หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1909

ในขณะเดียวกัน ชายในชุดดำสองคนที่ซ่อนตัวอยู่ในที่กำบังรู้สึกประหลาดใจ

"ท่านทูตมาร การคาดเดาของคุณไม่ผิดเพี้ยน การที่จะเอาสมุนไพรหมื่นปีมาได้นั้นยากจริงๆ ที่ให้เฉินผิงไปก่อนนับว่าฉลาดยิ่ง” ซ่งชิงผิงพูดกับหนิงจื้อ

“ทุกอย่างพร้อมแล้วหรือยัง? ให้ช่วยเฉินผิงตามที่เราตกลงร่วมมือกับเขา ถ้ามีใครพยายามจะแย่งชิงสมุนไพรหมื่นปีไปจากเขา! ถึงยังไงสมุนไพรหมื่นปีก็จะตกเป็นของเราอยู่แล้ว คงไม่ใช่เรื่องเลวร้ายนักหากเฉินผิงจะติดหนี้บุญคุณพวกเรา” หนิงจื้อกล่าว

“ใช่ครับ เราเตรียมการทั้งหมดไว้แล้ว คนเหล่านั้นจะปรากฏตัวทันทีที่ผมเรียกพวกเขา” ซ่งชิงผิงตอบ

หนิงจื้อพยักหน้าและหันไปมองที่เฉินผิง ในขณะนั้น เขาตระหนักว่าเฉินผิงกลิ้งออกมาจากโคลนแล้ว อยู่ห่างออกมาจากดอกเหอโส่วอูหมื่นปี

“เป็นอะไรหรือเปล่า? เฉินผิง” หูหม่าซือเดินเข้ามาหาเขาแล้วถาม

“ผมสบายดี แต่สายฟ้านี่มันรุนแรงเกินไป มันเลวร้ายยิ่งกว่าอสุนีบาตของผมเสียอีก!”

ว่าแล้วเฉินผิงก็ลุกขึ้นช้าๆ และจ้องมองดอกเหอโส่วอูหมื่นปีอย่างสิ้นหวัง

ในขณะเดียวกัน จู้ห่าวก็พร้อมที่จะไปแล้วหลังจากที่เขาได้รับสมุนไพร แต่ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงดังก้องมาจากจุดที่พวกเขาอยู่ก่อนหน้านี้

ในไม่ช้า เมฆดำก็รวมตัวกันบนท้องฟ้า และภายในเมฆดำนั้น ฟ้าแลบแปลบปลาบสีฟ้าจำนวนนับไม่ถ้วนก็ส่องประกายออกมาอย่างต่อเนื่อง

เป็นภาพที่น่าตื่นตาตื่นใจยิ่งกว่าที่นี่เสียอีก

“หรือวันนี้จะมีสมุนไพรหมื่นปีสองต้นปรากฏขึ้น?” ใครคนหนึ่งถาม

จู้ห่าวขมวดคิ้วนิ่วหน้าเล็กน้อยขณะที่เขาถือโสม "ท่าจะไม่ดี เราตกหลุมพรางเข้าแล้ว”

ความจริงแล้ว จู้ห่าวรู้สึกคาใจเมื่อเขาได้โสมต้นนี้มา เพราะรัศมีที่เปล่งออกมาจากโสมนี้ไม่ใช่สมุนไพรหมื่นปี

แต่เขาก็ไม่ได้พูดออกไป เพราะเขาไม่แน่ใจ

ตอนนี้เขาเห็นเหตุการณ์ประหลาดตรงจุดที่พวกเขาอยู่ก่อนหน้านี้ และเฉินผิงก็ไม่ได้มากับพวกเขาด้วย เขาเลยรู้ว่าอาจถูกหลอก

" รีบกลับไปเร็วเข้า! "

จู้ห่าวขมวดคิ้วถามเหล่าชิวว่า “นายมั่นใจไหมว่าจะเอาดอกเหอโส่วอูหมื่นปีมาได้ เหล่าชิว”

เหตุเพราะสายฟ้า จู้ห่าวจึงไม่กล้าที่จะเสี่ยงกับสมุนไพร เขาตายสนิทถ้ากลายเป็นขี้เถ้า แม้แต่การเกิดใหม่ก็คงไม่สามารถชุบชีวิตเขาได้

“ผมไม่แน่ใจ แต่ผมจะทำให้ดีที่สุด ขอเวลาให้ผมอีกหน่อย” เหล่าชิวกล่าว

จู้ห่าวทำหน้านิ่วอีกครั้ง มีคนจำนวนมากกำลังจับตามองสมุนไพร จะเสียเวลามากกว่านี้ไม่ได้แล้ว

ถ้าไล่คนพวกนี้ที่อยู่ตรงหน้าเขาออกไปได้ จู้ห่าวก็จะมีเวลาสักสองสามวันในการคิดหาวิธีจัดการดอกเหอโส่วอูหมื่นปี

“ดอกเหอโส่วอูเป็นของผม ออกไปเสียตอนนี้เว้นแต่ว่าคุณอยากจะตาย ไม่อย่างนั้นก็อย่ามาโทษผมแล้วกัน” เฉินผิงพูดหลังจากส่งสายตาเย็นชาให้ฝูงชน

เพราะมีคนจำนวนมากกำลังจับตามอง เฉินผิงจึงรู้ว่าถ้าเขารับมือกับสายฟ้าไม่ได้ คนเหล่านี้คงจะพุ่งเข้าหาเขาทันที

เขาถึงได้ไล่พวกนั้นไป ก่อนที่เขาจะคิดหาทางเอาดอกเหอโส่วอูหมื่นปีมา