เลี่ยวเฟยสยงยังคงพูดกับเฉินผิงต่อ “คุณเฉิน ผมไม่รู้จริงๆ ครับว่าคนที่เซียวเหล่ยจะจัดการเป็นพี่ ถ้าหากผมรู้ ให้เงินสักเท่าไรผมก็ไม่มีทางรับงานนี้แน่ๆ หวังว่าคุณจะเมตตา แล้วปล่อยพวกเราไปสักครั้งเถอะครับ!”
แต่เฉินผิงยังไม่ทันพูด เซียวเหล่ยก็ตะโกนขึ้นมาอย่างบ้าคลั่งเสียก่อน “ทำไม นี่มันทำไมกัน? องค์กรมังกรแดงชื่อดัง กลับกลัวไอ้ขี้คุกคนหนึ่งถึงขนาดนี้ ไหนพวกแกบอกว่าเป็นองค์กรที่ใหญ่ที่สุดในหงเฉิงไง…”
เซียวเหล่ยไม่เข้าใจ ทำไมเลี่ยวเฟยสยงต้องเกรงกลัวเฉินผิงถึงเพียงนี้ เฉินผิงน่ากลัวตรงไหนกันมัน ก็แค่ต่อสู้เก่งนิดหน่อย องค์กรมังกรแดงมีสมาชิกเป็นร้อย ต่อให้เฉินผิงจะต่อสู้เก่งขนาดไหน เขาจะต่อกรกับคนตั้งหลายร้อยคนได้หรือไง
“แกพูดอะไรอยู่น่ะ เรื่องขององค์กรมังกรแดงแกไม่ต้องมาแส่ เชื่อไหมว่าฉันสามารถฆ่าแกได้ตอนนี้เลย”
เลี่ยวเฟยสยงหันไป จ้องที่เซียวเหล่ยอย่างเยือกเย็น!
เมื่อสัมผัสถึงไอสังหารของเลี่ยวฟยสยง เซียวเหล่ยก็หุบปากลงในทันที!
แต่ทันใดนั้นเอง จู่ๆ พื้นดินก็สั่นคลอนอย่างรุนแรง ตามมาด้วยกลุ่มคนที่รวมตัวจนเป็นเงามืดกำลังมุ่งตรงมาที่นี่!
จำนวนคนหลายร้อย ในมือของพวกเขาล้วนแต่กำอาวุธเอาไว้ เสียงนั้นดังไม่ต่างจากแผ่นดินไหว!
เมื่อเห็นผู้คนที่ปรากฏขึ้น เลี่ยวเฟยสยงก็อึน เซียวเหล่ยเองถึงกับสติหลุด ไม่รู้ว่าคนพวกนี้จู่ๆ ก็ปรากฏตัวขึ้นมาได้อย่างไร!
แต่ไม่นานนัก พวกเขาก็เห็นอย่างชัดเจน ผู้ที่เดินนำคนเหล่านั้นอยู่คือหลินเทียนหู่นั่นเอง นั่นหมายความว่า พวกเขาเป็นคนจากสำนักจวี้อี้!
เมื่อเลี่ยวเฟยสงเห็นว่าหลินเทียนหู่มาถึง สีหน้าของเขาเหยเกโดยพลัน ส่วนเซียวเหล่ยก็ยืนอึ้งอยู่ด้านข้าง มองหลินเทียนหู่เดินผ่านหน้าของตนไปกับตา!
“ปกป้องคุณเฉิน ห้ามปล่อยไปแม้แต่คนเดียว…”
หลินเทียนหู่ตะคอกสั่งด้วยโทสะ!
“รับทราบ…”
ภายหลังเสียงคำรามของคนในสำนักจวี้อี้ พวกเขาก็ล้อมปิดถนนทั้งเส้นเอาไว้!
“คุณเฉิน คุณไม่เป็นไรใช่ไหมครับ?”
หลินเทียนหู่รีบเดินหน้าขึ้นไปถามเฉินผิง
“นายคิดว่าฉันจะเป็นอะไรไหมล่ะ” เฉินผิงกระตุกยิ้มอ่อน!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...