หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1979

“อย่างที่คาดไว้ สายเลือดมังกรไม่เคยก้มหัวให้ใคร แม้จะผ่านมาแล้วหลายพันปี ถึงกระนั้น บุตรแห่งมังกรกลับอ่อนแอลงมาก” ซย่ามัวกล่าวขณะที่เขามองเฉินผิงด้วยท่าทีสงสัยใคร่รู้

“คุณจะบอกว่าผมเป็นสายเลือดมังกรงั้นเหรอ?” เฉินผิงถามเพื่อตอบกลับความเห็นนั้น

เขารู้สึกตื่นเต้นที่มีโอกาสได้รู้เกี่ยวกับต้นกำเนิดของเขาจากซย่ามัว และอาจได้รู้ว่าพ่อของเขาเป็นใคร

ซย่ามัวกลับส่ายหัว “แกยังไม่ใช่สายเลือดมังกร ไม่มีทางที่จะมีพวกเขาคนไหนอ่อนแอเหมือนแกเรื่องมันก็เท่านั้น แกใช้หมัดเซิ่งกวงแสดงพลังที่เข้าท่าไม่เบา มันเป็นวิชาที่ทรงพลังที่สุดของมารเฒ่า แกทำยังไงถึงได้เรียนวิชานั้น?” ซย่ามัวถาม

“มารเฒ่า?” เฉินผิงไม่รู้จักมารเฒ่าที่ไหนเลย เขาเรียนหมัดเซิ่งกวงในหอสะกดมารจากวิญญาณของชายชราที่ต่อมาก็จากเขาไป

เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวตนของชายชราคนนั้นเป็นใคร นับประสาอะไรกับมารเฒ่า

หลังจากเฉินผิงอธิบายวิธีที่เขาเรียนรู้หมัดเซิ่งกวง เขาก็ต้องแปลกใจที่ได้ยินเสียงซย่ามัวหัวเราะออกมาอย่างรื่นรมย์

“ฮ่าๆๆ วิญญาณของตาแก่นั่นถูกสะกดไว้ภายในหอคอย ชะตากรรมของมันเลวร้ายยิ่งกว่าของฉันมาก”

แม้ซย่ามัวจะหัวเราะ แต่ใครๆ ก็สามารถบอกได้ว่าเขาและชายชราน่าจะเป็นเพื่อนกัน