หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1936

โจวเจี๋ยเป็นห่วงหูหม่าซือ เธอจึงตามพวกเขาไป

"คุณเฉิน ขอบคุณมาก!” หลิวจวี่ชือกล่าวขอบคุณ

“ไม่จำเป็นต้องขอบคุณผม ผมทำแบบนี้ก็เพื่อประโยชน์ของตัวผมเอง ส่วนทางด้านสำนักมาร ... ผมจะปล่อยให้คุณจัดการแล้วกัน

เมื่อพูดเช่นนั้น เฉินผิงก็เหลือบมองสมาชิกสำนักมารก่อนจะเดินไปกับเจียงเหวย

หลิวจวี่ชือจะทำยังไงกับคนทรยศของสำนักมารก็ขึ้นอยู่กับเขา เฉินผิงไม่ได้วางแผนว่าจะเข้าไปยุ่งเกี่ยว และเขาก็ไม่ได้อยากยุ่งด้วย

เมื่อพวกเขากลับมาที่โรงแรม โจวเจี๋ยก็เริ่มเช็ดเลือดที่ริมฝีปากของหูหม่าซืออย่างระมัดระวังอีกรอบ

"คุณโจว ผมจะทำการรักษาคุณหูหม่าซือเดี๋ยวนี้ ช่วยออกจากห้องไปก่อน” เฉินผิงพูดกับเธอ

เธอพยักหน้าแล้วออกไป เมื่อเธอไปแล้ว เฉินผิงก็ตบไหล่หูหม่าซือแล้วพูดว่า “เอาล่ะ ตอนนี้เธอออกไปข้างนอกแล้ว”

หูหม่าซือลืมตาขึ้นและเขาดูราวกับว่ากำลังมึนเมา “ตัวเธอหอมมาก แถมยังนุ่มมากอีกด้วย...”

เฉินผิงถอนหายใจ “ผมก็นึกว่าคุณเปลี่ยนเป็นคนใหม่แล้ว ที่ไหนได้คุณยังเหมือนเดิม”

หูหม่าซือเปลี่ยนไปเล็กน้อยหลังจากกลืนจิตวิญญาณอมตะของเสี่ยวหยู และเฉินผิงก็คิดว่าเขาคงจะเปลี่ยนไปเป็นคนละคน

“หมายความว่ายังไงที่ว่าผมยังเหมือนเดิม? ผมชอบเธอจริงๆ นะ และผมไม่ได้คิดกับเธอแค่เล่นๆ” หูหม่าซือกล่าวอย่างเคร่งขรึม

“งั้นคุณก็ไม่สนเหรอว่าจะมีใครเคยนอนกับเธอมาก่อน?” เฉินผิงถาม

หูหม่าซือส่ายหัว “ไม่สำคัญหรอก ผมแก่แล้ว ผมนอนกับคนมามาก ตราบใดที่เธอสบายใจผมก็ไม่ว่าอะไร”

“ก็ได้ งั้นเดี๋ยวผมจะช่วย นอนลงไป”

จากนั้นเฉินผิงก็ขอให้หูหม่าซือนอนลงและหลับตาอีกครั้ง

เมื่อเฉินผิงจัดแจงตัวเองให้เรียบร้อย เขาก็ออกจากห้องและพบโจวเจี๋ยรออยู่ที่ทางเดิน พอเธอเห็นเฉินผิงก็พุ่งเข้าไปหาเขา

"คุณเฉิน คุณหูหม่าซือเป็นยังไงบ้าง?” เธอถาม

เฉินผิงถอนหายใจเสียงดังก่อนจะเม้มริมฝีปากอยู่พักหนึ่ง “การโจมตีทำให้อวัยวะภายในของคุณหูหม่าซือเสียหายหนัก ผม... ผมกลัวว่า...”