หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1947

"คุณนายหาน ถ้าผมจำไม่ผิด คุณไม่เคยชอบน้ำพุร้อนเลย ทำไมจู่ ๆ ถึงชอบขึ้นมา? คุณยังคิดถึงเฉินผิงอยู่เหรอ? คุณควรยอมแพ้ได้แล้วนะ เขาไม่มีทางมาที่นี่หรอก” ชิวจวี๋พูดอย่างซุกซน

“คุณพูดอะไรไร้สาระ ชิวจวี๋? ฉันแค่ชอบแช่น้ำพุร้อนเฉยๆ ไม่ได้เกี่ยวกับเฉินผิงเลย”

แม้เธอจะปฏิเสธ แต่หานฉิงเอ๋อร์กลับนึกถึงการเผชิญหน้าครั้งแรกกับเฉินผิงเมื่อความอบอุ่นของน้ำพุร้อนห่อหุ้มร่างกายของเธอ

ภาพที่เหม่อลอยของหานฉิงเอ๋อร์ เรียกเสียงหัวเราะจากชิวจวี๋

เสียงหัวเราะของชิวจวี๋ทำให้เธอกลับมามีสติ หานฉิงเอ๋อร์พูดว่า “ชิวจวี๋ ฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณ”

"เรื่องอะไร? ถ้าเป็นเรื่องของการออกจากอาณาจักรลับไปโลกมนุษย์ คุณเลิกคิดได้เลย”

ชิวจวี๋ตัดไฟแต่ต้นลม

“ฉะ-ฉันแค่อยากไปที่นั่นครั้งนี้ครั้งเดียว ฉันได้ยินพ่อพูดถึงการฟื้นฟูพลังวิญญาณบนเกาะเผิงไหล เราไปพักผ่อนที่นั่นกันได้นี่นา!” หานฉิงเอ๋อร์เสนอแนะด้วยน้ำเสียงน่ารักโดยหวังว่าจะทำให้ชิวจวี๋ยอมอ่อนข้อ

“ลืมไปได้เลย คุณหานฟู่เซิงสั่งไว้แล้ว ใครก็ตามที่พาคุณไปโลกมนุษย์จะถูกฆ่า ไม่มีข้อแม้ใดๆ ทั้งสิ้น

คุณอยากเห็นฉันโดนถูกคุณหานฟู่เซิงตัดหัวเหรอ?” ชิวจวี๋ตอบกลับ

หานฉิงเอ๋อร์ส่ายหัวอย่างไม่เต็มใจพร้อมกับทำหน้ามุ่ย

ในขณะเดียวกัน ถัดออกไปไม่ไกล การประชุมก็เกิดขึ้นที่ปราสาทจันทร์เสี้ยวเช่นกัน

“พ่อครับ ทำไมไม่ให้ผมพาคนไปที่เกาะเผิงไหลล่ะ? เราไม่สามารถปล่อยให้ตระกูลอื่น ๆ ทำได้ก่อนนะ? อีกอย่าง ผมมั่นใจว่าเกาะนี้ต้องมีความลับในการเป็นพื้นที่ฟื้นฟูพลังวิญญาณที่แรกด้วย”

หลิวฉางก้าวไปข้างหน้าและอาสามุ่งหน้าไปยังเกาะ

“ไม่ได้ การออกจากอาณาจักรลับไปโลกมนุษย์จะทำให้พลังของแกหยุดนิ่งและอาจจะเสื่อมลง ฉันคิดว่าแกน่าจะรู้ขีดจำกัดที่กฎของธรรมชาติในโลกมนุษย์กำหนดไว้กับเราเป็นอย่างดี”

หลิวปู้เหว่ยส่ายหัวเพราะไม่ต้องการให้ลูกชายของเขาเสี่ยงชีวิต

“พ่อครับ ผมกินยาคงเสถียรภาพวิญญาณได้ ตราบใดที่ความแข็งแกร่งของผมยังมั่นคง มันจะไม่เสื่อมลงแม้ว่ามันจะหยุดนิ่งก็ตาม การครอบครองเกาะเผิงไหลและการค้นหาความลับเบื้องหลังการฟื้นฟูพลังจิตวิญญาณเป็นโอกาสที่เราจะพลาดไม่ได้” หลิวฉางโน้มน้าวหลิวปู้เหว่ย

เห็นได้ชัดว่าหลิวฉางได้ตัดสินใจไปนานแล้ว