หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1989

กระบี่เปล่งแสงสีเทาจางๆ และเปล่งเสียงคำรามของมังกรอย่างต่อเนื่อง

เมื่อกระบี่พิฆาตมังกรปรากฏขึ้น คาซูโอะก็รู้สึกถึงแรงกดดันหนักหน่วงและเซถอยหลังไปสองสามก้าวโดยไม่ตั้งใจ

ยังไม่ต้องพูดถึงแรงกดดันที่เฉินผิงใช้ข่มคาซูโอะ เพียงแค่กระบี่พิฆาตมังกรอย่างเดียวก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้เขาตัวสั่นด้วยความกลัว

ถ้าเฉินผิงเรียกกระบี่พิฆาตมังกรออกมาตั้งแต่แรก คาซูโอะก็คงจะไม่ยอมสู้และจะหนีไปทันที

เขาไม่คิดเลยว่าแค่ในเวลาสั้นๆ ความแข็งแกร่งของเฉินผิงจะเพิ่มขึ้นอย่างมากจนแม้แต่อาวุธของเขาก็ทรงพลังมากขึ้นตามไปด้วย

ความตื่นตระหนกฉายวาบในดวงตาของคาซูโอะ ขณะที่เขาพูดกับเฉินผิงว่า “เฉินผิง ตระกูลวาตานาเบะบังคับให้ฉันมาฆ่าแก ถ้าฉันไม่ยอมทำ พวกมันคงไม่ปล่อยฉันไปแน่”

คาซูโอะพยายามขอความเห็นใจ ด้วยความกลัวว่าเฉินผิงจะฆ่าเขา

"แกกลัวงั้นเหรอ?" เฉินผิงยิ้ม “ไม่ใช่ชาวต่าวกั๋วอย่างพวกแกเกลียดความล้มเหลวที่สุดหรอกเหรอ? ถ้าแกล้มเหลว แกก็ต้องคว้านท้องตัวเองเพื่อลบล้างความอับอาย”

“ไม่ๆ ไม่ใช่ชาวต่าวกั๋วทุกคนจะทำอย่างนั้น ฉันแค่หวังว่าแกจะปล่อยฉันไป แบบนั้นจะช่วยรับประกันความปลอดภัยของแกด้วย ถ้าแกฆ่าฉัน ตระกูลวาตานาเบะจะส่งคนมาตามล่าแกต่อ และแกจะไม่มีวันอยู่เป็นสุข ลองคิดดูสิ ถ้าแกปล่อยฉันไป ฉันจะไม่กลับไปที่ต่าวกั๋ว แต่ฉันจะบอกให้ตระกูลวาตานาเบะรู้ว่าฉันกำลังไล่ตามแกอยู่ ตราบใดที่ฉันยังมีชีวิต พวกเขาจะไม่ส่งใครมาอีก” คาซูโอะขอร้อง

คาซูโอะวิเคราะห์สถานการณ์ให้เฉินผิงฟังเพื่อดิ้นรนให้ตัวเองอยู่รอด

“ถ้าฉันฆ่าแก ตระกูลวาตานาเบะคงจะไม่ส่งใครมาอีก” เฉินผิงพูดช้าๆ

"ทำไม?"

คาซูโอะชะงัก

“เพราะหลังจากฆ่าแกแล้ว ฉันจะทำลายล้างตระกูลวาตานาเบะ ดังนั้นพวกเขาจะไม่มีโอกาสส่งใครมาฆ่าฉันอีก”

เมื่อเห็นเฉินผิงขมวดคิ้ว คาซูโอะก็รีบพูดต่อว่า “เฉินผิง ตราบใดที่แกไม่ฆ่าฉัน ฉันจะช่วยแกได้ ฉันเต็มใจพาแกไปที่ต่าวกั๋ว อันที่จริงแล้ว ฉันเบื่อหน่ายกับความเย่อหยิ่งของตระกูลวาตานาเบะมานาน ตอนนี้แม้แต่อำนาจของจักรพรรดิก็แทบจะควบคุมพวกมันไม่อยู่ ตระกูลนั้นลำพองใจมากเกินไปแล้ว!”

คาซูโอะพยายามสุดชีวิตที่จะเกลี้ยกล่อมเฉินผิงให้ไว้ชีวิตเขา แสดงให้เห็นว่าเขาหวาดกลัวความตายเพียงใด

เฉินผิงมองดูสีหน้าร้อนรนของคาซูโอะ และหยิบยาออกมาจากกระเป๋าของเขาด้วยท่าทีปกติจากนั้นก็ยื่นให้เขา

“นี่ยาเผาดวงใจ ถ้าแกกินเข้าไป ฉันจะไม่ฆ่าแก แต่แกต้องเชื่อฟังฉัน เพราะฉันเป็นคนเดียวที่มียาแก้พิษ ไม่อย่างนั้นแกจะตายด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัส” เฉินผิงพูดช้าๆ แล้วเห็นว่าสีหน้าของคาซูโอะเปลี่ยนไป

คาซูโอะไม่ลังเลที่จะรับยามาและกลืนเข้าไปทันที มาถึงขั้นนี้แล้ว ขอแค่รอดไปได้เขาก็พอใจแล้ว

เมื่อเห็นคาซูโอะกลืนยาลงไป เฉินผิงก็ยิ้มน้อยๆ “เอาล่ะ แกไปได้แล้ว แต่จำไว้ว่าแกต้องกินยาแก้พิษภายในสามวัน ฉันจะไปที่ต่าวกั๋วในช่วงสามวันนี้ และฉันเชื่อว่าแกจะหาฉันเจอ”

“ได้ ได้เลย...” คาซูโอะพยักหน้าซ้ำๆ แล้วหันหลังวิ่ง