หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1977

เห็นได้ชัดว่าช่องว่างความสามารถระหว่างทั้งสองนั้นใหญ่โตไม่ใช่น้อย

“เฉินผิง ฉันยอมรับว่าแกเป็นศัตรูที่แข็งแกร่งที่สุดที่ฉันเคยเจอในโลกมนุษย์!”

ทูตมารเอามือที่ไพล่หลังมาที่ด้านหน้า

“เลิกพล่ามแล้วมาจบเรื่องนี้ได้แล้ว” เฉินผิงตะคอก

แม้เขาจะพูดอย่างนั้น แต่ความสนใจของเฉินผิงก็มุ่งไปที่แท่นบูชาแทนที่จะเป็นทูตมาร มันจำเป็นอย่างยิ่งที่เขาจะต้องทำลายแท่นบูชาและหยุดการฟื้นฟูพลังวิญญาณ

จากที่สังเกตดู เขาเห็นว่าการฟื้นฟูพลังวิญญาณเกิดจากแสงที่ยิงขึ้นไปบนท้องฟ้าจากแท่นบูชา หากเพียงเขาสามารถดับแสงนั้นได้ เขาอาจมีโอกาสที่จะยับยั้งปรากฏการณ์นี้

“อยากตายหรือยังไง ไอ้หนู?”

แววชั่วร้ายส่องประกายผ่านดวงตาของทูตมารขณะที่เขาหรี่ตาลง หลังจากนั้นฝ่ามือของเขาก็ปลดปล่อยรัศมีระเบิดออกมา

ด้วยเจตจำนงสังหาร ทูตมารปลดปล่อยพลังจากการบำเพ็ญเพียรของเขาออกมาเต็มกำลัง ก่อนที่จะฟาดฝ่ามือใส่เฉินผิง

การโจมตีที่ใกล้เข้ามาทำให้สีหน้าของเฉินผิงเปลี่ยนไปในทันใด ขณะที่รัศมีแห่งความตายอันร้อนระอุแผดเผาตัวเขา เฉินผิงรู้สึกราวกับว่าภูเขาลูกมหึมากำลังถล่มลงมา

อย่างไรก็ตาม ในขณะที่เขาจ้องมองเข้าไปในดวงตาแห่งความตาย ร่างของเขาก็หายไปในพริบตาและดูราวกับว่ามันถูกเคลื่อนย้ายออกไปด้านข้าง

ตูม!

แม้ว่าฝ่ามือของทูตมารจะโจมตีใส่ความว่างเปล่า แรงกระแทกก็ทำเอาทั่วทั้งโลกสั่นสะเทือน เกิดเป็นหลุมยักษ์ขนาดกว้างสิบเมตรบนพื้น

ภาพของหลุมนั้นทำให้ทุกคนเสียวสันหลัง หากการโจมตีนั้นโดนเป้าหมาย เฉินผิงจะถูกบดขยี้ด้วยแรงกระแทกไม่ว่าเขาจะแข็งแกร่งแค่ไหนก็ตาม

ทูตมารตกใจที่พลาดเป้า จากนั้นแววเคร่งเครียดก็ฉายผ่านดวงตาของเขา

เฉินผิงไม่สนใจทูตมาร เขาเรียกร่างเกราะทองคำออกมาโดยไม่ลังเล เมื่อร่างของเขาปกคลุมไปด้วยเกล็ดสีทอง เขาก็กระโดดขึ้นไปในอากาศและตวัดกระบี่ของเขาลงบนแท่นบูชา

“หืม ฉันบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าแกทำลายมันไม่ได้หรอก” ทูตมารเย้ยหยันเมื่อเห็นว่าเฉินผิงดื้อรั้นเพียงใด

ฉับ! ฉับ! ฉับ!

ลำแสงสามารถถูกปิดกั้นได้เท่านั้น ไม่อาจตัดมันให้เป็นสองส่วนได้