หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1897

ดวงตาของว่านหงกวาดไปรอบๆ ขณะที่เขาคิดบางอย่างขึ้นมาได้ เขาพยักหน้าและพูดว่า "ผมจะไปกับคุณ คุณเจิ้ง ผมจะขอโทษพ่อของคุณเองเมื่อผมได้พบเขา”

จากนั้น ว่านหงก็ก้มหน้าลงหลังจากที่พูดจบ และเจิ้งไคก็หยุดระแวดระวัง เขาเดินไปข้างหน้า กะว่าจะพาว่านหงกลับไปด้วย

อย่างไรก็ตาม ทันทีที่เจิ้งไคเดินไปข้างหน้าสองก้าว ว่านหงก็ยิ้มมุมปากก่อนจะโบกมือ ปลดปล่อยควันสีขาวที่เข้าปกคลุมเจิ้งไคในทันที

เจิ้งไคผงะถอยหลังไปหลายก้าวด้วยความตกตะลึงพร้อมกลั้นหายใจ จากนั้นเขาก็ยื่นฝ่ามือสองข้างไปข้างหน้า และสายลมรุนแรงก็เริ่มพัดพา

เจิ้งไคแน่ใจว่าควันสีขาวที่ปรากฏขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ขลุ่ยนั้นมีพิษอยู่ และเขาไม่ควรจะสูดเข้าไป

สายลมคำรามและพัดพาควันสีขาวออกไป แต่ในขณะนี้ว่านหงอยู่ตรงหน้าเจิ้งไคเรียบร้อยแล้ว เขาจับไหล่ของเจิ้งไคด้วยมือข้างหนึ่ง ขณะที่มืออีกข้างกดที่กลางหลังของชายหนุ่ม ซึ่งหัวใจของเขาอยู่ตรงนั้น

หากว่านหงออกแรงในตอนนี้ อวัยวะของเจิ้งไคจะถูกบดขยี้ และเขาคงจะถึงฆาตในทันที

ขุนพลยุทธ์ทั้งสองหวาดผวาเมื่อเห็นว่าเจิ้งไคถูกว่านหงจับตัว พวกเขากระโจนไปข้างหน้าและพุ่งเข้าใส่ว่านหง

"หยุด! ขอแนะนำให้อยู่เฉยๆ ถ้าไม่อยากให้คุณเจิ้งตาย” ว่านหงตะโกนขณะที่จับเจิ้งไคเอาไว้

ด้วยเหตุนี้ ขุนพลยุทธ์ทั้งสองจึงหยุดมือลงโดยไม่รู้ว่าต้องทำยังไงดี

ตอนนี้เจิ้งไคอยู่ในกำมือของว่านหง พวกเขาทำอะไรไม่ได้เลย

เมื่อเห็นว่าขุนพลยุทธ์ทั้งสองกำลังว้าวุ่นเพียงใด ว่านหงก็ยิ้มพลางถอยออกไปโดยที่เจิ้งไคยังอยู่ในเงื้อมมือเขา

เพราะไม่กล้าจะทำอะไรบุ่มบ่าม สองเจ้ายุทธ์จึงทำได้เพียงเฝ้าดูอย่างร้อนรนแทนที่จะตามไป

ตอนที่ว่านหงคิดว่าเขาสามารถหนีไปได้โดยสะดวกนั้นเอง ก็มีคนตะโกนใส่เขาในทันที

“ว่านหง!”