"ฮะ? เขาไปไหนแล้ว?” คาซูโอะพึมพำพร้อมขมวดคิ้วอย่างสับสน
“มองหาฉันอยู่เหรอ?”
ทันใดนั้นเสียงของเฉินผิงก็ดังขึ้นมาจากเหนือหัวเขา
เมื่อคาซูโอะเงยหน้าขึ้น เขาก็เห็นว่าร่างของเฉินผิงไม่มีบาดแผลใดๆ แม้ว่าเสื้อของเขาจะถูกฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยก็ตาม
เขาดูงามสง่าด้วยร่างกายที่เปล่งแสงสีทอง
“อะไรกัน... เป็นไปได้ยังไง?”
คาซูโอะไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เขาเห็น
"ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้ สำหรับฉันแล้วแกมันก็แค่มดปลวกเท่านั้นแหละ ฉันจะใช้นิ้วบี้แกเลยก็ได้ถ้าฉันอยากทำ คิดจริงๆ เหรอว่าแกจะสามารถฆ่าฉันได้?” เฉินผิงถามอย่างเย็นชาพร้อมกับเยาะเย้ย
“โอ้ แกเตรียมใจไว้เถอะ เฉินผิง! ฉันจะสั่งสอนแกโทษฐานที่ปากพล่อยดีนัก!” คาซูโอะตะโกนสุดเสียงด้วยความหงุดหงิดในขณะที่เขาชูดาบคาตานะขึ้นด้านบน และอัดพลังลมปราณลงไปในดาบ
ดาบคาตานะส่งเสียงหึ่งๆ ดังสนั่น เมื่อพลังอันน่าสะพรึงกลัวพุ่งออกมาจากคมดาบ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...