หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1987

เคร้ง!

เกิดเสียงปะทะดังลั่นในขณะที่กำปั้นของคาซูโอะปะทะกับร่างของเฉินผิง แต่หมัดของเขาไม่ได้สร้างความเสียหายแต่อย่างใด

ด้วยดอกเหอโส่วอูหมื่นปีและการฝึกปรือจากสำนักมาร ทำให้เฉินผิงแข็งแกร่งอย่างน่าเหลือเชื่อ

“ทำไมชาวต่าวกั๋วถึงได้ชอบลอบกัดนัก? พวกแกกลัวว่าจะเอาชนะฉันไม่ได้ถ้าสู้กันอย่างยุติธรรมหรือไง?” เฉินผิงถามอย่างเฉยเมยขณะที่เขาค่อยๆ หันกลับมามองคาซูโอะด้วยท่าทางเหยียดหยาม

ดวงตาของคาซูโอะเอ่อล้นด้วยโทสะและความเหลือเชื่อเมื่อเขาได้ยินเช่นนั้น

ระหว่างที่เฉินผิงกำลังจะก้าวไปข้างหน้า คาซูโอะก็ชักดาบคาตานะของเขาแล้วฟันไปทางเฉินผิง ใบมีดปล่อยคลื่นพลังที่คมกริบพุ่งเข้าหาเฉินผิง

เฉินผิงจ้องมองการโจมตีที่พุ่งเข้ามาอย่างใจเย็น ในขณะที่เขากำหมัดแน่นและชกไปที่คลื่นพลัง

แม้ว่าหมัดของเขาจะดูธรรมดาสามัญ แต่แท้จริงแล้วมันแฝงพลังทำลายล้างอันน่าสะพรึงกลัวเอาไว้

ตูม!

เสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหวผ่านพื้นดิน ทำให้เกิดพายุฝุ่นขนาดจิ๋วจากคลื่นกระแทก

แรงกระแทกทำให้พื้นดินเบื้องล่างสั่นสะเทือน และทำให้ผู้อยู่อาศัยในบริเวณนั้นตกใจกลัวจนหนีออกจากบ้านเรือน

เพราะแบบนั้นเฉินผิงถึงได้อยากไปสู้ที่อื่น

มีพื้นที่อยู่อาศัยในบริเวณใกล้เคียงอยู่มาก การต่อสู้ของพวกเขาย่อมกระทบต่อผู้คนแถวนั้น

คาซูโอะตกตะลึงจนพูดไม่ออก เมื่อเห็นเฉินผิงสลายการโจมตีจากคลื่นพลังของเขาในทันทีด้วยหมัดที่ดูธรรมดา

ในทางกลับกัน เฉินผิงกลับดูสงบนิ่งไม่หวั่นไหว เพราะเขารู้อยู่แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้น

“ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าแกจะแข็งแกร่งขึ้นได้ขนาดนี้ในเวลาสั้นๆ เฉินผิง...” คาซูโอะพึมพำผ่านฟันที่ขบกันแน่น

“ถ้าแกอยากฆ่าฉัน แกก็ต้องใช้ทุกอย่างที่แกมี!” เฉินผิงตอบอย่างเย็นชา

คาซูโอะนิ่วหน้าเมื่อตระหนักว่าเขาประเมินความแข็งแกร่งของเฉินผิงต่ำไป

ฉับ!

เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง!

ถึงกระนั้น เฉินผิงก็ยังคงรับการโจมตีทั้งหมดของคาซูโอะด้วยร่างกายอันถึกทนของเขา

“ฮ่า!” เฉินผิงตะโกนในทันใด ทำให้ร่างของเขาเปล่งแสงสีทองที่ส่องสว่างไปทั่วราวดวงอาทิตย์

ดาบคาตานะของคาซูโอะส่งเสียงดังสะเทือนเลื่อนลั่น ในขณะที่เงาดาบยังคงพุ่งเข้าหาเฉินผิงด้วยความเร็วอย่างต่อเนื่อง

แม้เฉินผิงจะสามารถรับการโจมตีของคมดาบร้อยสังหารได้ แต่พื้นดินใต้เท้าของเขาไม่ใช่อย่างนั้น รอยแตกเริ่มก่อตัวขึ้นและกระจายออกไปทุกครั้งที่เขารับการโจมตี

ตูม!

ดวงแสงสีทองพุ่งออกมาจากร่างของเฉินผิงและทำลายเงาดาบรอบตัวเขาทั้งหมด แต่มันก็ทำให้เกิดหลุมกว้างใต้เท้าเขาซึ่งมีความลึกหลายเมตร

คาซูโอะกระโดดถอยหลังอย่างรวดเร็ว เมื่อเขารู้สึกถึงพลังทำลายล้างที่น่าหวาดหวั่นที่แฝงมากับการโจมตีนั้น

รอยยิ้มจางๆ ปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของเขาในขณะที่ฝุ่นเริ่มจางลง

“รับคมดาบร้อยสังหารของฉันเข้าเต็มๆ โดยไม่ตอบโต้อย่างนั้นเหรอ? แกนี่มันอวดดีจริงๆ! แต่ฉันว่าแกคงเห็นผลของความอวดดีแล้ว!” คาซูโอะพูดขณะที่เขาเดินผ่านม่านฝุ่น แต่แล้วก็ตระหนักว่าเฉินผิงไม่ได้ยืนอยู่ในหลุมลึกอีกต่อไป