หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1897

ดวงตาของว่านหงกวาดไปรอบๆ ขณะที่เขาคิดบางอย่างขึ้นมาได้ เขาพยักหน้าและพูดว่า "ผมจะไปกับคุณ คุณเจิ้ง ผมจะขอโทษพ่อของคุณเองเมื่อผมได้พบเขา”

จากนั้น ว่านหงก็ก้มหน้าลงหลังจากที่พูดจบ และเจิ้งไคก็หยุดระแวดระวัง เขาเดินไปข้างหน้า กะว่าจะพาว่านหงกลับไปด้วย

อย่างไรก็ตาม ทันทีที่เจิ้งไคเดินไปข้างหน้าสองก้าว ว่านหงก็ยิ้มมุมปากก่อนจะโบกมือ ปลดปล่อยควันสีขาวที่เข้าปกคลุมเจิ้งไคในทันที

เจิ้งไคผงะถอยหลังไปหลายก้าวด้วยความตกตะลึงพร้อมกลั้นหายใจ จากนั้นเขาก็ยื่นฝ่ามือสองข้างไปข้างหน้า และสายลมรุนแรงก็เริ่มพัดพา

เจิ้งไคแน่ใจว่าควันสีขาวที่ปรากฏขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ขลุ่ยนั้นมีพิษอยู่ และเขาไม่ควรจะสูดเข้าไป

สายลมคำรามและพัดพาควันสีขาวออกไป แต่ในขณะนี้ว่านหงอยู่ตรงหน้าเจิ้งไคเรียบร้อยแล้ว เขาจับไหล่ของเจิ้งไคด้วยมือข้างหนึ่ง ขณะที่มืออีกข้างกดที่กลางหลังของชายหนุ่ม ซึ่งหัวใจของเขาอยู่ตรงนั้น

หากว่านหงออกแรงในตอนนี้ อวัยวะของเจิ้งไคจะถูกบดขยี้ และเขาคงจะถึงฆาตในทันที

ขุนพลยุทธ์ทั้งสองหวาดผวาเมื่อเห็นว่าเจิ้งไคถูกว่านหงจับตัว พวกเขากระโจนไปข้างหน้าและพุ่งเข้าใส่ว่านหง

"หยุด! ขอแนะนำให้อยู่เฉยๆ ถ้าไม่อยากให้คุณเจิ้งตาย” ว่านหงตะโกนขณะที่จับเจิ้งไคเอาไว้

ด้วยเหตุนี้ ขุนพลยุทธ์ทั้งสองจึงหยุดมือลงโดยไม่รู้ว่าต้องทำยังไงดี

ตอนนี้เจิ้งไคอยู่ในกำมือของว่านหง พวกเขาทำอะไรไม่ได้เลย

เมื่อเห็นว่าขุนพลยุทธ์ทั้งสองกำลังว้าวุ่นเพียงใด ว่านหงก็ยิ้มพลางถอยออกไปโดยที่เจิ้งไคยังอยู่ในเงื้อมมือเขา

เพราะไม่กล้าจะทำอะไรบุ่มบ่าม สองเจ้ายุทธ์จึงทำได้เพียงเฝ้าดูอย่างร้อนรนแทนที่จะตามไป

ตอนที่ว่านหงคิดว่าเขาสามารถหนีไปได้โดยสะดวกนั้นเอง ก็มีคนตะโกนใส่เขาในทันที

“ว่านหง!”

หลังจากตั้งสติได้ หูหม่าซือก็มองไปที่ว่านหงด้วยสายตาเยาะเย้ย “อย่าพยายามทำให้ฉันโกรธเลยว่านหง ฉันไม่สนใจเรื่องทางโลกอีกต่อไปแล้ว ยังไงก็ตาม ในเมื่อวันนี้ฉันมาเจอแกเข้า ฉันก็จะไม่ปล่อยให้แกรอดชีวิตไปได้”

เครื่องรางจำนวนหนึ่งปรากฏขึ้นในมือของหูหม่าซือหลังจากที่เขาพูดจบ จากนั้นเขาก็โยนเครื่องรางขึ้นไปด้านบน และเปลวไฟหลายดวงก็ลุกไหม้ขึ้นกลางอากาศ

หลังจากนั้น เปลวไฟก็เชื่อมต่อกันและก่อตัวเป็นตาข่ายที่ปิดทางหลบหนีของว่านหง

ว่านหงขมวดคิ้วเมื่อเห็นเช่นนั้น “หูหม่าซือ เราจะจัดการกับความแค้นของเราในภายหลัง วันนี้ฉันไม่มีเวลามาเล่นกับแก ดังนั้นถอยไปซะ ไม่งั้นฉันจะฆ่าเขา”

ว่านหงใช้เจิ้งไคเป็นโล่กำบัง โดยหวังว่าหูหม่าซือจะปล่อยเขาไป

อย่างไรก็ตาม รอยยิ้มเยือกเย็นปรากฏบนริมฝีปากของหูหม่าซือ “งั้นฆ่าเขาเลย มันเกี่ยวอะไรกับฉันด้วยเหรอ? ฉันไม่รู้จักเขาด้วยซ้ำ”

หูหม่าซือทำอย่างกับว่าเขาไม่รู้ว่าเจิ้งไคเป็นใคร