เฉินผิงลุกขึ้นและเดินออกจากกระทรวงยุติธรรมทันที จากนั้นเขาก็ติดต่อซูฉางเซิงจากหุบเขายา และให้เขานำยาที่ดีที่สุดมารักษาสิงจวิน
แต่เมื่อเฉินผิงกลับมาที่ตำหนักบงกชชาด กลับไม่มีใครอยู่ต้อนรับเขาที่ประตู
แถมเขายังสังเกตเห็นว่าบรรยากาศมันดูแปลกๆ หลังจากเข้าไปในตำหนักบงกชชาด พวกสาวกของตำหนักพากันหัวเราะคิกคักเมื่อเห็นเขา
“เสี่ยวหมิน พี่สาวเธอกับคนอื่นๆ อยู่ที่ไหน?” เฉินผิงถามเมื่อเห็นเธอ
"ไม่รู้ พวกนั้นบอกว่าจะไปรับนายที่สนามบิน นายไม่เห็นพวกเธอเหรอ?” เสี่ยวหมินตอบ
"ฮะ? พวกเธอไปรอรับฉันเหรอ? ฉันไม่เห็นพวกเธอที่นั่นนะ” เฉินผิงอุทานด้วยความสับสน
เพราะอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เฉินผิงจึงหันหลังกลับและกำลังจะออกไป ตอนนั้นเองที่เขาเห็นว่าประตูหน้าตำหนักบงกชชาดปิดอยู่
จากนั้นกู่หลิงเอ๋อร์ จี้หรูเสว่ และคนอื่นๆ ก็วิ่งออกมาล้อมรอบเขาไว้ทุกด้าน
“เรารอนายมาทั้งวัน! นายไปไหนมา?”
พวกเธอระดมยิงคำถามใส่เฉินผิงเพราะอยากรู้ว่าเขาไปที่ไหนมา
แม้ว่าคนส่วนใหญ่จะยอมตายเพื่อแลกกับการถูกสาวสวยพวกนี้รุมล้อม แต่เฉินผิงนึกอยากจะวิ่งหนีไปให้พ้น
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...