หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1928

ด้วยผมยุ่งๆ ของเธอ โจวเจี๋ยดูโทรมและหมดเรี่ยวแรง

หูหม่าซือชำเลืองมองโจวเจี๋ย และดวงตาของเขาฉายแววสงสาร แม้ว่าโจวเจี๋ยจะพยายามวางยาพิษพวกเขา แต่เขาก็เกลียดเธอไม่ลง

ซ่งชิงผิงเห็นโจวเจี๋ยและสีหน้าของเขาก็บึ้งตึง จิตสังหารคละคลุ้งไปทั่วในขณะที่เขาพูดว่า “คุณกล้าหักหลังผมได้ยังไง? ผมสั่งให้คุณเอาน้ำยาผกผันพลังให้พวกเขาดื่ม ทำไมคุณถึงไม่ทำและโกหกผม?”

“เธอไม่ได้โกหกคุณหรอก เธอเทน้ำยาผกผันพลังลงในชาของเรา แต่มันไม่ได้ส่งผลอะไรกับผมเพราะผมมีภูมิคุ้มกันต่อพิษทั้งมวล”

เฉินผิงเย้ยหยันอย่างเย็นชา

โจวเจี๋ยเหลือบมองเฉินผิงและก้มหน้าลงด้วยความละอาย เธอไม่กล้าเผชิญหน้ากับเฉินผิงอีกต่อไปหลังจากที่เทน้ำยาผกผันพลังลงในชาของเฉินผิงและของอีกคน

“คิดไม่ถึงเลยจริงๆ”

สีหน้าของซ่งชิงผิงดูหม่นหมอง ในเมื่อความจริงถูกเปิดเผยแล้ว เขาก็ไม่จำเป็นต้องเสแสร้งอีก

“คุณยังต้องเรียนรู้อีกเยอะ...”

พูดจบเฉินผิงก็เริ่มแผ่รัศมีที่น่าสะพรึงกลัวออกมาจากร่างของเขา

เมื่อเห็นแบบนี้ ซ่งชิงผิงอดไม่ได้ที่จะพูดเย้ยอย่างเย็นชา “เฉินผิง ความสามารถของคุณในตอนนี้คงไม่ใช่คู่ตอสู้ของผม อีกอย่าง คุณคงลืมไปแล้วว่าคุณยังอยู่ในสำนักมาร นี่เป็นถิ่นของผม คุณไม่ควรเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องในสำนักเรา ผมจะปล่อยพวกคุณไปก็ได้และผมจะสนับสนุนคุณต่อไป ไม่ว่าคุณจะไปช่วยแฟนหรือไปที่เกาะเผิงไหลก็ตาม แต่ถ้าหากคุณยังคงยืนกรานที่จะเข้ามาก้าวก่ายเรื่องภายในของสำนัก ก็อย่ามาโทษผมที่ต้องเล่นบทโหดแล้วกัน”

ซ่งชิงผิงสงบนิ่งเมื่อเผชิญกับเฉินผิง

“ผมไม่ใช่คู่ต่อสู้ของคุณเหรอ? คุณนี่มันหลงตัวเองจริงๆ”

เฉินผิงเย้ยหยันอย่างเย็นชา

ซ่งชิงผิงปล่อยรัศมีที่น่าสะพรึงกลัวเข้ากดดันเฉินผิงในทันใด “หลงตัวเอง? ถ้าแบบนี้คุณยังคิดว่าผมเป็นคนหลงตัวเองอยู่หรือเปล่า? ผมไม่ได้ขึ้นเป็นรองเจ้าสำนักได้ด้วยกลยุทธ์เท่านั้น แต่ด้วยความแข็งแกร่งของผมเช่นกัน”