หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1995

ในขณะเดียวกันที่บ้านของฟุมิโอะ ซึ่งเป็นหนึ่งในคฤหาสน์ที่หรูหราที่สุดในแถบซีจิง ยูมิโกะถาม ฟุมิโอะด้วยความไม่พอใจ “ทำไมพ่อถึงเรียกหนูกลับบ้าน ทั้งที่หนูยังต้องไปเรียนอยู่เลย”

“ระหว่างนี้อย่าเพิ่งไปเรียนที่ต้าซย่า แล้วก็อย่างไปไหนมาไหนตามใจ อยู่ที่บ้านก็พอ เราจะดูสถานการณ์ต่ออีกสักพัก” ฟุมิโอะสั่งด้วยสีหน้าขึงขัง

"เพื่ออะไร? นี่พ่อพยายามจะทำให้หนูอึดอัดตายหรือไง? พ่อไม่ได้แค่ห้ามไม่ให้ไปโรงเรียนแต่ยังห้ามหนูออกจากบ้านอีกต่างหาก หนูอยากออกไปเที่ยวข้างนอก!” ยูมิโกะตะโกน ทำตัวดื้อรั้นเต็มที่

“ยูมิโกะ พ่อของลูกทำแบบนี้ก็เพื่อประโยชน์ของตัวลูกเองนะ ลูกพูดกับพ่อแบบนี้ได้ยังไง?”

ในตอนนั้นเอง เคอิกะ ทานิโมโตะ แม่ของยูมิโกะก็เดินออกมาและตำหนิเธอ

แม้ว่าเธอจะอายุมากกว่าห้าสิบปีแล้ว แต่เธอก็ดูสาวอย่างไม่น่าเชื่อ เพราะเธอดูแลตัวเองเป็นอย่างดี เธอเลยดูเหมือนพี่สาวของยูมิโกะมากกว่า

นอกจากนั้น เรื่องระหว่างเธอกับฟุมิโอะคือความรักที่แท้จริง เธอป่วยหนักหลังจากแต่งงานและให้กำเนิดยูมิโกะ ซึ่งทำให้เธอไม่สามารถมีลูกได้อีก

ในขณะที่ทั้งตระกูลของเขาและเคอิกะเกลี้ยกล่อมให้เขาแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นอยู่เสมอ เพื่อที่เขาจะได้มีลูกชายที่สามารถสืบทอดตำแหน่งได้ แต่ฟุมิโอะก็ปฏิเสธเรื่อยมา

เป็นความจริงที่ชายผู้รักเดียวใจเดียวอย่างเขานั้นมีน้อยคนนักในตระกูลทรงอิทธิพลของต่าวกั๋ว

“เพื่อประโยชน์ของหนู? การขังหนูไว้ที่บ้านมันดีกับหนูยังไง? หนูไม่อยากคุยทั้งกับพ่อกับแม่อีกแล้ว!”

หลังจากโวยวาย ยูมิโกะก็หันหลังและวิ่งออกไป

ขณะที่ฟุมิโอะจ้องมองหลังของลูกสาว เขาก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ

เมื่อเห็นอย่างนั้น เคอิกะก็ค่อยๆ ก้าวไปข้างหน้าพร้อมเกลี้ยกล่อม “สักวันหนึ่ง เธอจะเข้าใจเหตุผลของคุณ ฟุมิโอะ แต่คุณวางแผนจะจัดการกับเรื่องที่ต้าซย่ายังไง? ในเมื่ออาสึกะแอบอ้างชื่อของคุณเพื่อก่อความวุ่นวายและยังฆ่าเจ้าหน้าที่ไปหลายคน ถ้าคราวนี้เราไม่จัดการให้เรียบร้อย มันอาจนำหายนะครั้งใหญ่มาสู่ตระกูลวาตานาเบะ”

ตอนนั้นยูมิโกะหนีออกจากบ้านไปได้พักใหญ่แล้ว ตั้งแต่เธอกลับมา เธอก็วางแผนว่าจะออกไปสนุกกับเพื่อน ไม่ว่าจะยังไง ฉันก็จะไม่เก็บตัวอยู่ที่บ้านเด็ดขาด!

"คุณหนูยูมิโกะ คุณฟุมิโอะสั่งห้ามไม่ให้คุณออกจากบ้านนะครับ ไม่อย่างนั้นเราก็ไม่รู้ว่าจะแก้ตัวกับนายท่านยังไง”

ลูกน้องทั้งสองแสดงสีหน้าขมขื่น

“โอ้ พวกนายเชื่อฟังพ่อของฉัน แต่ไม่เชื่อฟังฉันงั้นเหรอ? ไม่ได้มีแต่พ่อที่กล้าฆ่าพวกนายนะ ฉันเองก็กล้าทำเหมือนกัน!”

พอยูมิโกะพูดแบบนั้น เธอก็เงื้อมือขึ้น

น่าเสียดายที่ลูกน้องทั้งสองยังคงไม่ขยับเขยื้อน ไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยเธอไป

ตอนนั้นเธอไม่กล้าฆ่าพวกเขาจริงๆ ท้ายที่สุดแล้ว เธอแค่ตั้งใจจะทำให้พวกเขาตกใจเท่านั้น