หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1902

เฉินผิงตามหูหม่าซือกลับไปที่โรงแรม ในขณะที่เจิ้งไคกลับไปรายงานเจิ้งอันกั๋ว

โจวเจี๋ยกลับมาจากสำนักมารตอนที่เฉินผิงและหูหม่าซือมาถึงโรงแรม

อย่างไรก็ตาม ในตอนนั้นเธอดูทุกข์ใจ

“มีอะไรเหรอครับ? คุณโจว” เฉินผิงถาม

“อ๋อ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ บางทีฉันอาจจะเหนื่อยนิดหน่อย” โจวเจี๋ยรีบอธิบาย

มีขวดน้ำยาผกผันพลังอยู่ในกระเป๋าของเธอ แต่เธอไม่ได้วางแผนที่จะใช้มันกับเฉินผิงและหูหม่าซือ

ปฏิสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาในช่วงหลังๆ ทำให้โจวเจี๋ยรู้สึกประทับใจในตัวเฉินผิง

ที่สำคัญที่สุดคือการกระทำของซ่งชิงผิงนั้นละเมิดหลักการของสำนักมาร

“คุณควรจะนอนบ้างถ้าคุณรู้สึกเหนื่อย คุณโจว” เฉินผิงแนะนำ

โจวเจี๋ยพยักหน้าก่อนจะเดินไปที่ห้องของเธอ เมื่อเธอเดินผ่านหูหม่าซือ เขาก็ไม่ได้เหลือบมองเธอเลย แม้แต่ต้นขาที่สวยงามของเธอก็ไม่มอง

โจวเจี๋ยเอะใจขึ้นมา ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่าหูหม่าซือเปลี่ยนไปเป็นคนละคน

โจวเจี๋ยถึงกับจงใจหยุดเดิน แต่เขาก็ยังไม่มองมาทางเธอ

นี่แหละธรรมชาติของผู้หญิง เมื่อผู้ชายเอาแต่เรียกร้องความสนใจจากพวกเธอไม่หยุด พวกเธอก็จะดูแคลนและมองว่าพวกเขาไม่ต่างกับแมลงวัน ถึงกระนั้น ผู้หญิงก็ทนไม่ได้เมื่อผู้ชายเลิกประจบประแจงพวกเธอตามที่นึกอยากให้ทำ

โจวเจี๋ยตกอยู่ในสถานการณ์ทำนองนั้น แม้ว่าการที่หูหม่าซือล่วงเกินอยู่บ่อยครั้งจะทำให้เธอโกรธ แต่เธอก็รู้สึกกระอักกระอ่วนเมื่อจู่ๆ เขาก็หยุดพูดกับเธอหรือไม่มองเธอ

สุดท้ายเธอจึงได้แต่กลับไปที่ห้องของเธอด้วยความสับสน ในทางกลับกัน หูหม่าซือยังคงสงบนิ่ง หมอกกิเลสที่เคยบดบังตาหายไปแล้ว