หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1919

“คุณทนพิษได้ แล้วผมล่ะ? แต่ผมก็ไม่รู้สึกว่ามีอะไรแปลกๆ เกิดขึ้นในตัวผมนะ เป็นไปได้ไหมว่าคุณจะเดาผิด?”

หูหม่าซือรู้สึกสบายดี และเขาไม่แสดงอาการเป็นพิษใดๆ

“พิษอาจไม่ถึงแก่ชีวิต พวกเขาอาจเล็งไปที่อย่างอื่น”

ว่าแล้วเฉินผิงก็หันไปมองดอกเหอโส่วอูหมื่นปี

“หรือสำนักมารจะวางยาเราเพราะดอกเหอโส่วอูหมื่นปี? ทำไมพวกเขาถึงไม่มาชิงไปเองแทนที่จะขโมยจากคุณ” หูหม่าซือถามดังๆ

“ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่ดอกเหอโส่วอูหมื่นปีต้องไม่ใช่สิ่งเดียวที่พวกเขาตามหาแน่ ซ่งชิงผิงมีบางอย่างที่ไม่ปกติ แต่ผมก็บอกไม่ได้ว่ามันคืออะไร แถมผมยังเคยเห็นเจ้าสำนักมารเพียงครั้งเดียว จนผมเริ่มจะสงสัยในตัวตนของเจ้าสำนักมารเข้าแล้ว ผมคิดว่าคนที่บงการสำนักมาร แท้จริงแล้วคือซ่งชิงผิง” เฉินผิงกล่าว

“คนพวกนี้พยายามจะทำอะไรกัน? พวกวิญญาณปีศาจนี่ไว้ใจไม่ได้เลย” หูหม่าซือกัดฟันพูด

“ผมไม่คิดอย่างนั้น ผมว่าคนของสำนักมารคงไม่รู้ว่านายของพวกเขาจากไปแล้ว และพวกเขาฟังคำสั่งของซ่งชิงผิงมาตลอด ยิ่งไปกว่านั้น คนของสำนักมารนั้นไม่เหมือนกับวิญญาณปีศาจตัวอื่น เพราะพวกเขาไม่ใช่พวกดุร้ายโหดเหี้ยม พวกเขาแค่โดนซ่งชิงผิงหลอก ส่วนเรื่องที่เกิดขึ้นในตอนนี้ เดี๋ยวคืนนี้เราก็จะได้รู้แล้ว ผมมียาแก้พิษอยู่กับตัว ถึงคุณจะยังรู้สึกปกติดีหรือไม่ก็ตาม คุณก็ควรกินยากันไว้ก่อน”

เฉินผิงเอายาให้หูหม่าซือกิน แม้ว่าหูหม่าซือจะดูเหมือนสบายดี แต่จริงๆ แล้วอาจจะไม่ก็ได้

หูหม่าซือรับยาและกลืนลงไป ก่อนที่จะออกจากห้องของเฉินผิง

โจวเจี๋ยกลับไปที่สำนักมารเพื่อรายงานภารกิจของเธอ

“โจวเจี๋ย คุณใช้น้ำยาผกผันพลังวางยาเฉินผิงหรือยัง?” ซ่งชิงผิงถาม

โจวเจี๋ยผงกหัว "เรียบร้อยแล้วค่ะ"

“ทำได้ดีมาก! คุณทำประโยชน์มากโขให้สำนักมารของเรา!”

ขณะที่ซ่งชิงผิงพูด เขาก็เดินเข้าไปหาโจวเจี๋ยและลูบแก้มของเธอเบาๆ

เผียะ!