หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1912

“จู้ห่าว คุณไม่ควรจะดูถูกคนอื่น ตระกูลเจิ้งไม่ใช่พวกด้อยฝีมือ” เจิ้งอันกั๋วประกาศอย่างมั่นใจขณะที่เขากวัดแกว่งง้าว

“เจิ้งอันกั๋ว คุณคงอยากตายมากสินะ...” จู้ห่าวหรี่ตา เขาดึงพัดทองออกมาจากแขนเสื้อ แสงสีทองส่องสว่างในขณะที่เขาคลี่พัดที่ทำจากทองคำ รัศมีที่ปล่อยออกมาจากพัดนั้นน่ากลัวอย่างยิ่ง

เจิ้งอันกั๋วมีสีหน้าขุ่นมัวเมื่อเห็นว่าพัดทองก็เป็นอาวุธศักดิ์สิทธิ์

นอกจากนั้น ชายสูงอายุที่ยืนอยู่ข้างจู้ห่าวก็ปลดปล่อยรัศมีที่แข็งแกร่งเช่นกัน

เขาเป็นขุนพลยุทธ์ระดับสูงสุด เป็นตัวตนที่ใกล้เคียงกับปราชญ์ยุทธ์มากที่สุด

คนที่จู้ห่าวพามาด้วยนั้นดูแกร่งกว่าขุนพลยุทธ์แห่งตระกูลเจิ้งอย่างเห็นได้ชัด

ขุนพลยุทธ์ส่วนใหญ่จากตระกูลเจิ้งอยู่ในระดับหนึ่งถึงระดับสอง แม้แต่เจิ้งอันกั๋วซึ่งแข็งแกร่งที่สุดในหมู่พวกเขาก็ยังเป็นเพียงระดับสี่

ในทางกลับกัน ระดับต่ำสุดของขุนพลยุทธ์จากตระกูลจู้คือระดับสี่!

เทียบกันไม่ได้เลย

ขณะที่สถานการณ์บีบให้เจิ้งอันกั๋วตกอยู่ในความเงียบ สีหน้าของเฉินผิงก็เปลี่ยนเป็นเย็นชา เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ และเริ่มโคจรพลังมังกรภายในร่างกายของเขา

แม้แต่กระบี่พิฆาตมังกรก็พร้อมที่จะถูกปลดปล่อยเช่นกัน

"คุณจู้ ดูไม่ค่อยเข้าท่าเลยนะครับที่ทำให้ดอกเหอโส่วอูหมื่นปีเป็นเรื่องใหญ่โตเพียงนี้ แถมคุณยังพาผู้ติดตามจำนวนมากมาด้วย ที่สำคัญกว่านั้น คุณจะรายงานกลับไปว่ายังไงถ้าเกิดคุณเสียคนไปมากกับที่นี่? พูดในฐานะคนกลาง ทำไมคุณไม่ยกดอกเหอโส่วอูหมื่นปีให้คุณเฉินไปเลย? ตระกูลเจียงจะถือว่าคุณให้ความช่วยเหลือกับเรา”

เมื่อเจียงเหวยเห็นความตึงเครียดที่เพิ่มขึ้นระหว่างทั้งสองฝ่าย เขาจึงเดินไปข้างหน้าเพื่อพยายามทำให้ทุกอย่างราบรื่น

เมื่อมองไปที่เจียงเหวย จู้ห่าวก็ตอบอย่างเย็นชา “เจียงเหวย นี่มันหมายความว่ายังไง? คุณก็จะช่วยเฉินผิงด้วยงั้นเหรอ?”

ถ้าเจียงเหวยช่วยเฉินผิงฉันก็คงไม่มีโอกาสชนะ

หงเชียนจิ่วข่มขู่เจียงเหวยให้อยู่ห่างๆ และห้ามเข้ามายุ่ง!

“หงเชียนจิ่ว นี่คุณ...” เจียงเหวยจ้องไปที่ชายอีกคนอย่างโกรธเคือง

จู้ห่าวระเบิดเสียงหัวเราะด้วยความคาดไม่ถึง “หงเชียนจิ่ว อย่ากังวลไปเลยครับ ตระกูลจู้จะไม่ลืมความเมตตาของคุณ เมื่อถึงเวลา—”

"เงียบซะ..."

หงเชียนจิ่วตัดบทก่อนที่จู้ห่าวจะพูดจบประโยค เขามองจู้ห่าวอย่างไม่พอใจ ทำเอาอีกคนต้องกล้ำกลืนคำพูดลงคอ

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เฉินผิงก็ขมวดคิ้ว ดูเหมือนว่าตระกูลทั้งสองจะมีเป้าหมายเดียวกัน และพวกเขาเลือกที่จะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ

ยิ่งชี้ให้เห็นว่าสถานที่นี้สำคัญต่อพวกเขามากเพียงใด