หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1900

ดวงตาของว่านหงเป็นประกาย “นี่แกพูดจริงเหรอ เฉินผิง?”

เฉินผิงพยักหน้า "แน่นอน ผมอยากเห็นว่าปรมาจารย์แห่งญาณหยั่งรู้อย่างคุณฝึกฝนพลังจิตมามากน้อยเพียงใด”

"ย่อมได้ ฉันเอาตามที่แกว่า...”

พอเขาพูดจบประโยค ว่านหงก็เรียกวิหคเพลิงกลับมาและหลับตาลง จากนั้นเขาก็หยิบก้อนกรวดสีดำออกมาจากกระเป๋าและโปรยลงบนพื้น

“เขากำลังโกง เฉินผิง เขาใช้ก้อนกรวดบนพื้นในการกำหนดพื้นที่ เพื่อให้เขาสามารถขยายระยะของญาณหยั่งรู้ได้กว้างขึ้น” หูหม่าซือบอกเฉินผิง

ว่านหงเพียงแค่เอื้อมมือไปแตะก้อนกรวดที่เขาโปรยลงพื้น และด้วยวิธีนี้เขาจะรับรู้ถึงสิ่งรอบข้างผ่านก้อนกรวดเหล่านั้น

มันเป็นวิธีที่มากเล่ห์เหลี่ยม แต่เนื่องจากข้อมูลจะถูกส่งผ่านก้อนกรวด จึงไม่น่าเชื่อถือเสมอไป

เฉินผิงหัวเราะเบา ๆ อย่างไม่แยแส “ปล่อยให้เขาโกงไป เราจะมาดูกันว่าเขาสามารถทำอะไรได้บ้าง...”

เขามั่นใจในพลังจิตของตัวเองมาก นอกจากนี้ เขายังขาดความเข้าใจเกี่ยวกับกฎแห่งสวรรค์ เป้าหมายของฉันจะสำเร็จได้ ถ้าฉันสามารถเพิ่มพูนความรู้เรื่องกฎแห่งสวรรค์ผ่านการเผชิญหน้ากับว่านหง!

ครู่ต่อมา ว่านหงก็หลับตาลง และคลื่นพลังจิตอันยิ่งใหญ่ก็เริ่มแผ่กระจายไปทุกทาง

เมื่อพลังจิตของเขาหลั่งไหล ก้อนกรวดสีดำบนพื้นก็เริ่มส่องแสง

ก้อนกรวดเรืองแสงบนพื้นเป็นสิ่งที่บอกได้ว่าการรับรู้ของว่านหงไปถึงที่ไหนแล้ว

ในชั่วพริบตา เฉินผิงก็ถูกพลังจิตอันมหาศาลนั้นห่อหุ้ม และรู้สึกเหมือนได้เข้าไปในพื้นที่ที่เขาไม่คุ้นเคย

จะมองไปทางไหนก็ขาวโพลนไปหมด ไม่เห็นอะไรเลยสักอย่าง

แม้แต่สวรรค์และโลกก็ไม่อาจมองเห็นได้ในพื้นที่กว้างใหญ่สีขาวแห่งนี้ ทำให้เฉินผิงรู้สึกราวกับว่าเขากำลังลอยอยู่กลางอากาศ

คนส่วนใหญ่คงจะประสบกับความหวาดกลัวและวิตกกังวลในสภาพแวดล้อมดังกล่าว

กระนั้นเฉินผิงก็ยังสงบนิ่ง เขาเผ้ารอสิ่งที่ว่านหงจะทำต่อไปอย่างเงียบๆ

ในไม่ช้า ความขาวโพลนรอบด้านก็เริ่มจางหายไป โลกปรากฏอยู่ใต้ฝ่าเท้าของเฉินผิง

บ้านที่เรียงรายปรากฏขึ้นรอบตัวเขา มีพื้นที่เพาะปลูกกว้างใหญ่ที่หลายคนกำลังตรากตรำทำงาน

พลังจิตแปลกปลอมอันเลือนรางได้เข้าสู่จิตใต้สำนึก และเริ่มหยั่งลงไปถึงความคิดที่อยู่ลึกที่สุดของเขา

เฉินผิงยิ้มมุมปาก ดูเหมือนว่าว่านหงจะไม่ได้ไร้ฝีมือเสียทีเดียว เพราะเขามีความสามารถมากพอที่จะส่งพลังจิตของเขาเข้ามาในหัวของฉันโดยที่ฉันไม่ทันรู้ตัว

“สนุกพอหรือยัง?”

ในขณะที่เขาพูด เขาปัดเป่าภาพลวงตาด้วยการโบกมือ กระแสของพลังจิตที่ไหลไปยังจิตใจของเขาถูกตัดขาดในทันที

ว่านหงเซถอยหลังไปก้าวหนึ่งโดยพลัน หน้าผากของเขาเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ และเขาก็หอบตัวโยน

เฉินผิงมองว่านหงอย่างเงียบๆ “กล้าดีอย่างไรถึงอ้างว่าตนเป็นผู้รอบรู้กฎแห่งสวรรค์ ทั้งที่รู้แค่ลูกไม้เล็กๆ น้อยๆ?”

เขายิ้มเยาะ ลำแสงส่องออกจากดวงตาของเขา พลังจิตที่เหนือยิ่งกว่านั้นแทรกซึมเข้าไปในจิตใจของว่านหงในทันที

ว่านหงตัวแข็งและสายตาของเขาก็เหม่อลอย

ในไม่ช้า ความหวาดกลัวก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา ร่างกายสั่นสะท้านไปทั้งตัว และเขาเริ่มโบกมือไม่หยุด