หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1948

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง หลิวปู้เหว่ยก็พยักหน้าเห็นด้วย อย่างไรก็ตาม เขาเตือนหลิวฉางว่า “ถ้าแกออกไปอยู่ในโลกมนุษย์แล้ว ต้องทำทุกอย่างอย่างระมัดระวังในสิ่งที่ทำ เราไม่รู้ว่ามีกี่ตระกูลที่ไปรวมตัวกันบนเกาะ เพราะฉะนั้นสงบเสงี่ยมไว้ จำเอาไว้ว่าคนสุดท้ายที่มีชีวิตรอดเท่านั้นคือผู้ชนะ”

"ครับ"

หลิวฉางพยักหน้าก่อนจะออกจากอาณาจักรลับไปด้วยความตื่นเต้น

ขณะเดียวกัน ตัวละครที่ทรงพลังอีกหลายร้อยคนล้วนมารวมตัวกันที่เกาะเผิงไหล พวกเขามาจากทั่วประเทศ เป็นตัวแทนของตระกูลและนิกายที่มีชื่อเสียงมากมาย ยิ่งกว่านั้น ผู้คนยังคงหลั่งไหลเข้ามาบนเกาะไม่หยุด

แม้ว่าจะไม่มีกฎห้ามไม่ให้คนเหล่านี้สร้างปัญหา แต่ทั้งหมดที่พวกเขาทำคือเพียงตั้งถิ่นฐานในพื้นที่ของตนอย่างสงบ ราวกับว่าพวกเขากำลังรออะไรบางอย่าง

เมื่อมองไปที่ฝูงชน นักรบเสื้อคลุมดำรมทองอุทานว่า “ท่านฑูตมาร น่าแปลกใจที่คนมากมายมารวมกันที่นี่!”

“ดูเหมือนว่าตระกูลในแปดมหาอาณาจักรลับจะฟูมฟักตัวแทนตระกูลของตัวเองในโลกมนุษย์มานานแล้วและยังซ่อนพวกเขาไว้เป็นอย่างดี”

แม้ว่าหนิงจื้อกำลังพูดอยู่ แต่เสียงของเขากลับเป็นเสียงชายชรา

เหตุผลที่สำนักใจทมิฬสนับสนุนสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ในจิงตูก็เพื่อที่พวกเขาจะได้ตั้งหลักในโลกมนุษย์ได้ในวันหนึ่ง

สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้เป็นเพียงเครื่องมือสำหรับพวกเขาในการรวบรวมข้อมูล

“ท่านครับ พวกมันทั้งหมดจะตกหลุมพรางที่เราวางไว้บนเกาะหรือไม่?” หนิงจื้อถามด้วยความกังวลหลังจากเห็นฝูงชนจำนวนมาก

ท้ายที่สุดแล้ว พลังที่สะสมความแข็งแกร่งเอาไว้จำนวนมากอาจเอาชนะกับดักได้

"ไม่ต้องกังวล ผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในหมู่พวกเขาส่วนใหญ่เป็นเพียงขุนพลยุทธ์ ไม่มีอะไรต้องกลัวแม้ว่าพวกเขาจะมีอาวุธอันศักดิ์สิทธิ์ก็ตาม ทำไมคุณต้องกลัวในเมื่อเรามีนักรบเสื้อคลุมทองรมดำสี่คนอยู่ข้างเรา? คุณนี่ต้องกลัวเฉินผิงจนเสียสติไปแล้ว” ฑูตมารตำหนิเขา

มีคนควบคุมหรือ

“คุณก็ไร้เดียงสาเกินไป กฎธรรมชาติก็ได้รับการพัฒนามาจากมนุษย์เช่นกัน แม้แต่โลกทั้งใบนี้ก็ถูกสร้างขึ้นโดยเทพองค์ใดองค์หนึ่ง จากมุมมองของคนทั่วไป พลังงานแห่งสวรรค์และโลกมาจากธรรมชาติ สำหรับเราแล้ว มันคือพลังของสิ่งศักดิ์สิทธิ์ เช่นเดียวกับแปดมหาอาณาจักรลับที่สร้างขึ้นโดยผู้เป็นอมตะในพื้นที่กว้างใหญ่ของโลกนี้ สิ่งมีชีวิตศักดิ์สิทธิ์สามารถสร้างโลกอื่นรวมถึงจักรวาลด้วย นี่ไม่ใช่สิ่งที่จะทำความเข้าใจได้ง่ายเลยแม้แต่กับผม ลำดับความสำคัญของเราในตอนนี้คือการหาวิธีสร้างความแข็งแกร่งให้ตัวเองและฝ่ากฎของธรรมชาติ เพื่อที่เราจะได้เดินทางไปยังอีกโลกหนึ่งเพื่อพบกับผู้นำเผ่ามาร...”

หนิงจื้อรู้สึกทึ่งเมื่อเขาฟังคำอธิบายของฑูตมาร

เนื่องจากเขาไม่ใช่ผู้บำเพ็ญเพียร ความรู้ของเขาเกี่ยวกับเรื่องดังกล่าวจึงมีจำกัด จนกระทั่งเขาเข้าร่วมกับสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ เขาจึงเริ่มเรียนรู้เกี่ยวกับโลกแห่งการฝึกตนเป็นเซียน

อย่างไรก็ตาม ทฤษฎีของฑูตมารเกี่ยวกับการปรากฏตัวของเทพทำให้หนิงจื้อรู้สึกราวกับว่ามีดวงตาคู่หนึ่งกำลังเฝ้าดูพวกเขาทุกคน

“ทำไมผมต้องบอกคุณด้วยนะ? พูดไปคุณก็ไม่เข้าใจเลย”

เมื่อตระหนักว่าเขาพูดมากเกินไป ฑูตมารจึงสั่งว่า “ไปสำรวจซากปรักหักพังโบราณกันอีกครั้ง ตราบใดที่เราสามารถล่อให้ตระกูลเหล่านั้นเข้ามาได้ เราก็จะสามารถฝังพวกเขาไว้ที่นั่นชั่วนิรันดร์”