ในไม่ช้า หนิงจื้อก็มาถึงเนินเขาเล็กๆ ใจกลางเกาะเผิงไหล มีความสูงจากระดับน้ำทะเลประมาณหนึ่งร้อยเมตร
ที่ซ่อนอยู่ที่ไหนสักแห่งเป็นประตูหินที่มีลวดลายแกะสลักอยู่ มันดูทรุดโทรมมากและถูกเปิดออกไว้แล้ว
หนิงจื้อเดินผ่านเข้าไปอย่างง่ายดายสู่ทางเดินที่มืดมิด จากนั้นเขาก็เดินต่อไปอีกประมาณสองถึงสามร้อยเมตรก่อนจะถึงห้องโถงขนาดใหญ่
ห้องโถงใหญ่มากจนสามารถจุคนได้เป็นหมื่นคน ตรงกลางเป็นแท่นบูชา แต่เสาหินที่อยู่บนนั้นพังทลายลงแล้ว ดูเหมือนว่ามีใครบางคนทำลายมันโดยเจตนา
“ท่านครับ นี่คือซากปรักหักพังปลอมที่เราสร้างขึ้นเพื่อหลอกทุกคนใช่ไหม?”
หนิงจื้อรู้สึกทึ่งกับภาพตรงหน้าเขา
ต้องใช้เงินจำนวนมหาศาลเพียงใดในการสร้างซากปรักหักพังปลอมเหล่านี้! ยิ่งไปกว่านั้น กว่าจะเสร็จต้องใช้เวลาหลายปี สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ค้นพบเกี่ยวกับการฟื้นฟูพลังวิญญาณล่วงหน้าและสร้างสถานที่แห่งนี้ไว้หรือ?
หนิงจื้อไม่อยากจะเชื่อ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...