หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1937

เมื่อเฉินผิงไปหาเจียงเหวย เจียงเหวยก็ชงชาให้เฉินผิงก่อนที่พวกเขาจะเริ่มคุยกัน

“เจียงเหวย ตระกูลของคุณและตระกูลอื่นๆ อีกสองสามแห่งพากันมาที่นี่อย่างกะทันหัน จะมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นในเร็วๆ นี้ใช่ไหมครับ?” เฉินผิงถาม

"คุณเฉิน ไม่ใช่ว่าคุณรู้เรื่องนี้อยู่แล้วเหรอ? เกาะเผิงไหลเป็นสถานที่แห่งแรกซึ่งพลังวิญญาณจะฟื้นคืนสู่โลกนี้ ปลายทางแรกของเราคือเกาะเผิงไหล เราหวังว่าจะเข้ายึดเกาะไว้ให้ได้ก่อนที่การฟื้นฟูพลังวิญญาณจะเกิด” เจียงเหวยอธิบาย

“แต่ก็มีหลายตระกูลที่มุ่งหน้าไปยังเกาะเผิงไหล จะต้องเกิดการต่อสู้ขึ้นที่นั่นแน่ๆ และมันจะเป็นศึกที่นำหายนะมาสู่ทุกตระกูล” เฉินผิงชี้ให้เห็น

“เรื่องนี้ผมรู้ แต่พวกตระกูลทรงอิทธิพลของอาณาจักรลับต่างพยายามจะครอบครองดินแดนที่การฟื้นฟูพลังวิญญาณจะเกิด เป็นวิธีเดียวที่พวกเขาจะสามารถเตรียมการได้อย่างเหมาะสมก่อนเกิดการฟื้นฟูพลังวิญญาณทั่วโลก ตระกูลของเราเป็นตัวแทนของตระกูลทรงอิทธิพลในอาณาจักรลับ เราจึงทำได้เพียงปฏิบัติตามสั่งของพวกเขา”

เจียงเหวยรู้ว่าเฉินผิงพยายามจะบอกอะไรเขา แต่เรื่องนี้ไม่ได้ขึ้นอยู่กับเขาและตระกูล

“มีวิธีหยุดการฟื้นฟูพลังวิญญาณบ้างไหมครับ? หากพลังวิญญาณฟื้นคืนกลับมาจริงๆ และพวกตระกูลทรงอิทธิพลออกจากอาณาจักรลับ พวกเราจะประสบกับความโกลาหล คนธรรมดาจะพากันเดือดร้อน”

เฉินผิงรู้ว่าเมื่อตระกูลของอาณาจักรลับออกมาจากอาณาจักรของพวกตน โลกมนุษย์จะถูกบดขยี้ใต้เท้าพวกเขาเยี่ยงแมลง

ท้ายที่สุดแล้ว คนธรรมดาจะต้องสูญเสียในสงครามระหว่างตระกูลทรงอิทธิพล

จึงเป็นเหตุผลที่เฉินผิงต้องการหยุดการฟื้นฟูพลังวิญญาณ และทำให้ตระกูลเหล่านั้นอยู่ในอาณาจักรลับต่อไป

โลกมนุษย์มีกฎแห่งธรรมชาติที่ช่วยยับยั้งพลังของผู้คนจากอาณาจักรลับ และมันก็ควรจะเป็นอย่างนั้น อย่างไรก็ตาม การฟื้นฟูพลังวิญญาณจะทำให้โลกกลับตาลปัตร

"คุณเฉิน คุณต้องการที่จะหยุดยั้งการฟื้นฟูพลังวิญญาณจริงๆ หรือ?” เจียงเหวยมีสีหน้าประหลาดใจ จากนั้นเขาก็ส่ายหัวและพูดต่อว่า “ผมไม่รู้ว่าเราจะหยุดมันได้หรือเปล่า แต่ผมเกรงว่าการฟื้นฟูพลังวิญญาณได้ถูกกำหนดไว้นานแล้วตั้งแต่เมื่อหลายพันปีก่อน ผมไม่คิดว่าจะมีใครสามารถหยุดยั้งไม่ให้เกิดขึ้นได้”

เฉินผิงขมวดคิ้ว ไม่ว่าเขาจะหยุดการฟื้นฟูพลังวิญญาณได้หรือไม่ เขาก็จะเดินทางไปยังเกาะเผิงไหลอยู่ดี

เฉินผิงคุยกับเจียงเหวยจนพระอาทิตย์ขึ้นโดยไม่รู้ตัว เมื่อเขาออกมาจากห้องของเจียงเหวย และกำลังจะกลับไปที่ห้องตัวเอง เขาก็ชนเข้ากับโจวเจี๋ยผู้มีแก้มแดงระเรื่อและกำลังเดินออกจากห้องของหูหม่าซือ

พอสบตากัน ใบหน้าของโจวเจี๋ยก็เปลี่ยนเป็นสีแดง

เฉินผิงตื่นเต้นที่ได้เห็นเตาหลอมเสินหนง เขาสงสัยว่าจะได้ยาแบบไหนจากดอกเหอโส่วอูหมื่นปี

หลังจากคุยกับซูฉางเซิงอีกเล็กน้อย เฉินผิงก็ขอให้หูหม่าซือคอยคุ้มกันเขาในขณะที่เขาเริ่มกลั่นยา

แต่เพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีการติดขัดในระหว่างที่เขากลั่นยา เฉินผิงยังขอให้เจียงเหวยนำคนของเขามาคุ้มกันที่นอกห้องด้วย

เขากลัวว่าหูหม่าซืออาจจะแอบไปงีบหลับ

หลังจากวางเตาหลอมเสินหนงอย่างถูกที่ถูกทางแล้ว เฉินผิงก็ค่อยๆ โยนดอกเหอโส่วอูหมื่นปีลงไปในเตาหลอม

จากนั้นเขาก็นั่งขัดสมาธิและหงายฝ่ามือทั้งสองข้างขึ้น เปลวไฟสีฟ้าอ่อนปรากฏขึ้นมา นั่นคือเพลิงวิญญาณสำหรับใช้กลั่นยา

ด้วยการสะบัดนิ้วของเขา เปลวไฟก็พุ่งเข้าไปในเตาหลอมเสินหนง ในไม่ช้าเพลิงที่ลุกไหม้รุนแรงก็ปรากฏขึ้นในเตาหลอม