“ผ่านมาสองสามวันแล้ว ทำไมชิงผิงถึงยังไม่ติดต่อเรามา” หนิงจื้อบ่นขณะมองไปทางเมืองหนานหู
พวกเขารอข้อความของซ่งชิงผิงมาสองสามวันแล้ว แต่ก็ไม่มีข่าวคราวใดๆจากเขาเลย
ความจริง ซ่งชิงผิงเสียชีวิตไปแล้วโดยที่หนิงจื้อและฑูตมารไม่รู้เรื่อง อีกทั้งสำนักมารกำลังปฏิรูปครั้งใหญ่โดยหลิวจวี่ชื่อได้กำจัดคนสนิทที่เหลืออยู่ของซ่งชิงผิงทั้งหมด
บูม!
ทันใดนั้น เสียงระเบิดก็ดังกึกก้องกลางอากาศพร้อมกับแสงหลากสีที่กระจายออกมาทั่วทิศทาง
ท่ามกลางแสงที่ริบหรี่ เกิดเม็ดยาที่ห่อหุ้มด้วยประกายสีทอง แผ่ความร้อนแผดเผาราวกับดวงอาทิตย์ สว่างมากจนกระทั่งบดบังแสงตะวัน
“นั่นคือยาวิเศษเหรอ?” หนิงจื้อมองเม็ดยาที่ลอยอยู่กลางอากาศด้วยความประหลาดใจ
หลังจากนั้นไม่นาน ร่างหนึ่งก็ลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า คว้ายาเม็ดนั้นเอาไว้ แสงเจิดจ้าหายไปทันทีที่ฝ่ามือนั้นกำเม็ดยาไว้ และเมืองหนานหูก็กลับสู่ความเงียบอีกครั้ง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...