หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1919

“คุณทนพิษได้ แล้วผมล่ะ? แต่ผมก็ไม่รู้สึกว่ามีอะไรแปลกๆ เกิดขึ้นในตัวผมนะ เป็นไปได้ไหมว่าคุณจะเดาผิด?”

หูหม่าซือรู้สึกสบายดี และเขาไม่แสดงอาการเป็นพิษใดๆ

“พิษอาจไม่ถึงแก่ชีวิต พวกเขาอาจเล็งไปที่อย่างอื่น”

ว่าแล้วเฉินผิงก็หันไปมองดอกเหอโส่วอูหมื่นปี

“หรือสำนักมารจะวางยาเราเพราะดอกเหอโส่วอูหมื่นปี? ทำไมพวกเขาถึงไม่มาชิงไปเองแทนที่จะขโมยจากคุณ” หูหม่าซือถามดังๆ

“ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่ดอกเหอโส่วอูหมื่นปีต้องไม่ใช่สิ่งเดียวที่พวกเขาตามหาแน่ ซ่งชิงผิงมีบางอย่างที่ไม่ปกติ แต่ผมก็บอกไม่ได้ว่ามันคืออะไร แถมผมยังเคยเห็นเจ้าสำนักมารเพียงครั้งเดียว จนผมเริ่มจะสงสัยในตัวตนของเจ้าสำนักมารเข้าแล้ว ผมคิดว่าคนที่บงการสำนักมาร แท้จริงแล้วคือซ่งชิงผิง” เฉินผิงกล่าว

“คนพวกนี้พยายามจะทำอะไรกัน? พวกวิญญาณปีศาจนี่ไว้ใจไม่ได้เลย” หูหม่าซือกัดฟันพูด

“ผมไม่คิดอย่างนั้น ผมว่าคนของสำนักมารคงไม่รู้ว่านายของพวกเขาจากไปแล้ว และพวกเขาฟังคำสั่งของซ่งชิงผิงมาตลอด ยิ่งไปกว่านั้น คนของสำนักมารนั้นไม่เหมือนกับวิญญาณปีศาจตัวอื่น เพราะพวกเขาไม่ใช่พวกดุร้ายโหดเหี้ยม พวกเขาแค่โดนซ่งชิงผิงหลอก ส่วนเรื่องที่เกิดขึ้นในตอนนี้ เดี๋ยวคืนนี้เราก็จะได้รู้แล้ว ผมมียาแก้พิษอยู่กับตัว ถึงคุณจะยังรู้สึกปกติดีหรือไม่ก็ตาม คุณก็ควรกินยากันไว้ก่อน”