หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1901

“ยะ-อย่าเข้ามาใกล้กว่านี้นะ เสี่ยวหยู! ผมผิดไปแล้ว อย่าเข้ามา ผมจะคืนจิตวิญญาณอมตะให้คุณ ผมสาบาน..."

ว่านหูดูเหมือนจะเห็นบางสิ่งที่น่ากลัว ในขณะที่เขาร้องขอความเมตตาซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เขาทิ่มแขนเข้าไปที่ท้องของเขา แล้วล้วงเอาจิตวิญญาณอมตะออกมาจากตัวท่ามกลางเลือดที่พุ่งกระฉูด

เฉินผิงหยิบจิตวิญญาณอมตะที่ส่องแสงจางๆ จากเขาและส่งให้หูหม่าซือ เนื่องจากมันเป็นของ เสี่ยวหยู

หูหม่าซือจ้องมองจิตวิญญาณอมตะในมือของเฉินผิง ด้วยอารมณ์อันซับซ้อนในดวงตาของเขา

เขาค่อยๆ ยื่นแขนออกมารับ หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็อ้าปากและกลืนจิตวิญญาณอมตะเข้าไป

ความรู้สึกที่คุ้นเคยแล่นผ่านร่างกายของหูหม่าซือ ในขณะนั้น ดูราวกับเขาจะมองเห็นหญิงที่เขารักอย่างสุดซึ้ง คนที่เคยทรยศเขา

เขายื่นแขนไปข้างหน้า ลูบไล้ความว่างเปล่าตรงหน้าราวกับว่าเธอยืนอยู่ตรงนั้น

ทั้งหมดนี้เป็นผลจากพลังจิตของเฉินผิง ความตั้งใจของเขาคือการให้หูหม่าซือปลดปล่อยตัวเองจากความทุกข์ทน

ไม่ช้าแก้มของหูหม่าซือก็เปียกปอนด้วยน้ำตา ขณะที่เขาโอบกอดพื้นที่ว่างเปล่าตรงหน้าเขา

เฉินผิงรู้สึกว่าถึงเวลาแล้ว เขาจึงค่อย ๆ สลายพลังจิต

“เสี่ยวหยู! เสี่ยวหยู!" หูหม่าซือร้องไห้ฟูมฟาย แต่ร่างที่อยู่ตรงหน้าเขาก็เลือนหายไปอยู่ดี

ว่านหูที่ยืนอยู่อีกด้านหนึ่งจ้องไปที่เสี่ยวหยูด้วยความหวาดกลัว เขาหวังให้เธออันตรธานไป

คงน่าสนใจไม่น้อย หากได้รู้ว่าเธอจะรู้สึกอย่างไรถ้าเธอยังมีชีวิตอยู่และได้เห็นภาพนี้

"อ้า!"

เมื่อตั้งสติได้ ว่านหูก็มองลงไปยังแผลลึกโชคเลือดตรงช่องท้องของเขา ความเจ็บปวดรวดร้าวทำให้เขาร้องโหยหวน

เขาตระหนักได้ในทันทีที่เขามองดูมือของเขา ทุกสิ่งที่เขาเห็นก่อนหน้านี้คือภาพลวงตาที่เกิดจากพลังจิตของเฉินผิง

เห็นได้ชัดว่าว่านหูด้อยกว่าเฉินผิง แม้ว่าจะเป็นเรื่องของพลังจิตก็ตาม