หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1910

“เฉินผิง ดอกเหอโส่วอูหมื่นปีไม่ได้เป็นของใคร ใครเอาไปได้ก็เป็นของคนนั้น ทำไมคุณถึงได้อ้างว่าตัวเองเป็นเจ้าของและขู่ให้เราออกไป ก่อนที่คุณจะเอามาเป็นของตัวเอง? นี่คุณจะไม่ไร้เหตุผลเกินไปหน่อยเหรอ?” จู้ห่าวเดินเข้าไปหาเฉินผิงและพูดอย่างเย็นชา

“จะออกไปหรือจะตาย เลือกเอาเลย!”

รัศมีที่น่าสะพรึงกลัวแผ่ออกมาจากร่างของเฉินผิงทันทีในขณะที่เขาพูด แผ่กระจายไปทุกทิศทางอย่างรุนแรง

เฉินผิงรู้ว่าถ้าเขาห้ามคนเหล่านี้ไม่ได้เสียตั้งแต่ตอนนี้ เขาจะเจอปัญหาไม่รู้จบในอนาคตอันใกล้

ขณะที่ฝูงชนสัมผัสได้ถึงรัศมีอันน่าสะพรึงที่เฉินผิงเปล่งออกมา สีหน้าของพวกเขาก็เปลี่ยนไป ไม่ช้าบางคนก็เริ่มเซไปมา

พวกเขารู้ว่ามีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่สามารถเอาสมุนไพรหมื่นปีมาได้ จึงไม่มีประโยชน์ที่จะอยู่ที่นี่อีกต่อไป

“เฉินผิง หมอนี่คงจะเก่งกาจมาก เพราะเขากล้าลุกขึ้นสู้กับสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้”

“เขาก่อตั้งสำนักมังกรตั้งแต่อายุยังน้อย แม้แต่คุณชี่ก็ยังหนุนหลังเขา ฉันว่าเราไปกันดีกว่า!”

“ไปกันเถอะ ไม่สำคัญหรอกว่าใครจะได้ดอกเหอโส่วอูหมื่นปีไป ยังไงก็ไม่ใช่เรา”

ผู้คนพูดคุยกันและเริ่มออกไป แม้ว่าพวกเขาจะไม่เต็มใจที่จะทิ้งดอกเหอโส่วอูหมื่นปีไว้ข้างหลัง แต่พวกเขาก็ไม่มีทางเลือก

จู้ห่าวประกาศเมื่อเขาเห็นฝูงชนเริ่มออกไป “ทุกคน ถ้าพวกคุณยืนหยัดร่วมกับผมและช่วยผมเอาดอกเหอโส่วอูเหอโส่วอูหมื่นปีมาได้ ผม จู้ห่าว สัญญาว่าคนที่ช่วยจะได้รับสมุนไพรพันปี ผมเชื่อว่าพวกคุณหลายคนเคยได้ยินเกี่ยวกับอิทธิพลของตระกูลจู้ ตระกูลจู้พัฒนาตนเองอย่างลับๆ มาเป็นเวลาหลายร้อยปี ด้วยทรัพยากรมหาศาลของเรา เราจึงเหนือกว่าตระกูลผู้ฝึกยุทธ์อื่นๆ ใครก็ตามที่ช่วยผมที่นี่จะได้เป็นมิตรของตระกูลจู้”

คำพูดของจู้ห่าวหยุดฝูงชนที่หมดหวังซึ่งกำลังจะออกไป

สมุนไพรพันปีไม่ใช่ของหายาก แต่ก็ยังดีกว่าไม่ได้อะไรเลย

ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขาสามารถใช้โอกาสนี้ผูกสัมพันธ์กับตระกูลจู้