หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1892
เฉินผิงไม่อยากจะเชื่อคำพูดของเจิ้งอันกั๋ว
“ทำไมตระกูลของคุณถึงยินดีช่วยผมตามหาสมุนไพรหมื่นปีโดยไม่เรียกร้องสิ่งใดตอบแทน? คุณใจกว้างถึงขนาดที่ทำแบบนี้เพราะความใจดีล้วนๆ เลยเหรอ?” เฉินผิงมองเจิ้งอันกั๋วอย่างเหลือเชื่อ
"คุณเฉิน ผมอยากจะสนิทชิดเชื้อกับคุณให้มากกว่านี้ เจตนาของผมคือการได้คุณมาเป็นพันธมิตร เพื่อที่ว่าหากตระกูลของเราต้องการความช่วยเหลือ ก็เป็นไปได้ว่าคุณอาจจะมาช่วยเรา” เจิ้งอันกั๋วเผย
“แค่นั้นเองเหรอ?” สีหน้าของเฉินผิงดูประหลาดใจ
“ใช่ครับ แค่นี้แหละ” เจิ้งอันกั๋วยืนยันด้วยการพยักหน้าอย่างจริงจัง
เนื่องจากเจิ้งอันกั๋วดูท่าว่าจะไม่ได้ล้อเล่น เฉินผิงจึงถาม “คุณเจิ้ง แล้วตระกูลเจิ้งนี่แข็งแกร่งแค่ไหน?”
เขาไม่รู้ว่าตระกูลเจิ้งทรงอิทธิพลขนาดไหน ถ้าหากว่าเจิ้งอันกั๋วเป็นขุนพลยุทธ์เพียงคนเดียวในตระกูล ไม่ว่าพวกเขาจะยื่นมือเข้าช่วยหรือไม่ ก็คงไม่ต่างจากเดิมมากนัก
“ในตระกูลมีขุนพลยุทธ์อยู่เจ็ดคนรวมถึงผมด้วย มีเจ้ายุทธ์ประมาณสิบกว่าคนและมีอาวุธศักดิ์สิทธิ์หนึ่งชิ้น” เจิ้งอันกั๋วบอกเขาตามความเป็นจริง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...