“ฝ่ามือมาร!” ทูตมารคำรามด้วยรัศมีที่แผ่ซ่านไปทั่วร่าง
ท่ามกลางสายลมแรงโหยหวน ท้องฟ้าก็พลันมืดลงอย่างมาก
หลังจากนั้นไม่นาน ฝ่ามือที่มีขนาดเท่าเนินเขาเล็กๆ ก็ตกลงมาจากท้องฟ้าใส่เฉินผิง
มันครอบคลุมพื้นที่กว้างใหญ่ที่มีรัศมีหนึ่งร้อยเมตร ทำให้เฉินผิงไม่มีทางหนีได้ไม่ว่าเขาจะหลบที่ไหน
ทุกคนในที่แห่งนั้นตะลึงกับขนาดของฝ่ามือยักษ์
เมื่อสัมผัสได้ถึงรัศมีที่มันปล่อยออกมา พวกเขาทุกคนก็ก้าวถอยหลังด้วยความกลัว
แม้แต่ปราชญ์ยุทธ์ก็ไม่มีทางรอดจากวิชาที่น่าสะพรึงเช่นนี้ได้
ขณะเดียวกัน หลิวฉางมีสีหน้าเคร่งขรึม เขาไม่เคยรู้เลยว่าผู้ใช้วิชามารในโลกมนุษย์จะมีพลังถึงขนาดนี้
“เฉินผิง...” เก๋อเจียอี๋อุทาน มือที่ชุ่มเหงื่อของเธอกำแน่น บ่งบอกถึงความห่วงใยที่เธอมีต่อเขา
เฉินผิงยืนอยู่ใต้เงาของฝ่ามือยักษ์ เขากัดฟันแน่น ดวงตาเป็นประกายอย่างต่อเนื่อง เขารู้ว่าถ้าอยากรอดชีวิตก็ต้องป้องกันการโจมตีนี้ให้ได้
“หมัดเซิ่งกวง!” เขาคำราม
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...