หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1930

“คุณยังเหลือพลังที่จะโต้กลับอยู่อีกงั้นเหรอ?” ซ่งชิงผิงจ้องมองเฉินผิงด้วยความประหลาดใจ

ทันใดนั้น เสียงกรีดร้องอันเจ็บปวดก็ดังขึ้นข้างหลังเขา

ซ่งชิงผิงค่อยๆ หันหน้าไป แล้วก็พบกับภาพที่เขาคาดไม่ถึง คนสนิทของเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสอันเป็นผลมาจากพลังดาบร้ายกาจ คนที่โดนหนักที่สุดถูกตัดขาดเป็นสองท่อน

คนสนิทของซ่งชิงผิงจ้องมองมาที่เขาด้วยแววตาที่แฝงความสิ้นหวัง หลังจากไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วน ในที่สุดพวกเขาก็ตัดสินใจแยกตัวออกจากสำนักมาร และหันไปติดตามซ่งชิงผิง โชคร้ายที่พวกเขาไม่รู้เลยว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้นกับพวกเขา

แน่นอนว่าพลังดาบของเฉินผิงทำให้ซ่งชิงผิงประหลาดใจมาก เขาไม่รู้ว่าเฉินผิงยังมีพลังมากพอที่จะทำร้ายเหล่าผู้ติดตามที่ยืนอยู่ข้างหลังเขา

ถ้าเขารู้ เขาก็คงไม่หลบให้พ้นอันตราย แต่จะหยุดพลังดาบเอาไว้ไม่ให้ทำร้ายใครแทน

แต่ตอนนี้ก็สายเกินไปเสียแล้ว การกระทำของเฉินผิงทำให้เกิดผลลัพธ์ที่น่าเศร้ากับคนสนิทที่เขาไว้เนื้อเชื่อใจ พวกเขากำลังจะพบกับความทรมานและความตายที่ไม่สมควรได้รับ และเขาไม่มีวิธีหยุดยั้งมันได้เลย

ผู้ติดตามที่ไว้ใจได้เหล่านี้คือเบี้ยที่ทำให้ซ่งชิงผิงสามารถเข้าควบคุมสำนักมาร ตอนนี้เขาต้องเผชิญกับความท้าทายในการปกครองสำนักโดยไร้ซึ่งช่วยเหลือจากเบี้ยพวกนี้ และเขาไม่แน่ใจว่าจะมีสมาชิกของสำนักมารอีกสักกี่คนที่ยังปฏิเสธที่จะยอมจำนนต่ออำนาจของเขา

ซ่งชิงผิงค่อยๆ หันหน้าไปข้างหลังเพื่อจ้องมองเฉินผิง

เฉินผิงยิ้มอย่างไม่แยแสในขณะที่ร่างของเขาเปล่งแสงสีทองซึ่งส่องสว่างทั่วทั้งสำนักมาร

พลังแห่งกฎนั้นแข็งแกร่งอย่างไม่อาจปฏิเสธได้ แต่อาณาจักรลับของสำนักมารเล็กเกินไป แม้ว่าซ่งชิงผิงจะได้พลังแห่งกฎคอยเกื้อหนุน แต่ร่างกายของเฉินผิงก็ทนได้สบาย

กระทั่งพลังของมิติโกลาหลเฉินผิงก็รับมือไหว

“อย่ามองผมแบบนั้น อีกเดี๋ยวคุณก็จะได้ไปเจอพวกเขาแล้ว” เฉินผิงพูดอย่างใจเย็น

“เฉินผิง ผมประเมินคุณต่ำไป กลายเป็นว่าคุณสามารถต้านทานพลังแห่งกฎได้ คราวนี้ผมคงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเอาจริง” ซ่งชิงผิงคำรามอย่างชั่วร้าย

ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ ขณะที่จิตสังหารส่องประกายในดวงตาของเขา

เห็นได้ชัดว่าเขาจะเอาเฉินผิงให้ตาย เพราะเขาสัมผัสได้ว่าเฉินผิงมีพลังมากพอที่จะฆ่าเขา!

ซ่งชิงผิงเคลื่อนไหวด้วยความเร็วที่เหลือเชื่อ ทำให้สายตาและสมองของเฉินผิงตามการเคลื่อนไหวของเขาไม่ทัน

เมื่อตระหนักได้เช่นนั้น เฉินผิงจึงหลับตาลงและปลดปล่อยปราณสัมผัส ในเมื่อมองไม่เห็นซ่งชิงผิง ฉันก็จะใช้ปราณสัมผัสหาเขาให้เจอ!

ไม่นานเฉินผิงก็พบว่าซ่งชิงผิงอยู่ข้างๆ ตัวเขา จากนั้นก็ปล่อยหมัดออกไปต่อยซ่งชิงผิง

กำปั้นของเขาส่องแสงเรืองรอง ทั่วทั้งมิติสั่นสะเทือนจากพลังของมัน

แม้จะทุ่มสุดตัว แต่เฉินผิงก็ยังไม่เร็วพอ เขาหวุดหวิดเกือบจะต่อยโดนแต่สุดท้ายก็พลาด ขณะที่ซ่งชิงผิงพยายามหลบและชกใส่ด้านซ้ายของเฉินผิง

พลั่ก!

เฉินผิงเซไปหลายก้าวจากแรงกระแทก

ซ่งชิงผิงหยุดฝีเท้าลง พร้อมเผยรอยยิ้มเยาะอันเยือกเย็น