นผู้นำและคนนับร้อยพวกนั้นต่างก็เป็นลูกน้องของเขาทั้งสิ้น

“ปิดล้อมพื้นที่เอาไว้ซะ! อย่าให้ใครเข้ามาใกล้สถานที่แห่งนี้ได้!” เจิ้งอันกั๋วออกคำสั่งเสียงดังลั่น

“รับทราบ!”

ทันใดนั้นคนนับร้อยพวกนั้นก็ปิดล้อมพื้นที่ในรัศมีกว่าหลายไมล์เอาไว้ และทุกคนต่างยืนห่างจากกันอีกด้วย