หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1913

คนอื่นๆ มองเหตุการณ์นั้นด้วยความงุนงง พวกเขาไม่เข้าใจว่าตระกูลเหล่านั้นมีความสัมพันธ์ต่อกันยังไง ทุกคนสับสนว่าทำไมพวกเขาถึงช่วยเหลือกันและกัน

หนิงจื้อและซ่งชิงผิงผู้ซ่อนตัวอยู่ในความมืดก็ไม่เข้าใจเช่นกัน

"ท่านทูตมาร เฉินผิงเกี่ยวข้องยังไงกับตระกูลเจียงเหรอครับ? แล้วทำไมเจิ้งอันกั๋วถึงยอมเสี่ยงขนาดนี้เพื่อช่วยเฉินผิง และดูเหมือนว่าตระกูลจู้กับตระกูลหงจะไม่ได้มาที่นี่เพื่อดอกเหอโส่วอูหมื่นปี” ซ่งชิงผิงกระซิบกับหนิงจื้อ

หนิงจื้อขมวดคิ้วด้วยความสับสน

เขาไม่รู้ว่าเฉินผิงเป็นเจ้าสำนักมังกร และยิ่งไม่รู้ว่าตระกูลเก๋อในอาณาจักรลับเป็นหนึ่งในกองกำลังของสำนักมังกร

ในขณะเดียวกัน ตระกูลเจียงก็เป็นตัวแทนของตำหนักเทียนหลัวในโลกมนุษย์ และตำหนักเทียนหลัวก็คุ้นเคยกันดีกับตระกูลเก๋อ

นั่นคือเหตุผลที่เจียงหวูหยา ประมุขตำหนักเทียนหลัวสั่งให้ตระกูลเจียงคอยช่วยเหลือเฉินผิง หากเขาประสบปัญหาใดๆ

ไม่มีทางที่หนิงจื้อจะรับรู้ถึงความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนของพวกเขา

อย่างไรก็ตาม เขาก็เดาอะไรบางอย่างได้ บางอย่างซึ่งเป็นจุดหมายปลายทางของทุกตระกูล

“ทุกอย่างที่เกาะเผิงไหลพร้อมหรือยัง?” หนิงจื้อถามซ่งชิงผิง

"พร้อมแล้วครับ เฉินผิงจะตกหลุมพรางของเราทันทีที่เขาเหยียบเกาะ” ซ่งชิงผิงพยักหน้า

“อย่าได้ประมาทเด็ดขาด ฉันเดาว่าคนพวกนี้กำลังจะมุ่งหน้าไปยังเกาะเผิงไหลเช่นกัน พวกเขาต้องรู้อยู่แล้วว่าการฟื้นฟูพลังวิญญาณจะเกิดขึ้นที่เกาะเผิงไหล เป็นเหตุผลที่พวกเขาพานักสู้มีฝีมือมาที่นี่จำนวนมาก ตระกูลเหล่านี้พยายามที่จะครอบครองเกาะเผิงไหลก่อนที่การฟื้นฟูพลังวิญญาณจะเริ่มต้นขึ้น เพื่อที่พวกเขาจะได้จัดหาที่คุ้มหัวให้นายของตนในอาณาจักรลับได้” หนิงจื้อพูดอย่างเป็นกังวลขณะหรี่ตาลงเล็กน้อย

“ถ้าเป็นอย่างนั้น จะเกิดความยุ่งเหยิงนองเลือดขึ้นบนเกาะเผิงไหลแน่ คุณคิดว่าซากปรักหักพังโบราณปลอมๆ ที่เราสร้างขึ้นจะมากพอที่จะใช้หลอกลวงและดักจับพวกมันได้หรือเปล่า?” ซ่งชิงผิงถามอย่างกังวล

“เราจะตามน้ำไปก่อน แต่เฉินผิงจะต้องได้ครอบครองดอกเหอโส่วอูหมื่นปี มิฉะนั้นเราจะไม่มีโอกาสชิงมันมาได้” หนิงจื้อกล่าวกับซ่งชิงผิง

ถ้าเขาช่วยเฉินผิง หงเชียนจิ่วก็จะช่วยจู้ห่าว แบบนั้นยิ่งจะทำให้เฉินผิงตกเป็นรอง

ทั้งสองฝ่ายมาถึงทางตัน ขณะที่ดอกเหอโส่วอูหมื่นปียังคงเปล่งประกาย เมฆดำมารวมตัวกันในขณะที่เกิดฟ้าแลบอย่างต่อเนื่องทั่วท้องฟ้ายามค่ำคืน

อย่างไรก็ตาม เมื่อเวลาผ่านไป แสงที่เปล่งออกมาจากดอกเหอโส่วอูหมื่นปีก็จางลง ภาพของดอกเหอโส่วอูเริ่มพร่ามัวราวกับว่ามันกำลังจะหายไป

"เวรแล้ว! ดอกเหอโส่วอูหมื่นปีกำลังจะหายไป”

เมื่อเห็นเช่นนั้น เฉินผิงก็นึกถึงภาพที่เขาเคยเห็นในพื้นที่เก็บทรัพยากรของสำนักมาร

ในเวลานั้น สิ่งเดียวกันกำลังเกิดขึ้นกับดอกเหอโส่วอูหมื่นปี มันค่อยๆ โปร่งใสมากขึ้นตามเวลาก่อนที่จะจางหายไปอย่างสมบูรณ์

ดอกเหอโส่วอูหมื่นปีที่อยู่ต่อหน้าเขากำลังผ่านกระบวนการเดียวกัน ไม่นานมันก็จะหายไป และเฉินผิงไม่รู้ว่าดอกเหอโส่วอูจะไปอยู่ที่ไหนหลังจากที่มันหายไปแล้ว