เฉินผิงเล่าสิ่งที่เขาพบเจอในเขตตะวันตกของเมืองหนานหูให้เจิ้งอันกั๋วฟัง
เขายังเปิดเผยว่าว่านหงกางวงแหวนอาคมไว้ล่วงหน้าในบริเวณที่สมุนไพรหมื่นปีจะโผล่ออกมา
เจิ้งอันกั๋วเต็มไปด้วยความรู้สึกหวาดกลัวลึกๆ ที่ฝังแน่นเหมือนตะกั่วในท้องของเขา แต่ความรู้สึกนั้นก็ถูกแทนที่อย่างรวดเร็วด้วยความโกรธที่พลุ่งพล่านผ่านเส้นเลือดของเขา
“เขากล้าดียังไง? เขารู้แน่ชัดว่าสมุนไพรอันล้ำค่าจะเกิดขึ้นที่ไหน แต่เขากลับปิดบังข้อมูลนี้จากผมและบอกผมแค่ตำแหน่งคร่าวๆ เท่านั้น แถมเขายังไปที่นั่นเพื่อวางวงแหวนอาคมเอาไว้ล่วงหน้า! ดูเหมือนว่าเขาก็ตั้งใจจะเก็บเอาสมุนไพรมาเป็นของตัวเองเช่นกัน ผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผมไว้ใจเขามากพอจนให้วัตถุดิบมากมายกับเขา!”
แก้มของเจิ้งอันกั๋วแดงก่ำด้วยความโกรธขณะที่เขาบอกกับเจิ้งไค “เจิ้งไค มุ่งหน้าเข้าไปในเมืองและไปตามล่าว่านหง พอพบตัวเขาแล้วจงพามาหาพ่อ จำไว้ว่าให้พายอดฝีมือไปมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะชายผู้นี้แข็งแกร่งเป็นพิเศษ!”
“พ่อไม่ต้องห่วง ผมไม่ชอบไอ้แก่นั่นตั้งแต่แรกแล้ว!” เจิ้งไคเห็นด้วยเป็นมั่นเป็นเหมาะ
จากนั้นเขาก็ออกไปพร้อมกับขุนพลยุทธ์สองคน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...