หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1908

“นี่มัน... นี่น่ะเหรอสมุนไพรหมื่นปี...”

เจิ้งอันกั๋วตัวสั่นเมื่อเห็นภาพอันงดงาม นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นสมุนไพรหมื่นปี

ทุกคนต่างไม่สามารถละสายตาจากดอกเหอโส่วอูหมื่นปีได้ อย่างไรก็ตาม เฉินผิงยังยืนแข็งทื่ออยู่กับที่ ตกตะลึงกับสิ่งที่เขาเห็น

เขาจำได้ว่าดอกเหอโส่วอูหมื่นปีเป็นดอกเดียวกันกับที่เขาเคยเห็นในพื้นที่เก็บทรัพยากรของสำนักมารในอาณาจักรลับ

ครั้งที่สองที่เฉินผิงเข้าไปในอาณาจักรลับ เขาสังเกตเห็นว่าดอกเหอโส่วอูหมื่นปีค่อยๆ เลือนหายไป

เขาไม่เคยคาดคิดว่ามันจะมาปรากฏในโลกมนุษย์

“นี่หมายความว่าสมุนไพรทั้งหมดในดินแดนนั้นจะมาโผล่ที่โลกมนุษย์ในท้ายที่สุดงั้นหรือ?” เฉินผิงพึมพำกับตัวเอง

ความประหลาดใจแล่นเข้ามาในหัวของเฉินผิงจากปรากฏการณ์ที่น่าฉงน

“เฉินผิง เร็วเข้า! รีบไปเก็บดอกเหอโส่วอูหมื่นปี!” หูหม่าซือเร่งเร้าเฉินผิง

"โอ้!" เมื่อหูหม่าซือเอ่ยปากเตือน เฉินผิงก็หลุดจากภวังค์ หลังจากพยักหน้าให้เขา เฉินผิงก็วิ่งไปหาดอกเหอโส่วอูหมื่นปี

ในขณะนั้น หัวใจของเฉินผิงเต้นแรงจนกระทบกับซี่โครง เขาตื่นเต้นเป็นที่สุด

ทว่าในขณะที่เขากำลังจะไปถึงดอกเหอโส่วอูหมื่นปี สายฟ้าฟาดลงมาด้านล่าง

ครืน!

สายฟ้าที่ฟาดลงมาอย่างกะทันหันจนโดนเข้ากับดอกเหอโส่วอูหมื่นปี วินาทีถัดมา ดอกเหอโส่วอูก็เริ่มปล่อยพลังอันน่าสะพรึงกลัวออกมา

แรงมหาศาลทำให้ทุกคนที่อยู่ใกล้เคียงกระเด็นออกไปหลายร้อยเมตร แม้แต่เฉินผิงก็ไม่รอดจากแรงกระแทกที่ทรงพลัง

เมฆดำเริ่มก่อตัวบนท้องฟ้า ฟ้าแลบแปลบปลาบส่องผ่านหมู่เมฆ ราวกับว่ามันกำลังค้นหาเป้าหมาย

เฉินผิงลุกขึ้นและหันไปหาดอกเหอโส่วอูหมื่นปี ก่อนจะกระโจนเข้าใส่มัน

เป็นตายร้ายดียังไง เขาก็ต้องคว้าดอกเหอโส่วอูมาให้ได้!

ทันทีที่เขากำลังจะแตะดอกเหอโส่วอูหมื่นปี สายฟ้าอีกเส้นหนึ่งก็ฟาดลงมา ตามมาด้วยคลื่นพลังมหาศาลที่ทำให้เขากระเด็นไปด้านหลังอีกครั้ง

“ดูเหมือนว่าการจะเอาสมุนไพรหมื่นปีมานี่ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย!” เฉินผิงเอ่ยพร้อมกับขมวดคิ้ว

เปรี๊ยะ!

ขณะที่นิ้วของเขากำลังจะแตะดอกเหอโส่วอูหมื่นปี สายฟ้าอีกเส้นหนึ่งก็ผ่าลงมา

เปรี๊ยะ!

เมื่อสายฟ้าระลอกสองกระทบร่างของเขา เฉินผิงก็ล้มลงกับพื้นเสียงดังสนั่น เสื้อผ้าของเขาขาดวิ่นในทันใด

เฉินผิงกัดฟันแน่น ดันตัวเองขึ้นด้วยกำลังกายแข็งแกร่ง และเอื้อมมือไปหาดอกเหอโส่วอูหมื่นปี

แต่แล้วเสียงฟ้าร้องก็ดังก้องไปทั่วป่าอีกครั้ง

ตูม!

ในตอนนั้นเอง ร่างของเฉินผิงก็ทรุดฮวบลงไปในดิน เขาไม่เคลื่อนไหวใดๆ เป็นเวลานาน

เมื่อเห็นอย่างนั้น หูหม่าซือกับเจิ้งอันกั๋วก็เริ่มตื่นตระหนก

“เฉินผิง! กลับมาก่อน!" หูหม่าซือตะโกน เขารู้ว่าเฉินผิงจะถูกสายฟ้าแผดเผาเป็นเถ้าถ่าน ถ้าเขายังดึงดันจะทำตามเป้าหมายให้สำเร็จ