เมื่อเห็นว่าทั้งสองยังคงนิ่งเฉย ยูมิโกะจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากแค่นจมูกอย่างเย็นชา ก่อนจะเดินต่อไป ปล่อยให้พวกเขาเล่นไล่จับกับเธอต่อ
อย่างไรก็ตาม ยูมิโกะไปได้ไม่ไกลเมื่อจู่ๆ เธอก็หยุดอยู่กับที่ สีหน้าของเธอดูวิตก
ก่อนที่ยูมิโกะจะทันได้ตอบโต้ ชายสวมหน้ากากสีดำเจ็ดถึงแปดคนก็พุ่งเข้ามาหาเธอจากทั้งสองฟากของถนนพร้อมกับดาบคาตานะ
ทั้งสองคนที่อยู่ข้างหลังยูมิโกะชักดาบออกจากฝักทันที และพุ่งไปข้างหน้าเมื่อพวกเขาเห็นว่าเกิดอะไรขึ้น
“หนีไปจากที่นี่เร็ว คุณหนูยูมิโกะ!” หนึ่งในนั้นตะโกน
ยูมิโกะตกใจไม่น้อย เพราะตระกูลวาตานาเบะเป็นหนึ่งในตระกูลระดับสูงในซีจิง มีไม่กี่คนในเมืองที่จะกล้าหาเรื่องพวกเขา
แทบเป็นไปไม่ได้เลยเลยที่จะมีใครกล้าโจมตีตระกูลวาตานาเบะในตอนกลางวันแสกๆ
โชคร้ายที่ยูมิโกะรู้ว่าเธอไม่มีเวลาให้เสีย หลังจากที่ลูกน้องของเธอถูกกำจัดอย่างไร้ปราณี เธอจึงรีบหันหลังกลับและเผ่นหนี
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...