หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1891

เฉินผิงกับหูหม่าซือยังคงเดินเตร่ไปตามท้องถนนของเมืองหนานหู แต่เฉินผิงมีสีหน้าเคร่งขรึม

เป็นเพราะเขาสัมผัสได้ถึงขุนพลยุทธ์กว่ายี่สิบคนที่อยู่โดยรอบ

ขุนพลยุทธ์จำนวนขนาดนี้ไม่น่าจะเป็นคนของตระกูลเจิ้งทุกคน

“เฉินผิง ดูเหมือนว่าสมุนไพรหมื่นปีจะดึงดูดความสนใจจากสำนักและตระกูลชั้นสูงหลายแห่ง ถ้าเป็นแบบนี้จะยิ่งวุ่นวายกว่าเดิมแน่” หูหม่าซือกล่าวอย่างเป็นกังวลเมื่อเขาสัมผัสได้ว่ามีเจ้ายุทธ์จำนวนมากอยู่ในเมือง

เฉินผิงขมวดคิ้วเข้าหากัน “ดูเหมือนว่าสมุนไพรหมื่นปีจะไม่ใช่สิ่งที่ได้มาง่ายๆ ผมสงสัยว่าคนพวกนี้จะรู้ตำแหน่งที่แน่นอนของสมุนไพรหรือเปล่า ถ้าไม่รู้ เราก็สามารถหาวิธีล่อพวกเขาไปที่อื่นได้”

เฉินผิงไม่มั่นใจว่าจะได้สมุนไพรหมื่นปีมาครอบครอง หากเขาต้องต่อสู้กับขุนพลยุทธ์หลายคน

อย่างไรก็ตาม เขาแน่ใจว่าคนส่วนใหญ่ไม่รู้ตำแหน่งที่แน่นอนของสมุนไพร และรู้แค่ว่าตำแหน่งคร่าวๆ ของมันอยู่ตรงไหน

ดังนั้น โอกาสที่เขาจะเอาสมุนไพรมาได้จะมากขึ้น ถ้าเขาสามารถทำให้พวกนั้นเข้าใจผิดว่าสมุนไพรหมื่นปีอยู่ตรงจุดอื่น

“เราจะทำแบบนั้นได้ยังไง?”

หูหม่าซือไม่รู้ว่าพวกเขาจะทำให้คนจำนวนมากเชื่อได้ยังไงว่าสมุนไพรอยู่ที่อื่น

กระนั้นเฉินผิงก็ไม่ได้ตอบเขาในทันที เขากำลังใช้ความคิดพลางขมวดคิ้วแน่น

ทันใดนั้น เจิ้งไคและชายอีกสองคนที่เขาพามาก็พบกับเฉินผิงและหูหม่าซือ

"อยู่นี่เอง!"

เจิ้งไคร้องออกมาพลางเข้าไปหาเฉินผิงกับหูหม่าซืออย่างร่าเริง

“พ่อหนุ่ม นายต้องการอะไร? นายจะสู้กับฉันอีกรอบอย่างนั้นเหรอ?” จอมเวทย์หน้าด่างถามด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น