หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1978

“ฝ่ามือมาร!” ทูตมารคำรามด้วยรัศมีที่แผ่ซ่านไปทั่วร่าง

ท่ามกลางสายลมแรงโหยหวน ท้องฟ้าก็พลันมืดลงอย่างมาก

หลังจากนั้นไม่นาน ฝ่ามือที่มีขนาดเท่าเนินเขาเล็กๆ ก็ตกลงมาจากท้องฟ้าใส่เฉินผิง

มันครอบคลุมพื้นที่กว้างใหญ่ที่มีรัศมีหนึ่งร้อยเมตร ทำให้เฉินผิงไม่มีทางหนีได้ไม่ว่าเขาจะหลบที่ไหน

ทุกคนในที่แห่งนั้นตะลึงกับขนาดของฝ่ามือยักษ์

เมื่อสัมผัสได้ถึงรัศมีที่มันปล่อยออกมา พวกเขาทุกคนก็ก้าวถอยหลังด้วยความกลัว

แม้แต่ปราชญ์ยุทธ์ก็ไม่มีทางรอดจากวิชาที่น่าสะพรึงเช่นนี้ได้

ขณะเดียวกัน หลิวฉางมีสีหน้าเคร่งขรึม เขาไม่เคยรู้เลยว่าผู้ใช้วิชามารในโลกมนุษย์จะมีพลังถึงขนาดนี้

“เฉินผิง...” เก๋อเจียอี๋อุทาน มือที่ชุ่มเหงื่อของเธอกำแน่น บ่งบอกถึงความห่วงใยที่เธอมีต่อเขา

เฉินผิงยืนอยู่ใต้เงาของฝ่ามือยักษ์ เขากัดฟันแน่น ดวงตาเป็นประกายอย่างต่อเนื่อง เขารู้ว่าถ้าอยากรอดชีวิตก็ต้องป้องกันการโจมตีนี้ให้ได้

“หมัดเซิ่งกวง!” เขาคำราม

เงาของกำปั้นที่เปล่งแสงสีทองพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้าอย่างยิ่งใหญ่อลังการ

ทันทีที่การโจมตีทั้งสองปะทะกัน รัศมีทั้งสองที่ปะทะกันก็หายไปทันที

ใบหน้าของทูตมารแสดงความเหลือเชื่อในขณะที่เขาจ้องมองขึ้นไปในอากาศ

เฉินผิงประหลาดใจพอๆ กันเมื่อเห็นหมัดเซิ่งกวงซึ่งมีพลังของเขาเต็มเปี่ยมหายวับไปกับความว่างเปล่า

ท่ามกลางความตกตะลึงของพวกเขา ก็เกิดเสียงดังตามมา

เปรี๊ยะ...เปรี๊ยะ...

เมื่อเฉินผิงและทูตมารหันไปมองตามต้นเสียง พวกเขาก็เห็นว่าแท่นบูชาที่ไม่มีวันถูกทำลายได้เริ่มแตกร้าว

ส่วนทางศพมารโลหิตนั้น มันยืนตัวตรงพร้อมกับร่างที่อาบไปด้วยแสง

โครม!

ต่อมาแท่นบูชาก็แตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยเมื่อแสงจางหายไป กระนั้นร่างของมารโลหิตยังคงยืนอยู่และเริ่มเปล่งรัศมีออกมา

ก่อนที่เขาจะทันได้ลงมือ รัศมีขนาดใหญ่และน่าเกรงขามก็ระเบิดออกไปทุกทิศทาง กลืนกินทั่วทั้งเกาะไว้ภายในรัศมีนั้น

ทุกคนเห็นเพียงซย่ามัวยกมือขึ้น และคลื่นยักษ์ก็จากพื้นผิวมหาสมุทรก็พุ่งขึ้นสู่อากาศ

แรงกดดันอันท่วมท้นที่ก่อเกิดจากรัศมีทำให้เฉินผิงคุกเข่าลงเสียงดังตุบ แม้แต่คนที่ยืนอยู่ไกลออกไปก็ยังถูกบังคับให้ทำเช่นเดียวกัน

บางคนที่อ่อนแอกว่าถูกแรงดันกดทับจนตาย

ที่ซย่ามัวทำก็แค่ยกมือขึ้นเล็กน้อย แต่ด้วยท่าทางนั้นก็เพียงพอที่จะสร้างหายนะให้กับบริเวณโดยรอบแล้ว

“เรายินดีที่ท่านฟื้นคืนชีพ ท่านซย่ามัว” ทูตมารพูดอีกครั้ง ร่างของเขาสั่นเทิ้มด้วยความปลาบปลื้ม

จากนั้นซย่ามัวก็ร่อนลงมาจากอากาศ เมื่อเขากวาดสายตามองไปยังฝูงชน ทุกคนก็รู้สึกถึงแรงกดดันมหาศาลที่ไม่เคยพบเคยเห็นมาก่อน

ในขณะที่ซย่ามัวไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ ทุกคนต่างก้มหน้าไม่กล้าสบตา

มีเพียงเฉินผิงเท่านั้นที่พยายามเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างกระเสือกกระสน

แม้ว่าจะมองกลับไปที่เฉินผิง แต่ดวงตาของซย่ามัวก็ปราศจากโทสะ