หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1929

“อย่ามาพังห้องโถงของผม ผมจะออกไปรอคุณข้างนอก”

พูดจบซ่งชิงผิงก็เอามือไพล่หลังแล้วเดินออกไปอย่างช้าๆ คนสนิทของเขารีบตามเขาไป

“อะไรของมันวะ? โอหังนักเหรอ? ให้ผมสั่งสอนเขาหน่อยเถอะ” เจียงเหวยคำราม

เขาไม่อาจระงับความโกรธที่มีต่อความเย่อหยิ่งของซ่งชิงผิงได้

“เจียงเหวย ใจเย็นๆ ครับ ให้ผมจัดการเรื่องนี้เอง” เฉินผิงปรามเขาด้วยรอยยิ้ม

เมื่อมีกระบี่พิฆาตมังกร เฉินผิงก็ไม่ต้องกลัวใคร แม้แต่ขุนพลยุทธ์ก็ด้วย

ขณะที่ทุกคนเดินออกจากห้องโถง หูหม่าซือก็อดไม่ได้ที่จะลอบมองโจวเจี๋ย

เขาอยากจะพูดปลอบใจเธอแต่ก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

เมื่อมาถึงลานหน้าสำนัก เฉินผิงกับซ่งชิงผิงก็ยืนอยู่คนละฝั่ง

ซ่งชิงผิงค่อยๆ ยกแขนขึ้นและปล่อยรัศมีอันทรงพลังออกมา

ตูม!

พลังอันมหาศาลพวยพุ่งออกมาจากตัวเขาและโถมเข้าหาเฉินผิงราวกับสึนามิ

พายุทอร์นาโดอันรุนแรงปรากฏขึ้นอย่างคาดไม่ถึง สายลมอันทรงพลังของมันทำเอาอาณาจักรลับสั่นคลอนและสะเทือนไปทั่วทั้งอาณาจักร

กระเบื้องบนพื้นแตก บ้านสั่นไหว เกิดรู้สึกเหมือนอาณาจักรลับกำลังจะแตกสลายได้ทุกนาที

เมื่อสัมผัสถึงพลังที่น่าสะพรึงกลัว ทุกคนก็หนีออกไปจากตรงนั้นและเฝ้าดูพวกเขาอย่างเงียบๆ

“ขุนพลยุทธ์นั้นแข็งแกร่งอย่างแท้จริง”

เฉินผิงรับมือกับพลังทำลายล้างพลางขมวดคิ้ว

ซ่งชิงผิงร้องเสียงดังและเอ่ยว่า “ฮ่า! เฉินผิง คิดผิดแล้วถ้าคุณคิดว่าพลังของขุนพลยุทธ์มีขอบเขตแค่นี้ ที่นี่คืออาณาจักรลับที่มีกฎเป็นของตัวเอง และผมคือผู้รักษากฎของที่นี่”

นี่ต้องเป็นพลังแห่งกฎแน่ ยิ่งอาณาจักรลับกว้างใหญ่มากเท่าไร พลังแห่งกฎก็ยิ่งแข็งแกร่งมากเท่านั้น!