หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1895

"คุณซ่ง ตามกฎแต่โบราณของสำนักมาร ห้ามไม่ให้เราออกจากอาณาจักรลับก่อนที่พลังวิญญาณจะเริ่มฟื้นตัวเป็นอันขาด นอกจากนี้ เรายังถูกกำชับให้หลีกเลี่ยงการเผชิญกับสำนักและตระกูลของโลกมนุษย์ ถ้าเราโจมตีตระกูลเจิ้งอย่างกะทันหันเพื่อที่จะยึดเมืองหนานหูมาเป็นของเรา ก็มีโอกาสสูงที่อาณาจักรลับของสำนักมารจะถูกค้นพบ ที่สำคัญที่สุด ผมเชื่อว่าประเด็นสำคัญเช่นนี้ควรจะให้ประมุขสำนักเป็นคนตัดสินใจเท่านั้น” หลิวจวี่ชื่อส่งเสียงทักท้วง

“ไม่จำเป็นต้องทำเช่นนั้น ผมได้รับอนุญาตจากประมุขสำนักให้ดำเนินการตามขั้นตอนที่จำเป็น เพราะฉะนั้นช่วยทำตามคำสั่งของผมด้วย” ซ่งชิงผิงตอบอย่างเย็นชา

หลิวจวี่ชื่ออ้าปากเพื่อจะประท้วง แต่ซ่งชิงผิงโบกมือปฏิเสธ "พอแล้ว ออกไปทำตามคำสั่งของผมได้แล้ว”

เมื่อเห็นอย่างนั้น ทุกคนก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องออกไป

หลังจากที่ทุกคนออกไปแล้ว ชายสวมเสื้อคลุมสีเข้มก็ปรากฏตัวขึ้น เขาค่อยๆ ถอดผ้าคลุมหน้าออกเพื่อเผยให้เห็นใบหน้าอันมากด้วยเสน่ห์

คนๆ นั้นไม่ใช่ใครอื่นนอกจากหนิงจื้อ ซึ่งตอนนี้เขาคือทูตมาร

“สวัสดีครับ ท่านทูตมาร” ซ่งชิงผิงคุกเข่าโดยไม่ลังเล

“ลุกขึ้น” หนิงจื้อตอบอย่างเย็นชา

ซ่งชิงผิงลุกขึ้นและมองหนิงจื้ออย่างอิจฉา

หนิงจื้อกับทูตมารมีอายุเท่ากัน แต่สถานะของพวกเขาต่างกันมาก ร่างของหนิงจื้อถูกครอบงำโดยวิญญาณของทูตมาร ทำให้เขาได้รับตำแหน่งอันสูงส่งซึ่งซ่งชิงผิงไม่อาจคว้ามาได้

แม้จะมาจากต้นกำเนิดเดียวกัน สำนักใจทมิฬสามารถผลิตวิญญาณปีศาจได้จำนวนมาก แต่ สำนักมารก็ปฏิเสธอย่างแน่วแน่ที่จะอนุญาตให้เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น

ซ่งชิงผิงอาจเป็นส่วนหนึ่งของสำนักมาร แต่เขาก็ใฝ่ฝันที่จะเข้าร่วมสำนักใจทมิฬมาโดยตลอด เขาไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าการมีวิญญาณที่แข็งแกร่งอยู่ในร่างของเขา