หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1907

ในขณะเดียวกัน หูหม่าซือก็ขว้างเครื่องรางชิ้นแล้วชิ้นเล่าขึ้นสู่ท้องฟ้า

ครืน...

เสียงฟ้าร้องรุนแรงขึ้น พื้นดินสั่นสะเทือนไปตามคลื่นเสียงอันทรงพลัง

“เฉินผิง อย่าลืมล่ะว่าผมทำอะไรเพื่อคุณ เมื่อคุณได้สมุนไพรหมื่นปีมาแล้ว!”

ในระหว่างนั้น เหงื่อก็ไหลลงมาที่หน้าผากของหูหม่าซือ

เวทย์มนต์ที่เขากำลังร่ายต้องการพลังจำนวนมากจากเขา

เมื่อรู้สึกถึงการสั่นสะเทือนของพื้น ทุกคนก็เร่งความเร็วขึ้น

พอหูหม่าซือเห็นฝูงชนเข้ามาใกล้ เขาก็โยนเครื่องรางลงบนพื้น ทำให้แผ่นดินแตกกระจายไปทุกทิศทุกทาง ดูราวกับมีบางอย่างกำลังจะงอกออกมาจากด้านล่าง

“สมุนไพรหมื่นปีงอกขึ้นมาแล้ว!” จู้ห่าวซึ่งมาถึงจุดนั้นเป็นคนแรกอดไม่ได้ที่จะอุทานด้วยความตื่นเต้น

ฝูงชนมากมายเดินตามหลังเขามาติดๆ

ขณะที่พวกเขาเฝ้าดูพื้นดินที่ยกขึ้นๆ ลงๆ หัวใจของพวกเขาก็เต้นแรงจนแทบทะลุออกมา และพวกเขาก็กำอาวุธแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว

ตูม!

เสียงฟ้าร้องดังขึ้น ตามมาด้วยแสงจ้าที่พุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้า พัดพาเมฆดำด้านบนออกไป

"มาแล้ว!" จู้ห่าวกระโดดขึ้นอย่างลิงโลดและพุ่งเข้าหาลำแสง

ในเวลาเดียวกัน ผู้คนที่อยู่รอบๆ ตัวเขาก็พุ่งเข้าหาลำแสงเช่นกัน ดูเหมือนว่าพวกเขาจะเต็มใจสละชีวิตเพื่อสมุนไพรหมื่นปี

การที่พวกเขาเลือกที่จะอยู่ก็ชี้ให้เห็นแล้วว่าพวกเขาตั้งใจจะทุ่มเททุกอย่างที่มี

"หยุดพวกมันไว้!" จู้ห่าวตะโกนอย่างร้อนรนหลังจากเห็นพวกเขาเข้ามาใกล้

ทันทีที่ได้ยินคำสั่ง ลูกน้องของเขาก็รีบทำตามและสกัดไม่ให้คนเหล่านั้นเข้าถึงสมุนไพรหมื่นปี

ในเวลาเดียวกัน ชายสูงอายุในหมู่ผู้ติดตามของตระกูลจู้ก็แผ่รัศมีที่น่าสะพรึงกลัวออกมา เขาผลักฝ่ามือไปข้างหน้า สร้างพลังที่แข็งแกร่งพอที่จะซัดคนจำนวนมากให้กระเด็นได้

ฝีมือของขุนพลยุทธ์ระดับสูงสุดไม่ใช่เรื่องเล่นๆ

การเคลื่อนไหวของมือและเท้าแต่ละครั้งของชายชราทรงพลังราวกับพยัคฆ์ร้ายที่วิ่งลงจากภูเขา คนอื่นๆ ไม่มีโอกาสจะเข้าใกล้สมุนไพรหมื่นปีเลยด้วยซ้ำ

โครม!

ในขณะเดียวกัน ที่อีกด้านหนึ่ง หูหม่าซือวิ่งกลับไปสมทบกับเฉินผิง เขาหายใจหอบ “เฉินผิง มีพวกโง่ตกหลุมพรางเยอะเลย รีบไปเอาสมุนไพรหมื่นปีกันเถอะ คุณติดหนี้ผมหนหนึ่งแล้วนะ พ่อหนุ่ม ผมเหนื่อยแทบจะขาดใจอยู่แล้ว!”

“ไม่ต้องห่วงครับ คุณหูหม่าซือ ผมจะจดจำผลงานของคุณแน่นอน!”

เฉินผิงส่งยิ้มให้จอมเวทย์หน้าด่างก่อนที่จะดีดนิ้ว จากนั้นพื้นก็เริ่มสั่นสะเทือนตามความเคลื่อนไหวของเขา

ในไม่ช้า ก้อนกรวดสีดำก็เริ่มลอยขึ้นมาในอากาศทีละก้อน ทุกก้อนเปล่งประกายภายใต้แสงจันทร์

"แหลกไปซะ!"

เขาโบกมือหนึ่งครั้ง ก้อนกรวดสีดำก็แตกในทันที และวงแหวนอาคมที่ว่านหูวางเอาไว้ก็หายไปโดยพลัน

ทันทีที่วงแหวนอาคมหายไป ป่าทั้งป่าก็สว่างไสวด้วยแสงประหลาด

ดอกเหอโส่วอูหมื่นปีงอกขึ้นมาเหนือพื้นดินอย่างเงียบๆ

ดอกเหอโส่วอูเปล่งแสงสีทองเจิดจ้าจนสว่างยิ่งกว่าดวงจันทร์

เมื่อทุกคนเห็นดอกเหอโส่วอูหมื่นปี ดวงตาของพวกเขาก็เบิกกว้างด้วยความเหลือเชื่อ