หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1979

“อย่างที่คาดไว้ สายเลือดมังกรไม่เคยก้มหัวให้ใคร แม้จะผ่านมาแล้วหลายพันปี ถึงกระนั้น บุตรแห่งมังกรกลับอ่อนแอลงมาก” ซย่ามัวกล่าวขณะที่เขามองเฉินผิงด้วยท่าทีสงสัยใคร่รู้

“คุณจะบอกว่าผมเป็นสายเลือดมังกรงั้นเหรอ?” เฉินผิงถามเพื่อตอบกลับความเห็นนั้น

เขารู้สึกตื่นเต้นที่มีโอกาสได้รู้เกี่ยวกับต้นกำเนิดของเขาจากซย่ามัว และอาจได้รู้ว่าพ่อของเขาเป็นใคร

ซย่ามัวกลับส่ายหัว “แกยังไม่ใช่สายเลือดมังกร ไม่มีทางที่จะมีพวกเขาคนไหนอ่อนแอเหมือนแกเรื่องมันก็เท่านั้น แกใช้หมัดเซิ่งกวงแสดงพลังที่เข้าท่าไม่เบา มันเป็นวิชาที่ทรงพลังที่สุดของมารเฒ่า แกทำยังไงถึงได้เรียนวิชานั้น?” ซย่ามัวถาม

“มารเฒ่า?” เฉินผิงไม่รู้จักมารเฒ่าที่ไหนเลย เขาเรียนหมัดเซิ่งกวงในหอสะกดมารจากวิญญาณของชายชราที่ต่อมาก็จากเขาไป

เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวตนของชายชราคนนั้นเป็นใคร นับประสาอะไรกับมารเฒ่า

หลังจากเฉินผิงอธิบายวิธีที่เขาเรียนรู้หมัดเซิ่งกวง เขาก็ต้องแปลกใจที่ได้ยินเสียงซย่ามัวหัวเราะออกมาอย่างรื่นรมย์

“ฮ่าๆๆ วิญญาณของตาแก่นั่นถูกสะกดไว้ภายในหอคอย ชะตากรรมของมันเลวร้ายยิ่งกว่าของฉันมาก”

แม้ซย่ามัวจะหัวเราะ แต่ใครๆ ก็สามารถบอกได้ว่าเขาและชายชราน่าจะเป็นเพื่อนกัน

“การที่แกช่วยมารเฒ่าและได้รับหมัดเซิ่งกวงมาจากมัน เป็นการพิสูจน์ว่าแกเป็นศิษย์ของมัน ตอนนี้ฉันฟื้นคืนชีพแล้ว ฉันจะมอบพรให้แก นี่คือวิธีที่ฉันจะใช้ตอบแทนแกในส่วนของมารเฒ่า” ซย่ามัวเสนอ

จากนั้นซย่ามัวก็ระงับรัศมีของเขา ทำให้ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นสามารถลุกขึ้นยืนได้

เมื่อจู่ๆ เขาก็ยื่นข้อเสนอ เฉินผิงที่ยังไม่พร้อมก็ไม่รู้จะขออะไร

ในขณะเดียวกัน ทูตมารตกตะลึงกับสิ่งที่เขาเพิ่งได้ยิน จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเฉินผิงขอให้ฆ่าเรา? แบบนั้นไม่เท่ากับว่าเราจะจบเห่กันหมดเหรอ?

“ท่านซย่ามัว ท่านทำแบบนี้ไม่ได้ ชายผู้นี้เป็นศัตรูตัวฉกาจของวิญญาณปีศาจ!”

ทูตมารพยายามห้ามซย่ามัวอย่างร้อนรน

"แกคือใคร?" ซย่ามัวถาม

“ผมเป็นสมาชิกของสำนักใจทมิฬ” ทูตมารตอบอย่างรวดเร็ว