"คุณซ่ง ตามกฎแต่โบราณของสำนักมาร ห้ามไม่ให้เราออกจากอาณาจักรลับก่อนที่พลังวิญญาณจะเริ่มฟื้นตัวเป็นอันขาด นอกจากนี้ เรายังถูกกำชับให้หลีกเลี่ยงการเผชิญกับสำนักและตระกูลของโลกมนุษย์ ถ้าเราโจมตีตระกูลเจิ้งอย่างกะทันหันเพื่อที่จะยึดเมืองหนานหูมาเป็นของเรา ก็มีโอกาสสูงที่อาณาจักรลับของสำนักมารจะถูกค้นพบ ที่สำคัญที่สุด ผมเชื่อว่าประเด็นสำคัญเช่นนี้ควรจะให้ประมุขสำนักเป็นคนตัดสินใจเท่านั้น” หลิวจวี่ชื่อส่งเสียงทักท้วง
“ไม่จำเป็นต้องทำเช่นนั้น ผมได้รับอนุญาตจากประมุขสำนักให้ดำเนินการตามขั้นตอนที่จำเป็น เพราะฉะนั้นช่วยทำตามคำสั่งของผมด้วย” ซ่งชิงผิงตอบอย่างเย็นชา
หลิวจวี่ชื่ออ้าปากเพื่อจะประท้วง แต่ซ่งชิงผิงโบกมือปฏิเสธ "พอแล้ว ออกไปทำตามคำสั่งของผมได้แล้ว”
เมื่อเห็นอย่างนั้น ทุกคนก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องออกไป
หลังจากที่ทุกคนออกไปแล้ว ชายสวมเสื้อคลุมสีเข้มก็ปรากฏตัวขึ้น เขาค่อยๆ ถอดผ้าคลุมหน้าออกเพื่อเผยให้เห็นใบหน้าอันมากด้วยเสน่ห์
คนๆ นั้นไม่ใช่ใครอื่นนอกจากหนิงจื้อ ซึ่งตอนนี้เขาคือทูตมาร
“สวัสดีครับ ท่านทูตมาร” ซ่งชิงผิงคุกเข่าโดยไม่ลังเล
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...