ดวงตาของโจวเจี๋ยไร้วิญญาณ เธอไม่รู้เลยว่าซ่งชิงผิงผู้สุภาพและอ่อนโยนไปอยู่ที่ไหน
ระหว่างที่กำลังถูกเขาข่มเหง ก็มีคนเปิดประตูเข้ามาในห้อง
ซ่งชิงผิงตกใจและหันไปด่าคนที่เพิ่งพรวดพราดเข้ามา อย่างไรก็ตาม เขาก็เงียบไปเมื่อเห็นหน้าผู้มาเยือนและสวมเสื้อผ้าอย่างเร่งรีบ
"ท่านทูตมาร...” ซ่งชิงผิงทักทายอย่างนอบน้อม
แน่นอนว่าคนที่มาคือหนิงจื้อซึ่งสวมชุดสีดำ เขาเพ่งมองโจวเจี๋ยชั่วครู่ เธอรีบคลุมร่างของตัวเองด้วยผ้าห่ม
หนิงจื้อยิ้มเย้ย และเมื่อเขาพูด เสียงของเขาช่างแหบพร่า “ซ่งชิงผิง ฉันแปลกใจที่แกยังมีอารมณ์มาเล่นสนุกกับผู้หญิง ช่างวิเศษเหลือเกิน...”
ทันทีที่โจวเจี๋ยได้ยินเสียง เธอก็รู้ทันทีว่ามีวิญญาณอยู่ในตัวของชายผู้ยืนอยู่ที่ประตู
มีแต่ศิษย์ของสำนักใจทมิฬเท่านั้นที่จะถูกสิงแบบนี้ได้ เพราะการกระทำดังกล่าวเป็นสิ่งต้องห้ามในสำนักมาร
โจวเจี๋ยจ้องไปที่หนิงจื้อเขม็ง การปรากฏตัวอย่างกะทันหันของคนที่ดูไม่คุ้นหน้าที่สำนักมาร ทำให้โจวเจี๋ยรู้สึกได้ถึงอันตราย
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...