ในขณะเดียวกัน ชายในชุดดำสองคนที่ซ่อนตัวอยู่ในที่กำบังรู้สึกประหลาดใจ
"ท่านทูตมาร การคาดเดาของคุณไม่ผิดเพี้ยน การที่จะเอาสมุนไพรหมื่นปีมาได้นั้นยากจริงๆ ที่ให้เฉินผิงไปก่อนนับว่าฉลาดยิ่ง” ซ่งชิงผิงพูดกับหนิงจื้อ
“ทุกอย่างพร้อมแล้วหรือยัง? ให้ช่วยเฉินผิงตามที่เราตกลงร่วมมือกับเขา ถ้ามีใครพยายามจะแย่งชิงสมุนไพรหมื่นปีไปจากเขา! ถึงยังไงสมุนไพรหมื่นปีก็จะตกเป็นของเราอยู่แล้ว คงไม่ใช่เรื่องเลวร้ายนักหากเฉินผิงจะติดหนี้บุญคุณพวกเรา” หนิงจื้อกล่าว
“ใช่ครับ เราเตรียมการทั้งหมดไว้แล้ว คนเหล่านั้นจะปรากฏตัวทันทีที่ผมเรียกพวกเขา” ซ่งชิงผิงตอบ
หนิงจื้อพยักหน้าและหันไปมองที่เฉินผิง ในขณะนั้น เขาตระหนักว่าเฉินผิงกลิ้งออกมาจากโคลนแล้ว อยู่ห่างออกมาจากดอกเหอโส่วอูหมื่นปี
“เป็นอะไรหรือเปล่า? เฉินผิง” หูหม่าซือเดินเข้ามาหาเขาแล้วถาม
“ผมสบายดี แต่สายฟ้านี่มันรุนแรงเกินไป มันเลวร้ายยิ่งกว่าอสุนีบาตของผมเสียอีก!”
ว่าแล้วเฉินผิงก็ลุกขึ้นช้าๆ และจ้องมองดอกเหอโส่วอูหมื่นปีอย่างสิ้นหวัง
ในขณะเดียวกัน จู้ห่าวก็พร้อมที่จะไปแล้วหลังจากที่เขาได้รับสมุนไพร แต่ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงดังก้องมาจากจุดที่พวกเขาอยู่ก่อนหน้านี้
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...