เฉินผิงหลับตาลงและกลั้นหายใจ จดจ่ออยู่กับการกลั่นยา เพลิงวิญญาณลุกท่วมตัว ดอกเหอโส่วอูหมื่นปีค่อยๆ กลายเป็นของเหลวพร้อมกับกลิ่นสดชื่นโชยออกมาจากเตาหลอมเสินหนง
เวลาผ่านไปในพริบตา ไม่นานก็ผ่านไปสามวัน แสงที่เจิดจรัสหลากสีสันส่องมาจากเตาหลอมเสินหนง ในขณะนั้น แสงก็เริ่มเจิดจ้ายิ่งขึ้นแล้วเข้าปกคลุมทั้งโรงแรม
หูหม่าซือกับเจียงเหวยต่างก็ตกใจกับรัศมีที่แผ่ออกมาจากห้องของเฉินผิง
ในขณะเดียวกัน เจิ้งอันกั๋วแห่งตระกูลเจิ้งก็รีบไปที่โรงแรมโดยมีเจิ้งไคตามมา เมื่อเขาสังเกตเห็นเหตุการณ์แปลกๆ ที่โรงแรม
ระหว่างทาง เจิ้งไคก็ถามเจิ้งอันกั๋วว่า “พ่อเป็นอะไรหรือเปล่า? หรือจะเกี่ยวกับเหตุการณ์ประหลาดที่เกิดอย่างกะทันหันที่โรงแรม?”
“น่าจะเป็นการปรากฏขึ้นของโอสถสวรรค์! ฉันพนันได้เลยว่าคุณเฉินกำลังสกัดดอกเหอโส่วอูหมื่นปี!” เจิ้งอันกั๋วอุทานอย่างตื่นเต้น พร้อมเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...