หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1988

"ฮะ? เขาไปไหนแล้ว?” คาซูโอะพึมพำพร้อมขมวดคิ้วอย่างสับสน

“มองหาฉันอยู่เหรอ?”

ทันใดนั้นเสียงของเฉินผิงก็ดังขึ้นมาจากเหนือหัวเขา

เมื่อคาซูโอะเงยหน้าขึ้น เขาก็เห็นว่าร่างของเฉินผิงไม่มีบาดแผลใดๆ แม้ว่าเสื้อของเขาจะถูกฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยก็ตาม

เขาดูงามสง่าด้วยร่างกายที่เปล่งแสงสีทอง

“อะไรกัน... เป็นไปได้ยังไง?”

คาซูโอะไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เขาเห็น

"ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้ สำหรับฉันแล้วแกมันก็แค่มดปลวกเท่านั้นแหละ ฉันจะใช้นิ้วบี้แกเลยก็ได้ถ้าฉันอยากทำ คิดจริงๆ เหรอว่าแกจะสามารถฆ่าฉันได้?” เฉินผิงถามอย่างเย็นชาพร้อมกับเยาะเย้ย

“โอ้ แกเตรียมใจไว้เถอะ เฉินผิง! ฉันจะสั่งสอนแกโทษฐานที่ปากพล่อยดีนัก!” คาซูโอะตะโกนสุดเสียงด้วยความหงุดหงิดในขณะที่เขาชูดาบคาตานะขึ้นด้านบน และอัดพลังลมปราณลงไปในดาบ

ดาบคาตานะส่งเสียงหึ่งๆ ดังสนั่น เมื่อพลังอันน่าสะพรึงกลัวพุ่งออกมาจากคมดาบ

"ตาย!" คาซูโอะคำรามพลางปลดปล่อยการโจมตีที่เจิดจ้าจนแทบมองไม่เห็น

ราวกับว่ามีคนบีบอัดดวงอาทิตย์ให้เป็นคลื่นพลังแล้วยิงออกไปเป็นแนวโค้ง

ตูม!

ด้วยการตวัดดาบคาตานะหนึ่งครั้ง คาซูโอะซัดคลื่นพลังนั้นให้พุ่งใส่เฉินผิง ผู้ซึ่งยังลอยอยู่กลางอากาศ

เขาดูตัวเล็กและอ่อนแอเมื่อเทียบกับการโจมตีที่มโหฬารเยี่ยงนี้

ถึงกระนั้น เขาก็ยังคงลอยอยู่จุดเดิมโดยไม่ได้พยายามป้องกันหรือหลบการโจมตี

เมื่อคลื่นพลังเข้าใกล้เฉินผิง เขาก็กางแขนออกราวกับจะยินดีรับมันไว้

คลื่นพลังทำให้เกิดประกายไฟจำนวนมากเมื่อปะทะกับแสงสีทองรอบตัวเฉินผิง ดูราวกับการแสดงดอกไม้ไฟเมื่อมองจากระยะไกล

ฉันเป็นถึงขุนพลยุทธ์ที่กำลังจะได้เป็นปราชญ์ยุทธ์ในอีกไม่นานเชียวนะ! แล้วทำไมการโจมตีของฉันถึงอ่อนด้อยมากเมื่อใช้สู้กับเฉินผิง? จะ-จะเป็นไปได้ไหมว่าเขาได้เป็นปราชญ์ยุทธ์แล้วตั้งแต่ยังหนุ่ม?

เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง!