หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1949

ในไม่ช้า หนิงจื้อก็มาถึงเนินเขาเล็กๆ ใจกลางเกาะเผิงไหล มีความสูงจากระดับน้ำทะเลประมาณหนึ่งร้อยเมตร

ที่ซ่อนอยู่ที่ไหนสักแห่งเป็นประตูหินที่มีลวดลายแกะสลักอยู่ มันดูทรุดโทรมมากและถูกเปิดออกไว้แล้ว

หนิงจื้อเดินผ่านเข้าไปอย่างง่ายดายสู่ทางเดินที่มืดมิด จากนั้นเขาก็เดินต่อไปอีกประมาณสองถึงสามร้อยเมตรก่อนจะถึงห้องโถงขนาดใหญ่

ห้องโถงใหญ่มากจนสามารถจุคนได้เป็นหมื่นคน ตรงกลางเป็นแท่นบูชา แต่เสาหินที่อยู่บนนั้นพังทลายลงแล้ว ดูเหมือนว่ามีใครบางคนทำลายมันโดยเจตนา

“ท่านครับ นี่คือซากปรักหักพังปลอมที่เราสร้างขึ้นเพื่อหลอกทุกคนใช่ไหม?”

หนิงจื้อรู้สึกทึ่งกับภาพตรงหน้าเขา

ต้องใช้เงินจำนวนมหาศาลเพียงใดในการสร้างซากปรักหักพังปลอมเหล่านี้! ยิ่งไปกว่านั้น กว่าจะเสร็จต้องใช้เวลาหลายปี สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ค้นพบเกี่ยวกับการฟื้นฟูพลังวิญญาณล่วงหน้าและสร้างสถานที่แห่งนี้ไว้หรือ?

หนิงจื้อไม่อยากจะเชื่อ

“เราพบสถานที่นี้ในสภาพนี้และไม่รู้ว่าเป็นของสำนักใด น่าเสียดายที่มีคนทำลายมันไปแล้ว เมื่อไม่นานมานี้ ผมได้ส่งคนมาที่นี่เพื่อร่ายวงแหวนอาคมและปรับปรุงสถานที่ ตราบใดที่คนจากตระกูลอันทรงเกียรติเข้ามาที่นี่ พวกเขาจะถูกขังอยู่ที่นี่ตลอดไป เมื่อถึงเวลานั้น เกาะก็จะเป็นของเรา และเราสามารถรอการฟื้นฟูพลังวิญญาณอย่างช้าๆ พร้อมกับค้นหาความลับของสถานที่นี้ที่ซ่อนอยู่ไปด้วย” ฑูตมารอธิบาย

กลายเป็นว่าปรากฏการณ์ที่หลงซิงซูและคนอื่นๆ สัมผัสได้ก่อนหน้านี้ไม่ได้เกิดจากการฟื้นฟูพลังจิตวิญญาณแต่อย่างใด กลับเป็นวงแหวนอาคมที่ถูกร่ายขึ้นโดยสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ที่ทำให้ทุกคนหวาดกลัว

ถ้าเฉินผิงรู้ว่าสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้คือเหตุผลที่หลงซิงซูหนีกลับไปที่จิงตู เขาจะต้องบ่นจนหูชาอย่างแน่นอน

ในไม่ช้า ข่าวเกี่ยวกับซากปรักหักพังโบราณในใจกลางเกาะเผิงไหลที่มีวงแหวนอาคมก็เริ่มแพร่กระจายออกไป

เมื่อข่าวลือเริ่มแพร่กระจายออกไปในวงกว้าง มันก็ถูกแต่งแต้มเติมสีจนเกินจริงขึ้นเรื่อยๆ

แม้ว่าจะมีผู้คนจำนวนมากไปค้นหา แต่ก็ไม่มีใครทำสำเร็จเพราะทางเข้าถูกปิดโดยหนิงจื้อ เขาจะไม่ยอมให้ใครค้นพบมันจนกว่าจะถึงวินาทีสุดท้าย

เมื่อเฉินผิงมาถึงเกาะเผิงไหลพร้อมกับเจียงเหวยและหูหม่าซือนักรบชั้นยอดหลายพันคนก็มารวมตัวกันบนเกาะแล้ว ภาพตรงหน้าทำให้เฉินผิงตกใจ

“อ๋อ ผมส่งคนส่งข่าวไปที่จิงตูเพื่อขอให้คุณปรากฏตัว แต่ไม่คิดว่าคุณจะมาถึงเร็วขนาดนี้”

ตู้หนานคิดว่าผู้ใต้บังคับบัญชาพาเฉินผิงมาที่นี่ เขารู้ไม่รู้เลยแม้แต่น้อยว่าผู้ส่งสารของเขาไม่ได้พบเฉินผิงระหว่างทางไปจิงตูเลยด้วยซ้ำ

“ผมมาจากที่อื่นและไม่ได้พบกับผู้ส่งสารของคุณเลย แต่ช่างเถอะเตรียมห้องให้พร้อมก็พอ พวกเราจะได้พักผ่อน” เฉินผิงสั่ง

"ได้เลย ได้เลย"

ตู้หนานจัดการอย่างรวดเร็ว และปล่อยให้คนของเจียงเหวยจัดแจงต่อ

สำหรับหูหม่าซือนั้น โดนโจวเจี๋ยลากไปที่ห้องของเขา

เมื่อเสียงครวญครางอย่างเร่าร้อนก็กระหึ่มออกมานอกห้อง เฉินผิงและเจียงเหวยยิ้มให้กัน เพราะรู้ว่าหูหม่าซือกำลังทำอะไรอยู่