หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1998

อาสึกะตกตะลึงทันทีเมื่อได้เห็นสภาพศพ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่รู้เลยว่าคนเหล่านี้ได้ตายไปแล้ว

ในขณะเดียวกัน ฟุมิโอะก็ค่อยๆ จับตามองสีหน้าที่เปลี่ยนไปของน้องชายของตน

“นายรู้หรือยังว่าพวกเขาเป็นใคร ฟุมิโอะ? ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะมีใครกล้ามาโจมตียูมิโกะ นี่มันอุกอาจมาก!” อาสึกะยังคงแสดงต่อไป โดยแสร้งทำเป็นว่าเขารู้สึกโกรธมากกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

“ตัวตนของพวกเขาถูกลบไปจนหมด ฉันไม่พบอะไรเกี่ยวกับพวกเขาเลย ไม่ว่าใครจะอยู่เบื้องหลังก็ตาม ฉันจะกำจัดพวกมันให้หมด” ฟุมิโอะโต้เถียงด้วยน้ำเสียงเย็นชา

อาสึกะหลบสายตาจากพี่ชายและเอาแต่ก้มหน้าอยู่ตลอด “ใช่ เราต้องกำจัดพวกมัน ฉันดีใจที่ยูมิโกะปลอดภัย เอาเถอะ ตอนนี้ฉันต้องไปก่อนแล้ว”

เมื่อพูดจบประโยค เขาก็หันหลังกลับและเดินลากลูกชายออกไป

เมื่อเขาออกมาจากบ้านของฟุมิโอะ อาสึกะก็หันไปมองลูกชายของเขาและตะโกนว่า “ไอ้สารเลว! แกจ้างใครมาทำงานนี้? ช่างเป็นสวะไร้ค่าจริง!”

ฮารุโตะไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากก้มหน้าเงียบ ฉันไม่เข้าใจเลย ฉันส่งคนมากมายไปลักพาตัวยูมิโกะ แล้วทำไมพวกเขาถึงถูกฆ่าแทนที่จะทำงานให้สำเร็จ? ยูมิโกะไม่มีพลังมากพอที่จะเอาชนะพวกเขาได้อย่างแน่นอน!

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาอธิบายกับพ่อโดยอนุมานว่า “บางทีอาจมียอดฝีมือกำลังปกป้องเธออยู่ครับพ่อ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมแผนการของเราจึงล้มเหลว”

“แกกำลังบอกว่าฟุมิโอะระแวงพวกเรามากถึงขั้นจ้างบอดี้การ์ดที่ทรงพลังมาปกป้องเธออย่างงั้นรึ?” ดวงตาของอาสึกะหรี่ลง

"ครับ เขาต้องสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง เราต้องเร่งมือจัดการทุกอย่างให้เร็วขึ้น” ชายหนุ่มพยักหน้า

หลังจากพิจารณาการแผนการต่อไปของเขาครู่หนึ่ง อาสึกะก็สั่งว่า "บอกคาซูโอะให้มาพบฉันที ฉันต้องการหารือเรื่องนี้กับเขา”

ฮารุโตะจึงออกไปทำตามคำขอของพ่อ ในขณะเดียวกันอาสึกะก็หันไปจ้องมองที่คฤหาสน์ของฟุมิโอะด้วยสายตาที่ขุ่นเคือง "รอก่อนเถอะ วันหนึ่งฉันจะต้องอาศัยอยู่ในคฤหาสน์หลังนั้น...”